Η κυβέρνηση κάνει outsourcing το επικοινωνιακό της επιτελείο. Μόνο θαυμασμός. Μας θύμισε τον πανάκριβο Αμερικανό επικοινωνιολόγο στον οποίο αποδόθηκε η κακόγουστη παράσταση θλίψης του υπουργικού συμβουλίου μετά τα Τέμπη. Εμπιστευτήκαμε τη διακυβέρνηση της χώρας σε ένα κόμμα που έχει χρέος άνω του μισού δισεκατομμυρίου ευρώ και αναρωτιόμαστε για τις... απευθείας αναθέσεις σε διαφημιστικές εταιρείες και το κόστος όταν στο πελατολόγιο περιλαμβάνονται επιχειρήσεις που αναλαμβάνουν δημόσια έργα;
Φέρτε τον καπιταλισμό μας πίσω. Αυτόν που λατρεύουμε να μισούμε. Η μητρόπολη της ελεύθερης αγοράς, του οικονομικού μοντέλου η επέκταση του οποίου μόνο ως εμπόδιο έβλεπε τη δημοκρατία και την πολιτική, κατέλαβε διά της ψήφου τα «ανάκτορα»: η οικονομική ολιγαρχία δημοκρατικά εκλεγμένη. Πρωτοπορία. Και τι «εφευρίσκουν» οι δισεκατομμυριούχοι στο τιμόνι της πλουσιότερης χώρας στον κόσμο για να προάγουν τα συμφέροντά τους; τον προστατευτισμό. Οι καθηγητές οικονομίας του τελευταίου αιώνα, θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης, μπορούν να σκίσουν άφοβα τους τίτλους σπουδών τους.
«Ή θα δουλεύεις ή θα πεινάς, ή θα έχεις χρήματα ή θα πεινάς, είμαστε αναγκασμένοι να τα υποστούμε όλα αυτά, υποτίθεται ότι ο άνθρωπος είναι ελεύθερος, αλλά τι να κάνει με την ελευθερία του; Αρκεί η ελευθερία για να πάνε όλα καλά;», αναρωτιέται έναν ολόκληρο αιώνα πριν ο Πέτερ Φλαμ στο «Εγώ;». Γραμμένο στον απόηχο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου ευθυγραμμίζεται με τη σημερινή κανονικότητα του εργαζόμενου φτωχού, την αίσθηση θύματος τρομοκρατικής ενέργειας κάθε φορά που βγαίνεις από το σουπερμάρκετ την οποία επιτείνει η δυσθεώρητη σύμβαση του νέου εξοπλιστικού προγράμματος.
«Αυτό που συμβαίνει, δεν μοιάζει σε τίποτα με τη Μεγάλη Υφεση. Αυτή η Θλίψη δεν έχει τίποτα Μεγάλο», λέει η Χαρά Κότσαλη χορογραφώντας «Το τέλος της φάσης διασκέδασης» που είδαμε στη Στέγη, αφήνοντάς μας ξέπνοους επειδή «δεν νο
Ιωάννα Σωτήρχου / EφΣυν