Τετάρτη 5 Ιουνίου 2024

Οτοστράντα έχουμε, τραίνο δεν έχουμε. Πωτς γκένεν, αυτό;


Πρώτη φορά που ταξίδεψα με τραίνο, ήμουνα δεν ήμουνα πέντε χρονών. Με ανέβασε η γιαγιά μου η Μίνα σ’ έναν πραγματικό καρβουνιάρη και πήγαμε στην αδερφή της τη Σταματία, στη Χαλκίδα.Να πω ότι θυμάμαι πολλά, ψέματα θα πω και δεν θέλω.
Δεν έχω ξεχάσει, πάντως, τους ξύλινους πάγκους για καθίσματα, όπως σ’ εκείνους τους συρμούς του Λούκυ Λουκ. Για ινδιάνους έψαχνα, ινδιάνους δεν είδα στον κάμπο!
Συν τη διάρκεια του ταξιδιού, που μου φάνηκε αιώνας ολόκληρος, πιτσιρίκι ανυπόμονο γαρ.
Αλλά τουλάχιστον είχαμε τραίνο τότε στη Δυτική Θεσσαλία, στο ντιπ Σάουθ το ελληνικό, έστω και καουμπόικο. Μισό αιώνα αργότερα και βάλε, ούτε καν αυτό μας βρίσκεται. Στην ξέρα και στην άπνοια, που έλεγε κάποτε ο Πιλαλί…

Και πάμε να τα βάλουμε στη σειρά, ξεκινώντας από την οτοστράντα του τίτλου. Όπως όλοι και όλες γνωρίζουμε, παραδόθηκε προ ημερών ένα μεγάλο κομμάτι του αυτοκινητόδρομου Ε65. Είχε φτιάξει ο Σπίρτζης τη διαδρομή από Δομοκό ως Τρίκαλα, περιμέναμε να κουμπώσει το κομμάτι από Λαμία ως Δομοκό και από Τρίκαλα ως Καλαμπάκα ο Κώστας Αχιλλέα Καραμανλής, άντε θα γίνει το 2020, υπομονή θα ολοκληρωθεί το 2021, εντάξει μωρέ το 2022 θα είναι έτοιμο, όλα κομπλέ το 2023 θα εγκαινιαστεί, τελικά καταφέραμε να το δούμε φέτος, με υπογραφή Σταϊκούρα. Να τα λέμε κι αυτά, μην αδικούμε κανέναν.

Κι ο σιδηρόδρομος του τίτλου; Που ήντος, που λέμε και στα μέρη μας; Όπως με πληροφόρησαν από το Σύλλογο Φίλων Σιδηροδρόμου Τρικάλων, πριν από το έγκλημα των Τεμπών έφτανε το τραίνο στην πόλη, έστω και με περιορισμένα δραματικά τα δρομολόγια. Από τα Τέμπη και ύστερα περάσαμε στο ένα δρομολόγιο την ημέρα και μετά από την καταστροφή του Ντάνιελ, αποβιβάζεται ο κόσμος στα Παλαιοφάρσαλα και από εκεί τον παραλαμβάνουν λεωφορεία και τον φέρνουν στον σταθμό. Μάλιστα, όπως το διαβάσατε, σε τραίνο μπαίνεις, με λεωφορείο καταλήγεις. Αν αυτή δεν είναι η Ελλάδα που ηγείται της τέταρτης βιομηχανικής επαναστάσεως, ποιο κράτος είναι δηλαδή;

Όλα τα ωραία, ωστόσο, κάποτε τελειώνουν. Το προανήγγειλαν αυτό οι της κυβερνήσεως, όταν κάτσανε κάπως τα νερά στη Δυτική Θεσσαλία, ότι έρχονται συμβάσεις, έρχονται έργα, έρχονται τραίνα και τραινάκια, χαμός Κυρίου σε λέω, χαμπ θα γίνουμε και ατμομηχανή της προόδου. Και περάσανε εννιά μήνες και ιδού τι γράφει η τοπική ιστοσελίδα trikkipress, το παραθέτω εδώ δια της προσφιλούς μεθόδου το κόπυ το πάστε:
«Δεν έχει αποκατασταθεί τίποτε μέχρι σήμερα στη σιδηροδρομική γραμμή Καλαμπάκα – Παλαιοφάρσαλος.
Δεν έχει γίνει καμία κίνηση κατασκευαστική, εκτός από μια παράκαμψη διπλής γραμμής στους Σοφάδες που δεν έχει καμία σχέση με τις παραπάνω εργολαβίες.
Έχουμε και λέμε… 8 μήνες μετά τις καταστροφικές πλημμύρες και ακόμα να υπογραφούν οι εργολαβίες από τους αναδόχους.
Προσθέστε και κάποιες καθυστερήσεις καραμπινάτες ελληνικού χαρακτήρα (συνεργεία, εργολάβοι, πληρωμές, καιρός κτλ) και υπολογίστε πότε θα τελειώσει…
Πάμε για το 2027 και βάλε… Την εποχή που στην Ευρώπη ο σιδηρόδρομος κάνει restart με τρένα υδρογόνου, τρένα με μπαταρίες και άλλες τεχνολογίες φιλικές προς το περιβάλλον, την εποχή που συνδέονται χώρες και πόλεις σε αποστάσεις μεγαλύτερες των 800 χιλιομέτρων, στην Ελλάδα δυστυχώς, δεν έχουμε ούτε γραμμές για το τρένο.
Ο σιδηρόδρομος δεν μπορεί να ανταγωνιστεί ισάξια την υπόλοιπη Ευρώπη, ούτε και τα άλλα εγχώρια μέσα μεταφοράς.
Άντε να δούμε πότε θα σφυρίξει το τρένο στον νομό μας…»
Αυτή είναι η Ελλάδα 2.0 παιδιά, αυτό είναι το ελληνικό παράδοξο στον εικοστό πρώτο αιώνα:
Να έχεις οτοστράντα τσίλικη και να μην έχεις τραίνο!
Και να μην ξέρεις καν, πότε θα ξαναλειτουργήσει, υπό ποιες προϋποθέσεις, με πόσα δρομολόγια, όλα στον αέρα, όλα φλου, όλα γκρίζο τοπίο και φούμαρο.
Άδικο έχουν ύστερα οι Γιαπωνέζοι που ακούνε για την μαμά πατρίδα και τους τρέχουνε τα σάλια απ’ τη λιγούρα; Τέτοια μεγαλεία οι άνθρωποι, που να τα δούνε στην πτωχή και υπανάπτυκτη χώρα τους;

Υ.Γ.: Όταν λειτουργούσε ακόμη η γραμμή για τα μέρη μας, από Απρίλιο ως Οκτώβριο ξεκιναγε ένα τραίνο κάθε πρωί από Αθήνα, έφερνε καμιά τρακοσαριά τουρίστες στην Καλαμπάκα, βολτάρανε στα μοναστήρια και το απογευματάκι επιστρέφανε στην πρωτεύουσα. Αλλά τι να τους κάνεις, μας έφαγε η μητέρα φύσις…

Χρήστος Ξανθάκης
Voices / Newpost (4.6.2024)