Μιλάμε για τα χρόνια πολλά με τη φίλη μου τη Ζέτα.
Μιλάμε στο τηλέφωνο, λάικ ρίαλ ολντ τάιμερς που λένε και στο Στέητς.Μου λέει για το γατούλη της τον Βασίλη, έναν από τους πολλούς, που τον έτρεχε στους γιατρούς.
Τη γλύτωσε ο Βασίλης.
Μου λέει για τη ζωή της εκτός Θεσσαλονίκης, σ’ ένα χωριό που το γράφει και δεν το γράφει ο χάρτης.
Ανέκαθεν ήθελε να εγκαταλείψει τη συμπρωτεύουσα η Ζέτα, παρότι βαστάει από ιστορική οικογένεια του Θερμαϊκού. Κι όταν ήρθε ο χρόνος έκανε το όνειρό της πραγματικότητα.
Όταν ήρθαν τα χρόνια της χολέρας για τον εικοστό πρώτο αιώνα, με τη φαντασμαγορία του κορωνοϊού.
Φτάνει η κουβέντα στα πολιτικά.
Αποκλείεται να μην έφτανε, δουλειά μου είναι και δουλειά της ήταν κάποτε.
Ψάχνονται γαρ οι ιστορικές οικογένειες του Θερμαϊκού, ψάχνονται διαρκώς για όλα όσα συμβαίνουν από τα Τέμπη και πάνω.
Ψαχνόταν και η Ζέτα επί έτη πολλά.
Επί δεκαετίες ολόκληρες με το ΠΑΣΟΚ και τον Αντρέα κι ύστερα με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη.
Και τώρα;
Και τώρα, χωρίς Βουλή χωρίς Θεό…
Αυτά λέγαμε στην συνομιλία, που ξεκίνησε από τον πονεμένο γατούλη και κατέληξε στο άλγος το δικό μας για την απουσία αντιπολίτευσης.
Ή μάλλον για την απουσία εμπνευσμένης αντιπολίτευσης και αντιπολίτευσης που θα μπορούσε να εμπνεύσει.
Μιλάει η Ζέτα, καταγράφω εγώ, δεν μου ξεφεύγει ούτε οξεία:
“Ρεπόρτερ, αλήθεια σε λέω, δεν μου έχει ξανασυμβεί. Πάντοτε ήξερα προς τα πού να κάνω και ποιόν να προτιμήσω. Και που να το ρίξω, λυμένο το ‘χα μέσα μου. Και τώρα, δεν έχω ιδέα. Κοιτάω από ‘δω, κοιτάω από ‘κει, φως δε βλέπω. Και δεν ξέρω αν θα δω ως τις εκλογές, όποτε και να γίνουν…”
“Ρε Ζέτα”, τη ρωτάω, “αλήθεια, ντίπ τίποτα;”
“Κάτσε Χρήστο”, μου απαντάει, “να τα πάρουμε ένα ένα να δούμε που βρισκόμαστε.
Το ΠΑΣΟΚ δεν τραβάει, όσο και να προσπαθούνε τα στελέχη, όσο και να τρέχει ο πράσινος μηχανισμός. Δεν είναι μόνο οι μετρήσεις, μίλα με τον κόσμο, τους κοιτάει και χασμουριέται. Είναι άδικο να τα ρίχνουμε όλα σε έναν, αλλά δεν το βλέπουν ότι υπάρχει πρόβλημα με το πρόσωπο του Ανδρουλάκη, ότι δεν συγκινεί κανέναν και καμία; Άλλος στη θέση του, θα είχε περάσει τώρα το είκοσι τοις εκατό και θα κάλπαζε προς την εξουσία…”
“Και οι παλιοί σου σύντροφοι;”, την τσιγκλάω.
“Οι παλιοί μου σύντροφοι, κάνανε αυτό που κάνει πάντοτε η Αριστερά:
Γίνανε χίλια κομμάτια!
Και ποιόν ν’ ακολουθήσεις, πλέον; Η Νέα Αριστερά κοιμάται τον ύπνο το βαθύ, ο ΣΥΡΙΖΑ περιμένει να δει αν θα επιστρέψει ο Τσίπρας για να αποφασίσει κατά που θα στρίψει, απ’ τον Κασσελάκη περίμενα πολλά πράγματα, λίγα έχω δει ως τώρα. Να περιμένω πόσο ακόμη δηλαδή κι αυτόν και τους άλλους…”
“Ναι, αλλά υπάρχει και η Ζωή”, συνεχίσω εγώ αδυσώπητος.
“Γιατί σου είπα εγώ ότι δεν υπάρχει η Ζωή;”, μου απαντάει. “Υπάρχει και παραϋπάρχει και καλά κάνει και τους τα χώνει. Εκτός από τη Ζωή, όμως, υπάρχει και κανένας άλλον στο κόμμα της; Όλα τα υπουργεία και όλες τις γραμματείες και όλες τις υπηρεσίες, μόνη της θα τα τρέξει;”
“Επομένως;”, την ξαναρωτάω.
“Επομένως”, καταλήγει, “νηστεία και προσευχή. Και αναμονή, μήπως και αποφασίσει επιτέλους ο Αλέξης τι τον ενδιαφέρει σε αυτή τη ζωή:
Να πολεμάει ή να διαλογίζεται;”
