Αγαπητοί αναγνώστες και αγαπητές αναγνώστριες, συγχωρέστε με που θα τα γράψω κάπως ανάκατα, αλλά είναι που μπαίνει το συναισθηματικό στοιχείο στη μέση (πάντοτε μπαίνει το συναισθηματικό στοιχείο στη μέση όταν χάνει ο κόσμος μαζικά τις δουλειές του και καταστρέφεται μια περιοχή…), δεν μπορώ να το διαχειριστώ πολύ επιδέξια. Πάμε χύμα, μεγάλα παιδιά είσαστε θα με καταλάβετε.
Και ξεκινώ από τα τέσσερα μεγάλα κόλπα της εποχής Σημίτη:
- Το κόλπο του ευρώ
- Το κόλπο των Ολυμπιακών Αγώνων
- Το κόλπο των εξοπλισμών και
- Το κόλπο του Χρηματιστηρίου.
“ΕΝ.ΚΛΩ.: Στο σφυρί τον Δεκέμβριο η «καρδιά» του ομίλου Λαναρά”.
Και πιο κάτω σημείωνε το ρεπορτάζ:
“Κάποτε ήταν το «κόσμημα» της Μακεδονίας και ειδικότερα της Ημαθίας, αλλά σήμερα το εγκαταλειμμένο πλέον εργοστάσιο της εταιρείας Κλωστήρια Ναούσης βγαίνει στις 6 Δεκεμβρίου σε πλειστηριασμό με τιμή εκκίνησης 1.611.000 ευρώ. Πολλές φορές τα τελευταία χρόνια η άλλοτε κραταιά Ενωμένη Κλωστοϋφαντουργεία (ΕΝ.ΚΛΩ.) της οικογένειας Λαναρά έχει έρθει στη δημοσιότητα, αλλά πλέον μόνο για τους πλειστηριασμούς που αφορούν στην ακίνητη περιουσία της.
Ακόμη και την περασμένη Παρασκευή διενεργήθηκε ένας πλειστηριασμός σε βάρος της ΕΝ.ΚΛΩ., με τιμή 895.700 ευρώ για το πρώην Κλωστήριο Βερλάν στη Σκύδρα Πέλλας. Πρόκειται για αγροτεμάχιο συνολικού εμβαδού 27.820 τ.μ. εντός του οποίου έχει ανεγερθεί βιοτεχνικό κτίριο-εργοστάσιο, που έχει υποστεί σημαντικές φθορές λόγω της παρατεταμένης αχρησίας και των εκτεταμένων λεηλασιών τα προηγούμενα χρόνια”.
Λεηλασία, να μια ταιριαστή λέξη για το έπος του Χρηματιστηρίου, στο οποίο τα περιβόητα “λαναρόχαρτα” παίξανε ρόλο κεντρικό, Όσκαρ πήρανε. Μην μπω σε λεπτομέρειες τώρα και μας την πέσει κάνας πρώην υπουργός που προέτρεπε τον κοζμάκη να χώνει λεφτά στις μετοχές για να αναπτυχθεί η χώρα και τον πίστεψαν ο Χοσέ με τη μάνα του και είδανε τον Γκιώνη. Μη θυμηθώ το κόλπο με τα αποθεματικά των ταμείων που “τοποθετήθηκαν”στα “μπλου τσιπς” παραμονές εκλογών του 2000 για να μην πέσει ο δείκτης κάτω από τις 4.000 μονάδες και χαθεί πανηγυρικά η μπάλα. Ανάμνηση παλιά όλα αυτά, κίτρινο γράμμα στο συρτάρι, που τραγούδαγε κι ο Πάριος, στο τέλος μόνο ο Έβερτ έμεινε να φωνάζει για το κόλπο γκρόσο και τον έφαγε το μαράζι…
Οπότε τι; Οπότε, εικοσιπέντε χρόνια αργότερα είμαστε στα μονόστηλα της θλίψης. Στην καταγραφή της συμφοράς, που χτύπησε έναν τόπο κάποτε θαλερό, έναν τόπο που παρήγαγε πλούτο. Και τώρα έμειναν τα ντουβάρια, λίθοι, πλίνθοι, κέραμοι, υποθέτω ότι ακόμη και τα υδραυλικά θα έχουν πάει περίπατο. Αυτή ήταν η “ισχυρή Ελλάδα” του κυρίου Κώστα, η πρωτεύουσα δύναμη των Βαλκανίων, το καμάρι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μια υποδειγματική ατμομηχανή που θα μας οδηγούσε σε έναν γενναίο καινούριο κόσμο. Για να βαρέσει στις δώδεκα τα μεσάνυχτα η καμπάνα και η άμαξα να ξαναγίνει κολοκύθα…
Υ.Γ. 1: Θα μπορούσε να διασωθεί η ΕΝ.ΚΛΩ; Αν πιστέψω όσα μου λέει ο φίλος μου ο Βαγγέλης, ο. πιο έντιμος αριστερός που έχω γνωρίσει ποτέ, η πρόταση που διαμορφώθηκε προ ετών ήταν σωστή και μπροσθόβαρη. Αλλά δεν έτυχε υποστήριξης από καϊνάρια με αγωνιστικές περγαμηνές που “κατείχαν τα μυστικά της αγοράς”…
Υ.Γ. 2: Άντε να πούμε και κάτι γελαστικό από εκείνα τα χρόνια των παχιών αγελάδων, όχι όλο στεναχώρια.
Είμαστε, λοιπόν, σε ένα συγκρότημα Τύπου με “έκφραση” χρηματιστηριακή δια της πλαγίας οδού, που κάποια στιγμή έφτασε να έχει συνολική “αξία” (ξέρω που τα βάζω τα εισαγωγικά) κοντά στα εκατό δισεκατομμύρια δραχμές. Και γυρνάει το δεξί χέρι του “μεγάλου αφεντικού” και λέει τη μεγάλη παρόλα:
“Δεν πουλάμε κάνα δεκαρικάκι δισεκατομμύρια απ’ τις μετοχές, να κάνουμε καβατζούλα και να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο;”
Για να του απαντήσει ο παντογνώστης ιδιοκτήτης:
“Μην είσαι φοβητσιάρης ρε μαλάκα, αυτή είναι μόνο η αρχή”!
Λίγους μήνες αργότερα, ήρθε το τέλος…
Χρήστος Ξανθάκης
Voices / Newpost
