Όταν ο Αλέξης Τσίπρας ανακαλύπτει από πού θα έρθουν τα κουκιά
Από το ΣουΚού και δώθε έχουν πλημμυρίσει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από σχόλια για τον έρωτα του Τσίπρα με τη μεσαία τάξη:Που πήγε Σαλονίκη και όλο για τη μεσαία τάξη έλεγε.
Που μόνο μάτια για τη μεσαία τάξη είχε, τον ξελόγιασαν.
Που τους ξέχασε τους φτωχούς, θυσία στο βωμό της μεσαίας τάξης.
Και λοιπά και λοιπά και λοιπά.
Σούσουρο, δεν λέω, αλλά σούσουρο δικαιολογημένο, μιας και ο επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης και πρώην πρωθυπουργός το ‘πε το ποίημα:
«Θεωρώ αδιανόητο να μιλά ο κ. Μητσοτάκης, του οποίου το κόμμα συνέτριψε τη μεσαία τάξη, και να λέει ότι δεν έχω δικαίωμα να ομιλώ. Είμαι γέννημα-θρέμμα της μεσαίας τάξης».
Και συνέχισε δηλώνοντας:
«Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η μεσαία τάξη ήταν ο εύκολος στόχος όλη την περίοδο των μνημονίων. Είχε τεράστιες απώλειες από το 2010-2015. Και τη δική μας περίοδο είχε επιβάρυνση, την αδικήσαμε».
Για να καταλήξει χαρακτηριστικά:
«Η κυβέρνηση αδίκησε τη μεσαία τάξη διότι έπρεπε να φέρει εις πέρας έναν εθνικό στόχο:
Να βγάλουμε τη χώρα από τα μνημόνια. Έχουμε λοιπόν σήμερα στο ΣΥΡΙΖΑ έναν εθνικό στόχο, να αποκαταστήσουμε τις όποιες αδικίες».
Μιλάμε τώρα για αίσθημα φουλ, κανονική καψούρα, με φιόγκους και
κουδουνάκια, όλα κομπλέ. Μόνο ανθοδέσμες και Λάκτες δεν πρόσφερε στην
μεσαία τάξη ο Τσίπρας, ως άλλο βάλενταϊν του Φεβρουαρίου. Και είχε τα
δίκια του βέβαια, γιατί εκλογές έρχονται και στις εκλογές δεν θέλει να
χάσει, θέλει να νικήσει. Αλλά αν θέλει να κόψει πρώτος το νήμα σε μια
αναμέτρηση που προμηνύεται πραγματικό σφαγείο, γνωρίζει πολύ καλά ότι
δεν έχει παρά μόνο μία επιλογή:
Να τακιμιάσει με τη μεσαία τάξη!
Για ποιο λόγο λόγο; Η απάντηση είναι απλή, πολύ απλή και χωράει σε πέντε λέξεις:
Γιατί η μεσαία τάξη ψηφίζει!
Μάλιστα αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες, όσο και να γκρινιάζει, όσο και να σκούζει, όσο και να τσουκανιέται που λέμε και στο χωριό μου, στο τέλος η μεσαία τάξη θα βρει το δρόμο προς τις κάλπες. Και κάπου θα το ρίξει το φακελάκι, μιας και δεν χωράνε στη λογική της και στη νοοτροπία της το άκυρο και το λευκό. Ενώ οι φτωχοί…
Ενώ οι φτωχοί, που για χάρη τους, για να μην ξεφτιλιστούν εντελώς και τους ξεσκίσουν τα όρνεα, ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε κεφαλοκλείδωμα στη μεσαία τάξη, λυπούμαι πάρα πολύ αλλά δεν μπαίνουν στον κόπο να πλησιάσουν τα εκλογικά τμήματα. Είτε γιατί τους έχει καταπιεί αμάσητους η λουμπενοποίηση, είτε γιατί έχουν χάψει ολοσούμπητο το παραμύθι του «ίδιοι είναι», είτε γιατί περίμεναν πραγματικό πάρτυ αντί για απλή διάσωση, δεν μπαίνουν πίσω απ’ το παραβάν. Αν μπαίνανε, 48 % θα είχε πιάσει ο ΣΥΡΙΖΑ το 2019 και θα ξανάβλεπε εξουσία. Αντ’ αυτού είδε το γκιώνη, καταπώς εκφράζονται στην Αχαγιά…
Και βεβαίως, μαζί με τις ανωτέρω κατηγορίες των φτωχών που βαράνε
εξαφανιζόλ την ημέρα των εκλογών υπάρχουν και οι πολύ αριστεροί που από
τη μία παίρνουν ανάσα και από την άλλη χαρίζουν αλλού την ψήφο τους.
Βλέπε τον φίλο μου τον Βαγγέλη (ας τον πούμε Βαγγέλη), που είχε ένα
σοβαρό πρόβλημα με τον αγκώνα του και ήταν χρόνια άνεργος και
ανασφάλιστος και με τη ρύθμιση των Ξανθού και Πολάκη
πήγε αεράτος στο νοσοκομείο και έκανε τη μαγνητική του τζαμπέ και έλαβε
διάγνωση και θεραπεία στο φρη και ανακουφίσθηκε ο άνθρωπος. Και όταν τον
ρώτησα αν πλέον θα στοιχιζόταν στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ, μου απάντησε
ευθαρσώς:
Σιγά το προοδευτικό κόμμα!
Ας μην παραξενευόμαστε, λοιπόν, που και ο Τσίπρας συμμερίζεται τώρα τη λαγνεία του Μητσοτάκη για τη μεσαία τάξη. Ψηφοφόρους ψάχνει ο άνθρωπος, γιατί τις εκλογές τις κερδίζουν τα κουκιά, δεν τις κερδίζουν οι καλές προθέσεις. ο.ε.δ.
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το Newpost
