Η δημοσιογράφος Ευλαμπία Ρέβη και με αφορμή την παρέμβαση των αναπληρωτών εκπαιδευτικών στο δελτίο ειδήσεων της ΕΡΤ, μεταφέρει μέσω fb μια προσωπική ιστορία:Πριν βιαστούμε να κρίνουμε το... «ντου» των αναπληρωτών στην ΕΡΤ θέλω να σας μεταφέρω μία προσωπική ιστορία. Η Χαρά εργάζεται ως αναπληρώτρια από τα 22 της. Εδώ, δηλαδή, και δέκα ολόκληρα χρόνια. Σε αυτό το χρονικό διάστημα έχει κάνει..
μεταπτυχιακό (με το νέο σύστημα νόμου παίρνει 20 μόρια), έγινε μανούλα [άρα παίρνει άλλα 3(!) μόρια (σε τι ποσοστά είναι η υπογεννητικότητα στην Ελλάδα;)] και επειδή αποφοίτησε με άριστα (και συγκεκριμένα με βαθμό 8,82) από το Παιδαγωγικό της Αθήνας παίρνει άλλες 16 μονάδες. Ας εντάξω σε αυτό και την μοριοδότηση της γνώσης ξένης γλώσσας, οπότε έχουμε συν 8.
Σε αυτά τα δέκα χρόνια είχε συνεχώς αγωνία για το τι θα γίνει, αν καταφέρει να είναι στο σχολείο της στον Αγιασμό ή θα πρέπει να περιμένει να περάσουν ένας, δύο ή και τρεις μήνες μέχρι να μπορέσει να πάει στους μαθητές της και να διδάξει. Μέσα σε αυτό το διάστημα έχει υπηρετήσει και σε δυσπρόσιτο σχολείο, έχοντας -αν θυμάμαι καλά δύο τάξεις μαζί- και κατάφερε να εμφυσήσει και σε αυτά τα παιδιά την αγάπη για το διάβασμα, αλλά και την επιθυμία να διευρύνουν τους πνευματικούς τους ορίζοντες, ανεξάρτητα με το τι θα γίνουν, όταν μεγαλώσουν.
Σύμφωνα με το νέο σύστημα και σχετικά με το αν θα μετρήσει η προϋπηρεσία στα δυσπρόσιτα η απάντηση είναι η εξής: «Προσμετράται μόνον η πραγματική προϋπηρεσία. Οι εκπαιδευτικοί που στελέχωσαν τις δυσπρόσιτες περιοχές έχουν ενισχύσει τη θέση τους στη σειρά κατάταξης για την πρόσληψή τους ως αναπληρωτές και κατά συνέπεια και τη μοριοδότησή τους».
Η γυναίκα στο στιγμιότυπο είναι πιθανότατα μία από τις εκατοντάδες δασκάλες που κάθε μέρα αφήνουν πίσω ό,τι προβλήματα έχουν και μπαίνουν στις σχολικές τάξεις, κάνοντας τα παιδιά μας να γελάνε, δίνοντάς τους τα εφόδια να αγαπήσουν τον εαυτό τους, να αγκαλιάσουν την ατομικότητά τους και να «τεντωθούν» τόσο, ώστε να φτάσουν κάποια μέρα εκείνο το αστέρι ψηλά - ψηλά στον ουρανό!
Συγγνώμη εάν σας κούρασα. Η Χαρά είναι η αδελφή μου, είμαι πολύ υπερήφανη για εκείνην και έχω βιώσει από πολύ κοντά όλες της τις αγωνίες. Σε αυτά τα χρόνια έχουν έρθει δεκάδες παιδιά να με αγκαλιάσουν, γιατί είμαι αδελφή της, γονείς να με συγχαρούν για το έργο της, αλλά και συνάδελφοί και προϊστάμενοί της για να μου πουν πόσο πολύτιμη είναι και πόσο άλλαξε τη ζωή στο σχολείο τους. Δεν θα πω για τις αίθουσες που έχει «στολίσει» με έργα ζωγραφικής, πίνακες και διάφορα άλλα που κάνει εκτός του ωραρίου της για να δώσει φτερά στα παιδιά της.
Όμως, για να κατέβηκε η αδελφή μου για πρώτη φορά σε πορεία, τότε τα πράγματα είναι σοβαρά και πολλοί άξιοι εκπαιδευτικοί, που έχουν δώσει την ψυχή τους όλα αυτά τα χρόνια που είχε «παγώσει» το ΑΣΕΠ, κινδυνεύουν να γυρίσουν στα σπίτια τους. Κι ας έμεναν άνεργοι τα καλοκαίρια και ας ξενύχταγαν μέσα στην αγωνία κάνοντας συνεχώς update στην σελίδα του υπουργείου Παιδείας, μήπως βγήκαν τα αποτελέσματα, και ας περίμεναν μέσα στην αβεβαιότητα, πού θα τους βρει -αν τους βρει- το νέο σχολικό κουδούνι.