Οπότε βγαίνει ο Τραμπ και λέει αυτές τις χαζαμάρες που είπε για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο και αμέσως εξεγείρονται ουκ ολίγες προοδευτικές (να βάλω εισαγωγικά;) συνειδήσεις και τον βαφτίζουν ρατσιστή. Το οποίον πιθανόν, πιθανότατα ισχύει σε μια σειρά από περιπτώσεις, σε ουκ ολίγες περιπτώσεις, σε εκατοντάδες περιπτώσεις αλλά όχι και στη συγκεκριμένη. Διότι εδώ δεν είχαμε να κάνουμε με ρατσισμό, είχαμε να κάνουμε με απλό, αγνό, ανόθευτο bullshitting. Την αμερικάνικη εκδοχή δηλαδή της ελληνικής “παραμύθας”, που εκεί τη δουλεύουν αριστοτεχνικά, εθνικό τους σπορ είναι. Νταξ, έχει φυράνει κάπως ο Ντόναλντ και δεν του βγαίνει ακριβώς όπως θα ήθελε να του βγει, όπως του προέκυπτε στις χρυσές εποχές του νεοϋορκέζικου ρίαλ εστέητ, αλλά και πάλι καλόν θα ήταν να του την πέφτουμε όταν μας δίνει σοβαρές αφορμές. Που δίνει ένα σωρό, βέβαια…
Τέλος πάντων, σήμερα κληρώνει και στην Αμερική και στην υπόλοιπη υφήλιο, μιας και δεν ξεχνάμε ότι ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ θα είναι και ο επόμενος “πλανητάρχης” –είπε και μια σωστή κουβέντα στη ζωή της η Δαμανάκη, να της το πιστώσουμε. Αυτά που είχα να πω για την παρφουμέ φασούλα, τα έγραψα προ εβδομάδων εδώ στο Newpost, σε πόνημα υπό τον προφητικό τίτλο “H Κάμαλα μπορεί; Στα χωριά θα παιχτεί!” και κάτι άλλο δεν έχω να προσθέσω, μην το κουράζουμε παιδιά. Θέλω, όμως, να εξηγήσω λιγάκι τι ακριβώς σημαίνει ο σημερινός τίτλος, το “Έθνος των παραμυθατζήδων”, και γιατί μπορεί αυτοί οι bullshitters να εκλέξουν τον Τραμπ, τον Τραμπ ρε φίλε, κόντρα σε κάθε κοινή λογική.
Πάμε λοιπόν, να το ξετυλίξουμε το κουβάρι με τη βοήθεια του γίγαντα Ντέηβιντ Τσέης, του δημιουργού των “Sopranos”. Της τηλεοπτικής σειράς που άλλαξε μια για πάντα το παραμύθι της μικρής οθόνης κι ακόμη άλλη καλύτερή της δεν έχει γυριστεί –ξέρω, ξέρω την κοντράρει το “Τhe Wire”, μην βιάζεστε να με διορθώσετε. Τον περασμένο Γενάρη, ο Τσέης μίλησε στους “Times” του Λονδίνου για τα εικοσιπέντε χρόνια του σήριαλ κι από εκεί αλίευσα (είμαι συνδρομητής κι έχω κάνει πλούσιο τον Μέρντοχ, το ‘παμε!) δυο τρεις διαφωτιστικές κουβέντες του. Λα τα μινόρια:
“Θυμάστε στο πρώτο επεισόδιο που έχει πάει ψυχίατρο ο Τόνυ και δηλώνει ότι κάπως αισθάνεται σαν να έσκασε μύτη στο τέλος του στόρι; Στο τέλος της χώρας εννοεί, όχι της μαφίας.
Έτσι αισθανόμουν κι εγώ. Κάτι δεν πήγαινε καλά με την Αμερική που με μεγάλωσε. Την Αμερική την σεβότανε μια φορά κι έναν καιρό, ήμασταν μια πνοή φρέσκου αέρα στα φόρτις και στα φίφτις, ο φάρος της δημοκρατίας. Αλλά ένοιωθα ότι η τηλεόραση, οι διαφημίσεις και ο υλισμός μας κατέστρεφαν.
Κι αν θέλετε να σας πω κάτι για τον Τραμπ, ορίστε θα σας πω τη θεωρία μου για τον Τραμπ.
Ήταν αδιανόητα εθισμένοι οι Αμερικάνοι στο να κοιτάνε τις τηλεοράσεις τους και να αντικρίζουν παραμύθες –παραμύθες, ψέματα, παπαριλίκι, παπατζιλίκι. Παραμύθες εντελώς. Αυτά ήταν η ζωή τους και εμφανίζεται κάποια στιγμή ένας τύπος και είναι η επιτομή όλων των ανωτέρω.
Αυτό ξέρουνε.
Δεν μπορούν να καταλάβουν τη διαφορά.
Και το θέλουν.
ΤΟ ΘΕΛΟΥΝ”!
Χρήστος Ξανθάκης
Voices / Newpost (5.11.2024)