Κάποιες φράσεις θα ήσαν υπέροχες αν εκφέρονταν με συμφραζόμενα ονοματεπώνυμα. Έτσι, εκείνη η σχετική με την κοινοβουλευτική τάξη διατύπωση, που λέει ότι «οι πολιτικοί οφείλουν να δέχονται έμπρακτα την υπαγωγή τους στους θεσμούς της Δημοκρατίας», θα ταίριαζε τέλεια στην περίπτωση του διαλυόμενου ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, αν διατυπωνόταν με συμφραζόμενα τα ονοματεπώνυμα της ομάδας των «87» ανατροπέων του προέδρου του κόμματός τους. Βέβαια, η παραβατική συμπεριφορά των «87» δεν αφορά την κοινοβουλευτική αλλά την κομματική τάξη, όμως και τα κόμματα στους θεσμούς της Δημοκρατίας υπάγονται. Ωστόσο, οι «87» τώρα, η «Ομπρέλα» πριν, οι «53+» πιο πριν και… πάει λέγοντας, αρνήθηκαν συστηματικά την έμπρακτη υπαγωγή τους στον θεσμό της Δημοκρατίας «ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ»: λόγω και έργω, τον προσέβαλαν βάναυσα, χυδαία, μέχρις διασπάσεως… τρίτου βαθμού. Με ορατή, σήμερα, την πιθανότητα της οριστικής του αποσύνθεσης!..
Είναι θέμα… φραξιονιστικής καταγωγής. Μετακομμουνιστικού DNA, αν θέλετε: ο φραξιονισμός ήταν το χαρακτηριστικό γνώρισμα του ρωσικού Σοσιαλδημοκρατικού - Εργατικού Κόμματος, πριν και μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, όταν μετονομάστηκε σε Κομμουνιστικό Κόμμα Σοβιετικής Ένωσης. Και ο πολύτροπος Λένιν, από το 1904 ακόμη, ως την κατάληψη των Χειμερινών Ανακτόρων τη νύχτα της 25ης Οκτωβρίου 1917, κι αργότερα, ως το 1921, έδινε ομηρικές μάχες με τις φράξιες. Τα «ρεύματα», τις «ομάδες» και τις «ομαδούλες», όπως τις αποκαλούσε, προσπαθώντας περίτεχνα να τις ισορροπήσει στην κεντρική γραμμή του κόμματος: «Μόνο η εσωτερική ανάπτυξη των ίδιων των βασικών φραξιονιστικών ομάδων, μόνο η δική τους ιδεολογική εξέλιξη μπορεί να αποτελέσει εγγύηση ότι θα εξαφανιστούν οι φράξιες πραγματικά, με την προσέγγισή τους, με τη δοκιμασία τους στην κοινή δουλειά» (Λένιν 1910, τ. 17: 18)…
Ή όταν προσπαθούσε να τις ξεμπροστιάσει, στηλιτεύοντάς τες: «Κάθε ομαδούλα διανοουμένων μπορεί να βγάλει μια μπροσουρίτσα ή ένα περιοδικάκι και να αυτοανακηρυχθεί «ρεύμα», όπως λόγου χάρη η ομαδούλα του αντιμαρξιστή φιλόσοφου Μπογντάνοφ ή η ομαδούλα του Τρότσκι ή η ομαδούλα του Ν. Ν. Γκίμερ κλπ., που ταλαντεύονται ανάμεσα στους ναρόντνικους και τους μαρξιστές!» (Λένιν 1914, τ. 20: 296).
Το 1921, τρία χρόνια πριν τον θάνατό του και ενώ η εξουσία των σοβιέτ είχε εγκατασταθεί για τα καλά, ο Βλαντίμιρ Λένιν επιχειρούσε, από θέση ισχύος, μια τελευταία προσπάθεια κατά του υποτροπιάζοντος, εντός του κόμματος, φραξιονισμού, περνώντας τις φραξιονιστικές απόπειρες από το δημοκρατικό κόσκινο της πλειοψηφίας των μελών: «Στο συγκεκριμένο αγώνα ενάντια στις φράξιες, κάθε κομματική οργάνωση πρέπει να καταγίνεται αυστηρά με το να μην ανεχτεί καμιά απολύτως φραξιονιστική δράση. [...] Κάθε ανάλυση της γενικής γραμμής του κόμματος ή της πρακτικής του εμπειρίας, ο έλεγχος της εκτέλεσης των αποφάσεων, η μελέτη των μεθόδων διόρθωσης των λαθών κλπ., δεν πρέπει με κανένα τρόπο να υποβάλλονται προκαταρκτικά στον έλεγχο ομάδων συγκροτημένων γύρω από ένα οποιοδήποτε “πρόγραμμα” κτλ., αλλά οφείλουν να υποβάλλονται αποκλειστικά στον άμεσο έλεγχο όλων των μελών του κόμματος». (Λένιν 1921, γαλ. εκδ., τ. 32: 254)… Ύστερα ήρθε ο Στάλιν κι ο Σταλινισμός, ο απόλυτος… δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, το τέλος της κομμουνιστικής ιστορίας…
Κουραστήκατε, φαντάζομαι, μ’ όλα αυτά τα… παλαιολιθικά, αλλά θεώρησα απαραίτητο να σας τα θυμίσω προκειμένου να πάρετε μια ιδέα για την φραξιονιστική καταγωγή, το μετακομμουνιστικό DNA αν θέλετε, του ΣΥΡΙΖΑ των δεκατριών συνιστωσών και των τριών διασπάσεων, του ΣΥΡΙΖΑ της «Πρώτης Φοράς Αριστεράς» και των κομματικών και κυβερνητικών αξιωματούχων – διαχειριστών του. Και, βέβαια, του Αλέξη Τσίπρα. Του οποίου η εξισορροπητική συμπεριφορά απέναντι στις φράξιες και τους φραξιονιστές του ΣΥΡΙΖΑ – πριν, κατά και μετά την άνοδό του στην κυβερνητική εξουσία – έμοιαζε να μιμείται την συμπεριφορά του… Λένιν απέναντι στις φράξιες και τους φραξιονιστές του Ρωσικού Σοσιαλδημοκρατικού – Εργατικού Κόμματος∙ πριν και μετά τον «Οκτώβρη»…
Σήμερα λοιπόν, εκατό χρόνια και βάλε μετά την ρωσική επανάσταση, εκείνη η σχετική με την κοινοβουλευτική τάξη διατύπωση που λέει ότι «οι πολιτικοί οφείλουν να δέχονται έμπρακτα την υπαγωγή τους στους θεσμούς της Δημοκρατίας» θα ταίριαζε τέλεια στην περίπτωση του διαλυόμενου ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, αν διατυπωνόταν με συμφραζόμενα τα ονοματεπώνυμα της ομάδας των «87» ανατροπέων του προέδρου του κόμματός τους. Βέβαια, η φραξιονιστική συμπεριφορά των «87» δεν αφορά την κοινοβουλευτική αλλά την κομματική τάξη, όμως και τα κόμματα στους θεσμούς της Δημοκρατίας υπάγονται. Έτσι, οι «87» τώρα, η «Ομπρέλα» πριν, οι «53+» πιο πριν και… πάει λέγοντας, αρνήθηκαν συστηματικά την έμπρακτη υπαγωγή τους στον θεσμό της Δημοκρατίας «ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ»: λόγω και έργω, τον προσέβαλαν βάναυσα, χυδαία, μέχρις διασπάσεως… τρίτου βαθμού. Με ορατή, την πιθανότητα της οριστικής του αποσύνθεσης!..
- το κείμενο του Νίκου Τσαγκρή είναι από το μπλογκ Τα Ρέστα
