Το να είσαι εκπαιδευτικός στην Ελλάδα του 2025 δεν αποτελεί πια κοινωνικό προνόμιο, αλλά άθλο αντοχής. Αντοχή στη φτώχεια, στη συνεχή μετακίνηση, στην ψυχική φθορά και στην αίσθηση κοινωνικής απαξίωσης. Πίσω από τους πίνακες και τα θρανία, ξετυλίγεται μια σιωπηλή αλλά βαθιά κρίση: αυτή της φτωχοποίησης των ανθρώπων που κρατούν στα χέρια τους το μέλλον της ελληνικής παιδείας.
Ο όρος «working poor» (εργαζόμενοι φτωχοί) πλέον δεν αφορά μόνο τους ιδιωτικούς υπαλλήλους χαμηλής ειδίκευσης αλλά και τους πτυχιούχους εκπαιδευτικούς. Σύμφωνα με τη Eurostat, ο εκπαιδευτικός στην Ελλάδα ζει με το 70% του μέσου ευρωπαϊκού εισοδήματος, ενώ το κατώφλι φτώχειας είναι στο 60%. Δηλαδή, είναι στα όρια της φτώχειας, παρότι πλήρως απασχολούμενος.
Οι νεοδιόριστοι καλούνται να επιβιώσουν με 800 € σε περιοχές όπου το κόστος στέγασης και διαβίωσης τους εξαντλεί οικονομικά και ψυχικά.
Την ίδια ώρα, πολλοί εκπαιδευτικοί βρίσκονται αναγκασμένοι να μετακινούνται καθημερινά έως και 100 χλμ., να δημιουργούν γκρουπ μετακίνησης για εξοικονόμηση, να πληρώνουν ενοίκια χωρίς επαρκή επιδόματα, να εργάζονται σε εξωσχολικές δουλειές για να αντεπεξέλθουν. Δεν είναι απλώς θέμα ηθικής ή δικαιοσύνης, αλλά συστημικό πρόβλημα με άμεσο αντίκτυπο στην εκπαιδευτική διαδικασία.
- απόσπασμα από ρεπορτάζ του Χρήστου Κάτσικα στην ΕφΣυν (ΕΔΩ)
