Όσο μας κυβερνάει Μητσοτάκης, το μηδέν συν μηδέν θα βγάζει πάντοτε δεκατέσσερα τα εκατό!
Όταν μεγαλώνεις, όταν μεγαλώνεις αρκετά όχι τύπου σαραντάρης, αποκομίζεις δύο πράγματα:
* Το προσωνύμιο του παλιόγερου και
* Το προνόμιο της μνήμης.Το πρώτο το αφήνουμε στην άκρη καθότι πονάει, τσούζει, το δεύτερο, όμως, έχει τη χρησιμότητά του.
Θυμάται, ας πούμε, ο ρεπόρτερ Ξανθάκης, ο γεννημένος στη δεκαετία του εξήντα ρεπόρτερ Ξανθάκης (paliogeros alert!) πως ένας από τους μεγαλύτερους φόβους εκείνη την εποχή ήταν ο φόβος ότι δεν θα πάρεις ποτέ σύνταξη.
Γιατί γ@μούσ@ν κι έδερναν η ανεργία μαζί με την αναλγησία των αφεντικών, οπότε πως ακριβώς θα τα συμπλήρωνες τα ένσημα πριν σε καλέσει για ίντερβιου ο Άγιος Πέτρος;
Χώρια τα εργατικά ατυχήματα, πολύ της μόδας τότε, πετσοκομμένοι μπαίνανε οι περισσότεροι εργαζόμενοι στην έκτη δεκαετία της ζωής τους. Και για την έβδομη, δεν το συζητώ καν…
Αυτά στην γειτονιά τη δική μου εν Τρικάλοις και στις διπλανές της, όπου μένανε άνθρωποι του μόχθου και όπου η έκφραση “δουλειά γραφείου” δεν ακούστηκε σχεδόν ούτε μια φορά ως τη δεκαετία του ογδόντα.
Τώρα, βεβαίως, αλλάξανε τα κόζια, γ@μ@ει και δέρνει το σέρβις ίνταστρι, δεν γυρνάει ο άλλος μπανταρισμένος στο σπίτι κάθε τρεις και λίγο.
Άντε να καταφύγει στο Ζάναξ, άντε να βγάλει φλουμπέτες, άντε να του πέσει το μαλλί απ’ την πίεση, αλλά νταξ δεν είναι το ίδιο με τα σπασμένα παΐδια.
Γνώμη μου πάντα…
Παραμένει, ωστόσο, το άγχος για τη σύνταξη.
Το βλέπει κανείς στα ρεπορτάζ που δημοσιεύουν σχεδόν καθημερινά οι ιστοσελίδες με πηχυαίους τίτλους του στυλ “πως θα συνταξιοδοτηθείτε νωρίτερα”, “δέκα κατηγορίες εργαζομένων που βγαίνουν πρόωρα στη σύνταξη”, “γιατί σας συμφέρει να βγείτε τώρα στη σύνταξη” και βάλε και πάρε και δώσε.
Και πας και τα διαβάζεις και 99 στις 100 περιπτώσεις αφορούν σε εργαζόμενους και εργαζόμενες του ευρύτερου Δημοσίου τομέα, που έχουν θεμελιώσει και κατοχυρώσει κάποιου είδους δικαιώματα, ζωή να ‘χουν οι άνθρωποι να τα χαίρονται και να τα απολαμβάνουν.
Ο ιδιωτικός τομέας, όμως;
Εκεί τους λούζει κρύος ιδρώτας τους “απασχολήσιμους” (καλημέρα σας κυρία Διαμαντοπούλου), που βλέπουν ότι αν δεν διαθέτουν ένσημα από τη δεκαετία του ογδόντα (έχει ο ρεπόρτερ Ξανθάκης, σιμά κοντά αφήνω γεια στις όμορφες και γεια στις μαυρομάτες!), θα πρέπει να περιμένουν ως τα 67 τους για να συμπληρώσουν τα μίνιμουμ απαραίτητα χρόνια.
Τα οποία δεν θα τα συμπληρώσουν, διότι μετά απ’ το Καστελόριζο (καλημέρα σας κύριε ΓΑΠ) πιο εύκολα πετυχαίνεις καθαρό ποτό σε δημοφιλές τουριστικό θέρετρο παρά δουλειά σταθερή με φουλ ασφάλιση.
Είναι αυτή η κρίσιμη διαφορά ανάμεσα στο 10% ανεργία που μετράει η ΕΛΣΤΑΤ και στο 20% ανεργία που μετράει η ΔΥΠΑ. Βάνει μέσα, βλέπετε, η Στατιστική Υπηρεσία και όσους με όσες δουλεύουν παρτ τάιμ.
Με τα αντίστοιχα ένσημα, φυσικά…
Οπότε θα πάνε στα 72 έτη αναγκαστικά οι εργαζόμενοι του εικοστού πρώτου αιώνα για να δούνε σύνταξη ή θα πάρουν πέντε κατοστάρικα μειωμένη ή ό,τι προαιρείσθε από το κράτος.
Κι αυτά παίζονται δηλαδή, μιας και πρέπει να τιγκάρουν τα μαιευτήρια.
Το επισήμανε στο Φόρουμ των Δελφών ο πρώην υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης Πάνος “Augusto” Τσακλόγλου, υπογραμμίζοντας ότι:
“Σταδιακά πέφτει η συνταξιοδοτική δαπάνη, γιατί αντί για την επικουρική σύνταξη, έχουμε κεφαλαιοποιητικές συντάξεις, ενώ παρά τις περικοπές που έχουν λάβει χώρα, η μέση σύνταξη στην Ελλάδα είναι η υψηλότερη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ωστόσο, αν η νέα γενιά αποφασίσει ότι δεν θέλει να κάνει παιδιά, η σύνταξη στο μέλλον θα είναι μηδέν”.
Ανησυχητική διαπίστωση αναμφίβολα, αλλά εγώ δεν ανεβάζω σφυγμούς.
Όσο μας κυβερνάει Μητσοτάκης, το μηδέν συν μηδέν θα βγάζει πάντοτε δεκατέσσερα τα εκατό!
