Μέσα σε τρεις ημέρες έγινε δυο φορές ήρωας, ο Μικρός Ήρωας του Ολυμπιακού με το παιδικό πρόσωπο, ο Χρήστος Μουζακίτης. Η ποδοσφαιρική ζωή του σαν να είναι βγαλμένη από συγγραφική φαντασία, ιδιαίτερα στο τριήμερο που πέρασε.
Σκηνή 1: Κυριακή, ο Ολυμπιακός στη Λιβαδειά πιέζει τον Λεβαδειακό, έχει δοκάρια, χαμένες ευκαιρίες, το 0-0 παραμένει, η αγωνία στο κόκκινο για τους κόκκινους και στο 85΄ έρχεται ο μικρός να γίνει σούπερ ήρωας. Σκοράρει, βγάζει την ομάδα από το αδιέξοδο, συμπαίκτες, συνοδοί, τεχνικοί τον αποθεώνουν, οι οπαδοί παραληρούν, το όνομά του γράφεται στους γιγαντότιλους των εφημερίδων.
Σκηνή 2: Τετάρτη, γήπεδο Καραϊσκάκη, επαναληπτικός Κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό στη ρεβάνς του 1-1 στο ΟΑΚΑ. Αγώνας υψηλής έντασης, νεύρα τεντωμένα, πέναλτι υπέρ του Ολυμπιακού στο 90+2, εκτέλεση από τον μεγαλύτερο γκολτζή της ομάδας και του πρωταθλήματος, τον Ελ Κααμπί, δοκάρι, το 0-0 συνεχίζεται, αντεπίθεση Παναθηναϊκού και μεγάλη χαμένη ευκαιρία, επίθεση του Ολυμπιακού, απόκρουση της άμυνας, η μπάλα στον Μουζακίτη, καταπληκτικό βολέ, ΓΚΟΛ! Πάλι γκολ από αυτόν «τον μικρούλη», όπως τον χαρακτήρισε περιχαρής στις δηλώσεις του μετά το παιχνίδι ο Χοσέ Λουίς Μετιλίμπαρ.
Η πορεία αυτού του παιδιού, η εκτόξευση της καριέρας του στην ηλικία, ακόμα, του «ζακέτα να πάρεις», είναι σαν ευφάνταστο σενάριο. Σαν τους σούπερ ήρωες παιδικών ιστοριών. Σαν τα παλιά αναγνώσματα που μπορεί να διάβαζε ο παππούς του για Μικρούς Ήρωες, για Γκαούρ, τον Έλληνα Ταρζάν, και για κάποιον «Ελ Γκρέκο» (έτσι λεγόταν στο ανάγνωσμα διαρκείας), έναν ποδοσφαιρισταρά που στα δύσκολα έπαιρνε την μπάλα, περνούσε ολόκληρη ομάδα, ξερνούσαν από το κόλπα του οι αντίπαλοι και έμπαινε μαζί της στα δίχτυα.
Να είναι καλά, να τον χαίρεται ο κόσμος του Ολυμπιακού, να τον χαίρονται οι Έλληνες και, πάνω από όλα, να τον χαίρονται αυτοί που τον γέννησαν.
- από το harddog.sport
