Ενωμένη Αριστερά: Το ανέκδοτο της χρονιάς!

Εμείς οι αριστεροί δεν είμαστε που τα χώνουμε στους δεξιούς για τον άκρατο ατομικισμό τους;
Μάλιστα, εμείς οι αριστεροί είμαστε που τα χώνουμε στους δεξιούς για τον άκρατο ατομικισμό τους.Κι αφού ως αριστεροί έχουμε πάντα δίκιο στις αναλύσεις μας (στη σύνθεση την πατάμε διαρκώς, but nevermind…), πως γίνεται το κόμμα το μεγάλο των δεξιών να μη μασάει τίποτα από διασπάσεις και αποχωρήσεις εδώ και μισό αιώνα, ενώ η Αριστερά μια φορά ενώθηκε σε κάτι γκράντε και καθοριστικό μόνο και μόνο για να γίνει χίλια κομμάτια μέσα σε μια δεκαετία;
Μπαίνει εδώ ο Ογκουνσότο, αναρωτιέται “πωτς γκένεν αφτό;”, μπαίνει κι ο Νίκος Φίλης, που διαπιστώνει ότι “μας έφαγε η κυβερνησιμότητα”.
Τους λέω “ευχαριστώ”, τους προσφέρω φοντανάκι, τους δείχνω την πόρτα.
Και μένω σόλο κάσα, σόλο καπίκια, να βράζω στο ζουμάκι μου…
Θα μου πεις τους δεξιούς τους ενώνουν το συμφέρον και το κέρδος, οπότε ακόμη κι αν κόψουν λάσπη απ’ το μαντρί (γειά σας κύριε Αβραμόπουλε, καλημέρα κύριε Σαμαρά), κάποια στιγμή γυρνάνε πίσω είτε με την ουρά στα σκέλια είτε μετά βαΐων και κλάδων.

ΟΚ, το δέχομαι, αλλά και της Αριστεράς η πίστη σε ανώτερα ιδανικά, στη δικαιοσύνη, στην ισότητα, στην αλληλεγγύη δεν θα έπρεπε να αποτελεί ισχυρό, τι λέω τώρα, πανίσχυρο παράγοντα συσσωμάτωσης, συγκόλλησης, σύσφιξης δεσμών, να ‘ρθούνε πιο κοντά ρε φίλε, να συνεννοηθούνε, να βρούνε έδαφος κοινό;
Να κάνουν πως τα βρίσκουνε έστω, όπως στο ανέκδοτο από την ταινία “Η δοκιμασία”, όπου πάει ο ιερωμένος στον Πάπα και τον ρωτάει “Τι να κάνω, τι να κάνω, δεν πιστεύω πια στο Θεό, τι να κάνω;” και απαντάει ο Ποντίφηκας:
“Προσποιήσου”…

Ούτε να προσποιηθούν δεν καταδέχονται και μας σερβίρουν από το πρωί ως το βράδυ μπουρδίτσες για “κοινές συνισταμένες”, για “λαϊκά μέτωπα”, για “προγραμματικές συγκλίσεις”, ο κατάλογος των προαπαιτούμενων που πρέπει να ικανοποιηθούν για να πάμε στην κοινή πορεία, δεν έχει τέλος.
Κι όμως είναι απλό, πολύ απλό το πράγμα και φιλοσοφίες πολλές δεν χρειάζονται.

Ορίστε πέντε σημεία, ευγενής δωρεά ρεπόρτερ Ξανθάκη, για να κάτσουν να συμφωνήσουν και να υπογράψουν οι δυνάμεις της Αριστεράς και να το λήξουμε το θέμα:

• Κομμένα τα υπερπλεονάσματα και το κωλοτρίψιμο με τους δανειστές για να αποπληρώσουμε (όπως έγραψε η “δημοκρατία” το Σάββατο) δέκα χρόνια νωρίτερα το πρώτο Μνημόνιο.
• Φράγκα από το Ταμείο Ανάπτυξης στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις μπας και γλυτώσουν απ’ τη λαιμητόμο του σχεδίου Πισσαρίδη.
• Στήριξη της προσιτής στέγασης με αποδοτικά μέτρα και όχι με κολπάκια του τύπου “Σπίτι μου ΙΙ”, που προκάλεσε “μεγάλες αυξήσεις στις τιμές των κατοικιών” σύμφωνα με τους μπολσεβίκους της “Καθημερινής”.
• Πόλεμος στην ακρίβεια και ιδίως στην ακρίβεια των τροφίμων, γιατί άμα τρως μονίμως σκουπίδια δεν θ’ αργήσει να κρασάρει το εργαλείο.
• Πραγματικές επενδύσεις στην Υγεία και στην Παιδεία και όχι χάντρες και καθρεφτάκια απ’ τα μπουντουάρ της ψηφιακής λαγνείας.

Ποιος έχει αντίρρηση στα ανωτέρω;
Ποιος Αριστερός έχει αντίρρηση στα ανωτέρω;
Ναι, ναι ξέρω για τον Σοσιαλισμό παλεύουμε, αλλά κάπως πρέπει να επιβιώσουμε ως την ώρα που θα μας φωτίσει ο ήλιος ο κόκκινος.

Κάπως πρέπει να πάρουμε μιαν ανάσα, κάπως πρέπει να σκάσουμε και κάνα χαμόγελο, όχι όλο μαυρίλα και καντήφλα και ντουβρουτζά.
Αν μπορούν να το αντιληφθούν αυτό οι πολιτικοί της Αριστεράς, ας το υλοποιήσουν έστω και σε επίπεδο παπαδίστικης προσποίησης.
Αν δεν μπορούν, ας πάνε στα σπιτάκια τους και ας μη μας πρήζουν τα σκώτια με “κοινές συνισταμένες”, με “λαϊκά μέτωπα”, με “προγραμματικές συγκλίσεις”.
Άμα θέλουμε να τριπάρουμε, έχουμε καλύτερες και πιο παρφουμέ επιλογές…

Χρήστος Ξανθάκης

Voices / Newpost