Έγραψα χθες την ώρα του αγώνα, ότι μια από τις μεγαλύτερες πληγές της ανθρωπότητας, μια από τις μεγαλύτερες πηγές των δεινών της διαχρονικά είναι ο ναρκισσισμός των εκλεκτών. Ο Κριστιάνο Ρονάλντο αθλητικός σταρ είναι και οι αποφάσεις του και το εγώ του δεν πρόκειται να προξενήσουν ποτέ κανένα μεγάλο κακό στον πλανήτη, αντίθετα, όντας τεράστιος ποδοσφαιριστής, μια σειρά αναμνήσεων και συγκινήσεων έχει προσφέρει επί είκοσι και πλέον χρόνια.
Αλλά αθλητές έκλαιγαν, κλαίνε και θα κλαίνε από την ένταση, όταν τελειώνει ένα μεγάλο παιχνίδι, είτε από ανακούφιση και χαρά όταν το κέρδισαν, είτε από ματαίωση όταν το έχασαν. Αθλητή να κλαίει ενώ ένα παιχνίδι είναι ακόμα σε εξέλιξη δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί. Το κάνει γιατί υπάρχει κάτι πολύ σημαντικότερο από το παιχνίδι: ο ίδιος. Ο ίδιος που είναι το μόνο που είχε ποτέ σημασία.
Και φοβάμαι ότι μπορεί ο ναρκισσισμός των εκλεκτών να είναι πιο υπερτροφικός και μαζί πιο φανερός και μαζί πιο επικίνδυνος για τους πολλούς, αλλά κι ότι για τους περισσότερους από τους πολλούς ο εαυτός τους είναι το μόνο που είχε ποτέ σημασία, κι ότι για τους περισσότερους από τους πολλούς η επικέντρωση στο εγώ τους, είναι το άλφα τους ως σχεδόν το ωμέγα τους.
σημ.Z: Από τα πιο αδιάφορα, βαρετά και κουραστικά Euro που έχουμε δει ποτέ... Πασούλες, πίσω η μπάλα και ξανά τα ίδια. Μικροί μεγάλοι... Εξαίρεση ίσως η Ισπανία που μπορεί να προσφέρει θέαμα.
