Το χειρότερο είναι ότι η πολιτική - αισθηματική μου αγωγή δεν μου επιτρέπει να μιλήσω ανοιχτά, να διατυπώσω τους γνωστικούς αφορισμούς μου για πολιτικά πρόσωπα που γνωρίζω άπταιστα, από πρώτο και… δεύτερο χέρι (σ. σ: από τα πέτρινα χρόνια της Αριστεράς των αγώνων και από τα χάρτινα της μεταπολιτευτικής «αριστεροσύνης»), πρόσωπα διεστραμμένα στις συμπληγάδες της κυβερνητικής εξουσίας που, συμβάλλοντας – σε πρώτη φάση – με τη σιωπή τους στην ανατροπή του φυσικού ηγέτη του κυβερνητικού έπους του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα, και ακολούθως, προσβάλλοντας βάναυσα κάθε ίχνος εσωκομματικής δημοκρατίας, ανέτρεψαν τον εκλεγμένο διάδοχό του στην προεδρία του κόμματος, Στέφανο Κασσελάκη…
Πρόσωπα που, τώρα, με μια ξεδιάντροπη αλληλουχία παγίδων και ευρημάτων σταλινικού τύπου, επιχειρούν να αποτρέψουν την υποψηφιότητα του δεύτερου, πάση θυσία, ρισκάροντας νέα διάσπαση και οριστική ρευστοποίηση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης...
«Τελειώνουν τον ΣΥΡΙΖΑ για να μην κερδίσει ο Κασσελάκης!», σημειώνουν έκπληκτοι οι πολιτικοί αναλυτές: «Ας μαζευτούν οι «87» και ας χρίσουν κάποιον Πρόεδρο της αρέσκειας τους, να μην ξοδεύονται σε κάλπες και ψηφοδέλτια…» σάρκαζε σε προχθεσινό κείμενό του τους «ανατροπείς» ένας απ’ τους πλέον έμπειρους πολιτικούς σχολιαστές της χώρας, σημειώνοντας εν κατακλείδι ότι «το ζητούμενο απ’ όσους ζητούν διαγραφή δεν είναι να φύγει η μύγα από το γάλα. Είναι ότι ο Κασσελάκης έχει περισσότερες πιθανότητες από τους άλλους να εκλεγεί»… Που πάει να πει… να τους πάρει το «μαγαζί»!.. Να τους στείλει στο Ταμείο Ανεργίας, δηλαδή…
Έτσι και… χειρότερα: Για να είμαστε πραγματιστές, μακριά από συναισθήματα και ουτοπικές θεωρίες ανάκαμψης, οφείλουμε να ρίξουμε τίτλους τέλους στον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα. Για τον μαζικοποιημένο από τα εξεγερμένα πλήθη των Ελλήνων δημοκρατών (σ. σ: τα επιλεγόμενα «Κινήματα των Πλατειών» ενάντια στα συστημικά «μνημόνια» ή, άλλως, «Κινήματα των Αγανακτισμένων») ΣΥΡΙΖΑ του 2012 – 2015 μιλάμε: το εν δυνάμει, ακόμη τότε, κυβερνητικό κίνημα «ΣΥΡΙΖΑ» με ηγέτη τον Αλέξη Τσίπρα. Κίνημα που, στη συγκεκριμένη φάση, ο ίδιος ο ηγέτης του το χαρακτήριζε ως «ειρηνική επανάσταση», δηλώνοντας ότι οι Έλληνες ζητούσαν με την ψήφο τους «μια κυβέρνηση της Αριστεράς».
Όπερ και εγένετο: «Υπό την χαρισματική ηγεσία του Αλέξη Τσίπρα, ο ΣΥΡΙΖΑ υψώθηκε σε κόμμα εξουσίας, όχι “πάνω στα ερείπια του αστικού κράτους” όπως όριζαν οι κανόνες της μαρξιστικής αριστεράς, αλλά πάνω στις στάχτες των αστικών κομμάτων (ΠΑΣΟΚ – Ν.Δ.) που, παραδομένα από τους ίδιους τους ηγέτες τους, κάηκαν στον βωμό του ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού», έγραφα το 2014.
Σήμερα, 10 χρόνια μετά, το «κόμμα εξουσίας» ΣΥΡΙΖΑ διαλύεται με εκκωφαντικό τρόπο εις τα εξ ων συνετέθη. Και ο «χαρισματικός ηγέτης του», φαινομενικά τουλάχιστον, κάθεται και παρακολουθεί την φαντασμαγορικά ντροπιαστική διάλυσή του ως σιωπηρός θεατής ενός πολιτικού – εξοντωτικού reality, όπως το περιγράφει ένας ξεχωριστός συνάδελφος (ο Γιάννης Παντελάκης στο lifo.gr):
(…) «Μοιάζει να μιμείται τον επονομαζόμενο «Βούδα» της Ραφήνας Κώστα Καραμανλή, με τον οποίο είχε εξαιρετικές σχέσεις από το παρελθόν. O Καραμανλής, αφού οδήγησε τη χώρα στα βράχια με τις οικονομικές του επιλογές, προτίμησε τη σιωπή, και αυτός που έχει ουσιαστικές ευθύνες για την κατάντια του ΣΥΡΙΖΑ τον μιμείται σε απόλυτο βαθμό: ο άλλοτε ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ βλέπει να ευτελίζεται καθημερινά ο πολιτικός διάλογος στο εσωτερικό του κόμματός του, να κυριαρχούν η παραπολιτική, οι ίντριγκες και το χαμηλό επίπεδο, αλλά αποφεύγει να μιλήσει δημόσια. Κάποιοι λένε πως εκφράζεται έμμεσα με διάφορα πρόσωπα που άλλοτε ήταν στενοί συνεργάτες του, δηλαδή μιλάνε γι’ αυτόν, αλλά αυτό δεν αλλάζει την ουσία και πολύ περισσότερο δεν δικαιολογεί την ένοχη σιωπή του. Και είναι ένοχη γιατί ο ίδιος φέρει τεράστιο μερίδιο ευθύνης για όσα συμβαίνουν στις μέρες μας στον ΣΥΡΙΖΑ – το μεγαλύτερο»…
Λοιπόν, τι λέτε για αυτή την… απέραντη σιωπή του Αλέξη Τσίπρα; Μιμείται τον «Βούδα της Ραφήνας» ή «κραυγάζει» ενοχές για τις βαρύτατες ευθύνες του όσον αφορά το σημερινό άθλιο κατάντημα του πάλαι ποτέ ένδοξου κόμματός του; Προσωπικά, δεν λέω τίποτα… Μόνο αυτό που έλεγα και έγραφα καθ’ όλη τη διάρκεια της προεδρικής και πρωθυπουργικής του θητείας: Ολιγωρεί ισορροπώντας, εγκλωβισμένος στην χαοτική λειτουργία του παραδομένου στις «ασυνεπείς μειοψηφίες» κόμματός του. Τώρα, του κόμματος που άφησε πίσω του φεύγοντας…
Ο Αλέξης Τσίπρας, «το μεγάλο πολιτικό κεφάλαιο της ευρωπαϊκής Αριστεράς», κατά τους σπουδαιότερους αριστερούς διανοούμενους και πολιτικούς αναλυτές των καιρών του, ο Έλληνας πολιτικός που φιγουράρισε στους Times της Νέας Υόρκης ανάμεσα στους ηγέτες που ασκούν τη μεγαλύτερη επιρροή στον κόσμο (δίπλα στους Ομπάμα, Μέρκελ και Πούτιν), δεν κατάφερε ποτέ να επιβληθεί ως ηγέτης στο ίδιο το κόμμα του – ως κανονικός πρωθυπουργός στην ίδια την κυβέρνησή του. Δεν κατάφερε ποτέ να αποπέμψει (ακόμα και με διαγραφές, γιατί όχι;) απείθαρχα και ζημιογόνα στελέχη του κόμματος και της κυβέρνησής του, αξιωματούχους που ο ίδιος ανέδειξε και ακολούθως ανέχθηκε: ήταν υπό διαρκή αμφισβήτηση από τις «ασυνεπείς μειοψηφίες», τις συνιστώσες, τις φράξιες, τα κόμματα εντός του κόμματός του. Που στο τέλος τον έδιωξαν, τον εξοστράκισαν, τον εξανάγκασαν σε φυγή…
Το ίδιο κάνει και τώρα: Ολιγωρεί… ισορροπώντας!... Παρακολουθεί την άθλια επιχείρηση εξοστρακισμού του διαδόχου του από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ (σ. σ: από την έσχατη «ασυνεπή μειοψηφία» που άφησε πίσω του) ως σιωπηρός θεατής ενός πολιτικού – εξοντωτικού reality: Μιμείται τον «Βούδα της Ραφήνας» ή «κραυγάζει» ενοχές για τις βαρύτατες ευθύνες του όσον αφορά το σημερινό άθλιο κατάντημα του πάλαι ποτέ ένδοξου κόμματός του; Αδιάφορο…
* το κείμενο του Νίκου Τσαγκρή είναι από το μπλογκ Τα Ρέστα