Πιο συγκεκριμένα, λόγω της τηλεργασίας και της τηλεκπαίδευσης, τα μέλη αρκετών οικογενειών, παραμένουν ολημερίς στο σπίτι, περιτριγυρισμένα από ψηφιακές συσκευές και καλούνται να βρουν νέες συνήθειες και νέους τρόπους αλληλεπίδρασης τόσο μεταξύ τους, όσο και με τον «έξω κόσμο».
Όσον αφορά τα παιδιά, ο μέχρι πρότινος κύριος «έξω κόσμος» τους, το σχολείο, έχει αντικατασταθεί, δημιουργώντας έτσι μια «απώλεια» για εκείνα, η οποία «μπορεί να επιδεινωθεί επιπλέον από την ενδεχόμενη απομόνωση στο σπίτι», όπως υποστήριζε στο tvxs.gr τον Σεπτέμβρη, ο Αθανάσιος Μαρβάκης, καθηγητής στο παιδαγωγικό τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
«Προϋπόθεση για «απώλεια» και στο δεύτερο lock-down είναι να μας λείπει κάτι που το βιώναμε ως «ευχάριστο», δημιουργικό, κλπ. Συνεπώς θα μας λείπουν και τώρα ενδιαφέροντα, ωραία πράγματα, δραστηριότητες, ανθρώπινες επαφές, κλπ., και άρα θα μας «στοιχίζει» η στέρηση αυτών των ευκαιριών», δηλώνει λοιπόν στο tvxs.gr, τρεις μήνες μετά, ο κύριος Μαρβάκης, για να συνεχίσει, αναφέροντας: «Ας μην ξεχνάμε ωστόσο ότι ιδιαίτερα τα παιδιά είναι πιο «ανοικτά» σε νέα πράγματα, νέες ευκαιρίες, δυνατότητες. Αξίζει συνεπώς να μην προσεγγίζουμε τα παιδιά μόνο με τα δικά μας μάτια, εμπειρίες, αλλά να παρατηρούμε, «μελετάμε» το τι κάνουν στη νέα συνθήκη. Πολύ συχνά δυστυχώς τα προσεγγίζουμε μόνο με τις δικούς μας τρόπους αντιμετώπισης».
Σύμφωνα λοιπόν με τον καθηγητή, το σημαντικό ερώτημα για να αντιληφθούμε τις επιπτώσεις του lockdown στην ψυχολογία ενός παιδιού είναι το εξής: «Ποιες νέες δυνατότητες, ποια νέα πράγματα, ποιους νέους πόρους έχουν τα παιδιά στη διάθεση τους για να αναπτύξουν την προσωπικότητα τους, ποιες δυνατότητες και ποια μέσα έχουν για να συναναστραφούν με άλλους ανθρώπους (μικρούς και μεγάλους), ποιες ευκαιρίες να απολαύσουν την ζωή τους, κλπ ;»
- από ρεπορτάζ στο TVXS - ολόκληρο ΕΔΩ
