.jpg)
Μιλάμε για α-δια-νό-η-τα πράγματα! Την έφτιαξαν, λέει, για να ενισχυθούν όσοι κατεβαίνουν στα οδοφράγματα - πρώτο «για όνομα!». «Δεν υπάρχει καλύτερη δημοκρατία από την άμεση» έλεγαν - δεύτερο «θεός φυλάξοι!». Πίστευαν ότι είχε έρθει η ώρα να πέσει ο καπιταλισμός - εντάξει, γελάω για μέρες, συνεχόμενα... Ολα αυτά 50 χρόνια πριν, όταν, εκεί γύρω στο 1973-1974, ένας που κοίταγε και δεξιά και αριστερά αλλά δεν κέντραρε ποτέ, Ζαν-Πολ Σαρτρ τον έλεγαν, αποφάσισε να δημιουργήσει την εφημερίδα «Λιμπερασιόν» («Απελευθέρωση»), εμπνεόμενος από τα συνθήματα του Μάη του ’68 (μα καλά, ακόμα τα θυμόνταν πέντε χρόνια μετά, ενώ είχαν αρχίσει να τα ξεχνάνε ακόμη και αυτοί που τα έλεγαν;
Μάλιστα οι πιο φωνακλάδες τότε, τα ξέχασαν νωρίτερα απ’ όλους!). Κάτι παραλίες κάτω από τα οδοστρώματα έψαχναν οι εξεγερμένοι νεολαίοι εκείνη την άνοιξη, κάτι φαντασίες στην εξουσία ήθελαν, κάτι ασανσέρ σνόμπαραν να πάρουν καθώς προτιμούσαν να πάρουν την προαναφερθείσα εξουσία, κάτι στίχους έψαχναν στους δρόμους, μέχρι και το ότι «το αφεντικό έχει ανάγκη εσένα, όχι εσύ το αφεντικό» έλεγαν (αχ βρε γατάκια με τα ροζ μυτάκια). Κάπως έτσι ιδρύθηκε η «Λιμπέ» (έτσι γουγουτσουνίστικα την έλεγαν οι φίλοι), η οποία πήρε τ’ όνομά της από μία παράνομη έκδοση που κυκλοφορούσε στη Γαλλία κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, και πειραματίστηκε με μία ριζοσπαστική ισότητα: ο διευθυντής πληρωνόταν το ίδιο με τους συντάκτες, οι αποφάσεις λαμβάνονταν συλλογικά, καμία διαφήμιση δεν γινόταν δεκτή και η βιωσιμότητα βασιζόταν σε συνδρομές. Με απλά λόγια, η «Λιμπερασιόν» ανήκε στους εργαζόμενους και τους αναγνώστες της (κάτι μου θυμίζει αυτό, σπάω το κεφάλι μου...).
- απόσπασμα από κείμενο της Νόρας Ράλλη στην Εφημερίδα των Συντακτών (ΕΔΩ)
