Το θέμα της συνεργασίας των κομμάτων της δημοκρατικής αντιπολίτευσης απασχολεί τις ηγεσίες, τα στελέχη και τα ακροατήριά τους. Την κοινωνία; Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι την απασχολεί λόγω της υπερκόπωσης από την οποία ταλαιπωρείται εξαιτίας της ακατάσχετης φλυαρίας επί παντός επιστητού (μερικοί γράφουν και μιλάνε σαν να έχουν καταπιεί σύννεφο) και της καχεκτικής πράξης επί του συγκεκριμένου. Ο στόχος κινδυνεύει να γίνει μια κουρασμένη επιθυμία που θα δώσει τη θέση της στην αδιαφορία. Ιδέες πολλές, αλλά στο διά ταύτα τζίφος. Συμπαγής μοναξιά. Ωστόσο, δεν είναι όλα μαύρα.
Από την έρευνα του ETERON προκύπτει ότι η πλειονότητα των πολιτών ενδιαφέρεται για την πολιτική. Θετικό εύρημα. Οσοι αυτοτοποθετούνται στην Κεντροαριστερά είναι περισσότεροι απ’ αυτούς που αυτοτοποθετούνται στην Κεντροδεξιά. Διαχρονικό. Η σοσιαλδημοκρατία είναι η πιο δημοφιλής ιδεολογική προτίμηση. Ενδιαφέρον. Αγνωστο όμως είναι ποια σοσιαλδημοκρατία έχουν στο μυαλό τους όσοι(ες) την επιλέγουν. Τη ριζοσπαστική εκδοχή της, τον φοβητσιάρικο ρεφορμισμό της ή τη σοσιαλδημοκρατία που παραδόθηκε άνευ όρων στον νεοφιλελευθερισμό; Από άλλες έρευνες βγαίνει ότι οι ψηφοφόροι της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς ζητούν από τα κόμματα που είναι σ’ αυτήν την περιοχή να τα βρουν. Θέλουν; Μπορούν; Γρίφος.
Το ΚΚΕ είναι αλλού. Το ΠΑΣΟΚ δίβουλο, πορεύεται με άγουρα επιχειρήματα και υπερβολικές αυταπάτες. Ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει εκκλήσεις που πέφτουν στο κενό. Η Πλεύση Ελευθερίας δεν ασχολείται. Το ΜέΡΑ25 μιλάει για «ρήξη με τον ζουρλομανδύα της Ε.Ε και για χρησιμοποίηση των πλεονασμάτων που παρήγαγε ο λαός μας για τις ανάγκες του λαού μας», πρόταση που, όπως σημειώνει ο Γιάνης Βαρουφάκης, μόλις την ακούνε, το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Αριστερά, παθαίνουν εγκεφαλικό.
Στην πιο δύσκολη θέση βρίσκεται η Νέα Αριστερά. Αυτή έβαλε πρώτη το θέμα του Λαϊκού Μετώπου στην Ελλάδα. Το κόμμα, πριν από την τελευταία σύνοδο της Κεντρικής Επιτροπής όπου είχαμε σύγκρουση επί της ουσίας του θέματος των συνεργασιών, έκανε κάποιες κινήσεις ενωτικού χαρακτήρα, αλλά δεν βρήκε ανταπόκριση. Πρότεινε τον Χρ. Ράμμο για Πρόεδρο της Δημοκρατίας και εισέπραξε είτε σιωπή είτε άρνηση. Στήριξε την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για την υποψηφιότητα της Λούκας Κατσέλη, αλλάζοντας όμως άποψη στην τελευταία ψηφοφορία. Ζήτησε από το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ να καταψηφίσουν τις αμυντικές δαπάνες, αλλά και τα δύο κόμματα αρνήθηκαν. Υπήρξε συμφωνία για την πρόταση δυσπιστίας. Μιλάει συνεχώς για την ανάγκη να δημιουργηθεί Λαϊκό Μέτωπο, στο εσωτερικό του όμως δεν υπάρχει ομοφωνία ως προς το περιεχόμενο και το εύρος. Στο κόμμα λένε «όχι» στην επιστροφή στον ΣΥΡΙΖΑ, «όχι» στην τεχνητή συγκόλληση, «ναι» στον προγραμματικό διάλογο και τα περισσότερα μέλη του ανώτερου καθοδηγητικού οργάνου θεωρούν ότι θα είναι καρικατούρα Λαϊκού Μετώπου μια συνεργασία μόνο με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Προφανώς έχουν συνειδητοποιήσει πως δεν είναι σε θέση ισχύος. Ξέρουν ότι δεν μπορεί το κόμμα τους να βάλει τους όρους για την έναρξη μιας συζήτησης. Προφανώς καταλαβαίνουν ότι μόνη της η Νέα Αριστερά δεν μπορεί να αλλάξει τους συσχετισμούς. Προφανώς, αν δεν γίνει κάποιο θαύμα, θα κερδίζει συνεχώς έδαφος η αντίληψη ότι το κόμμα δεν πρόκειται να επιβιώσει αν δεν καταφέρει στις εθνικές εκλογές να πιάσει το όριο εισόδου στη Βουλή.
Υπάρχει αντίλογος; Κορυφαία στελέχη εισηγούνται να υιοθετήσει το κόμμα τους την πρακτική του Die Linke (πόρτα-πόρτα) που το έβγαλε από το περιθώριο και του Μπέρνι Σάντερς που μαζεύει κόσμο σε πολλές πόλεις των ΗΠΑ και πολεμά τον τραμπισμό, περνώντας από τον καθιστό πόλεμο στη σύγκρουση επί του πεδίου. Στο κλίμα αυτό ήρθε η δήλωση του Αλέξη Χαρίτση: «Η πολιτική της μικρο-διαχείρισης της υπάρχουσας κατάστασης είναι εκτός τόπου και χρόνου. Η πολιτική της ιδεολογικής αυταρέσκειας και της περιχαράκωσης είναι επίσης εκτός τόπου και χρόνου. Στους κρίσιμους καιρούς που ζούμε απαιτούνται τολμηρές απαντήσεις. Ριζοσπαστικές, ρεαλιστικές, ενωτικές». Σε ποιους αναφέρεται ο πρόεδρος της Νέας Αριστεράς; Στα κόμματα της δημοκρατικής αντιπολίτευσης σίγουρα, αλλά και σε στελέχη του κόμματός του. Σε ώτα μη ακουόντων;
