Η εσωκομματική αναμέτρηση στον ΣΥΡΙΖΑ για τη θέση του προέδρου μέχρι τώρα κινήθηκε σε ήπιους τόνους. Δεν υπήρχαν εντάσεις, συντροφικά μαχαιρώματα (κάτι σύνηθες σε τέτοιου τύπου συγκρούσεις), οι υποψήφιοι απέφυγαν τις χαμηλού επιπέδου κριτικές για τη δράση, την ποιότητα και το ιδεολογικό στίγμα των αντιπάλων τους, η πολιτική συζήτηση για το χθες, το σήμερα και το αύριο του ΣΥΡΙΖΑ δεν ξεπέρασε κάποια όρια, αν και δεν ήταν πολύ διαφωτιστική, ο απερχόμενος πρόεδρος Αλέξης Τσίπρας δεν ενεπλάκη στην υπόθεση διαδοχής του (κάποιοι βεβαίως που ισχυρίζονται ότι μιλούν εξ ονόματός του δίνουν τη δική τους προτίμηση για δική του), ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ μάλλον παρακολουθεί από απόσταση και όλα έδειχναν ότι στην κομματική κάλπη θα πάνε τέσσερις υποψήφιοι, μετά και τη σαφή δήλωση του κ. Τεμπονέρα να μη διεκδικήσει το πόστο. Και ξαφνικά προκύπτει και πέμπτη υποψηφιότητα, αυτή του κ. Κασσελάκη.
Η διαδοχή στον ΣΥΡΙΖΑ δεν έγινε σε καμία φάση πρώτο θέμα στα μέσα ενημέρωσης. Οι φονικές πυρκαγιές… κέρδισαν τη μάχη των εντυπώσεων. Και σωστά. Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Αυτό είναι κάτι που δεν βοηθάει τον ΣΥΡΙΖΑ να πιάσει τον στόχο του που δεν είναι άλλος από τη μαζική συμμετοχή των μελών και των φίλων του στη διαδικασία της ψηφοφορίας στις πρώτες και κυρίως στις δεύτερες κάλπες, εφόσον έχουμε και νέο γύρο.
Η αρχική αίσθηση που δημιουργήθηκε (μιλάμε για αίσθηση και όχι για βεβαιότητα που προέκυπτε από μετρήσεις) ήταν ότι υπάρχει φαβορί, υπάρχουν και αουτσάιντερ. Με την κάθοδο Κασσελάκη αλλάζει αυτό; Από ποιους θα κόψει ο Κασσελάκης; Ποιοι έχουν λόγους να φοβούνται; Θα έχουμε ανατροπή των συσχετισμών; Ουδείς μπορεί να το ισχυριστεί γιατί ουδείς γνωρίζει πόσοι θα πάνε να ψηφίσουν. Τα ακροατήρια, άλλωστε, των υποψηφίων δεν είναι και τόσο συμπαγή. Αφού οι διαφωνίες για τα στρατηγικά και για τα επιμέρους θέματα δεν είναι αγεφύρωτες και οι υποψήφιοι δεν έχουν την πρόθεση να κατασκευάσουν τεχνητές διαφορές για να συσπειρώσουν τους οπαδούς τους, δεν πρέπει να αποκλειστούν οι μετακινήσεις από το ένα στρατόπεδο στο άλλο.
Ολοι πάντως ελπίζουν ότι θα προκληθεί μεγαλύτερο ενδιαφέρον και θα φέρει περισσότερο κόσμο στις κομματικές κάλπες. Εξέλιξη που θα μετατρέψει ένα μέχρι τώρα στενά κομματικό ζήτημα (αν και πρόκειται για την ηγεσία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης) σε υπόθεση με εθνική διάσταση.
Γιατί σύμφωνα με το γνωστό στερεότυπο, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι πρωθυπουργός σε αναμονή. Ισως σοβαρότερο θέμα και από την εκλογή προέδρου στον ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτό της συμμετοχής. Κανείς δεν περιμένει έναν αριθμό κοντά στις 150.000 που είχαμε με την εκλογή του Αλέξη Τσίπρα (ήταν ο μοναδικός υποψήφιος). Ο πήχης είναι πολύ ψηλά. Με ποιο νούμερο θα είναι ευχαριστημένοι στην Κουμουνδούρου; Σίγουρα όχι με 20, 30, 40 χιλιάδες.
Ο νέος ηγέτης σ’ αυτήν την περίπτωση θα έχει χαμηλή πολιτική νομιμοποίηση και η σύγκριση με τις αντίστοιχες διαδικασίες στη Νέα Δημοκρατία και στο ΠΑΣΟΚ θα φέρει σε πρώτο πλάνο το ερώτημα και μάλιστα με πιεστικό τρόπο, αν ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει κόμμα εξουσίας ή κινδυνεύει να διολισθήσει σ’ ένα περιθώριο, ευρύχωρο μεν, αλλά καθόλου απειλητικό για τη Δεξιά. Από 50.000 και πάνω θα μπορούν να μιλήσουν για αξιοπρεπή επίδοση. Αυτό που θα τους ικανοποιήσει και ενδεχομένως θα κλείσει τα στόματα των πολιτικών αντιπάλων τους θα είναι ένα ποσοστό λίγο πάνω από το 50% αυτού που είχαμε στην προηγούμενη διαδικασία. Δηλαδή, γύρω στις 75.000. Είναι εύκολο να το πετύχουν; Θα δείξει.
Τάσος Παππάς
