Έχει και μια αστεία πλευρά η δημόσια συζήτηση για τον Τσίπρα. Στην οποία, καθόλου τυχαία, ο ίδιος δεν συμμετέχει. Ούτε κατ’ ελάχιστον. Και το αστείο του πράγματος δεν είναι μόνο οι προβλέψεις, που αγγίζουν τα όρια της αστρολογίας, και έφτασαν να καθορίζουν με ακρίβεια κιόλας πότε θα γυρίσει. Το Μάιο, τον Ιούνιο, μέσα στο 2026. Όταν ο ανάδρομος Ερμής συναντηθεί ξέρω γω με τους Διδύμους. Και πώς θα γυρίσει. Επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ - αυτό χάνει έδαφος τώρα τελευταία. Ή επικεφαλής νέου κόμματος, άφθαρτου και αγνού, με νέα πρόσωπα, από τα οποία, όπως είναι γνωστό, βρίθει η ελληνική κοινωνία.
Εχουμε ύστερα τους έγκριτους δημοσιογράφους που του απευθύνουν αυστηρές συστάσεις για το πώς πρέπει να γυρίσει. Να διαπράξει αυτοκριτική, να αναγνωρίσει τα λάθη του σε πρόσωπα και πολιτικές, να αλλάξει και να γίνει από σχεδόν κουκουές πιο ευρύς, αβρός, κατάλληλα ενδεδυμένος. Και να κάνει ένα κόμμα όχι μόνο κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του εαυτού του, αλλά και κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση των αυστηρών συμβούλων του. Ως γνωστόν, και τα κόμματα εύκολα γίνονται. Να, φερ’ ειπείν ο Κασσελάκης εν μια νυκτί το κατάφερε. Ή η Ζωή, που δεν χρειάστηκε ούτε στελέχη ούτε όργανα, μόνο το όνομά της στον τίτλο.
Υπάρχει, τέλος, η συμμαχία της εμπάθειας, που δεν έχει σχέση με την αστρολογία, αλλά με την ψυχολογία. Σου λέει ο άλλος κι ύστερα ο έτερος: Δεν θέλουμε μεσσίες. Απαντούν έτσι σε μια ερώτηση που δεν έχει τεθεί και δεν καταλαβαίνουν ότι η απάντησή τους πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα για τη δική τους πολιτική σκέψη, το δικό τους πολιτικό ήθος, το δικό τους αύριο. Η τολμητίας μάλιστα της πολιτικής μας Ζωής το πήγε ακόμα παραπέρα - δεν μασάει τα λόγια της αυτή ακόμα κι όταν συζητάει με τον εαυτό της για το πώς θα γίνει πρωθυπουργός. «Να κάτσει στο λαγούμι του» διατάζει αυστηρά και δεύτερη κουβέντα δεν σηκώνει.
Η σοβαρή πλευρά του πράγματος; Πρώτον, είναι πολλοί, κι αυτό επιβεβαιώνουν η εμπειρία και οι δημοσκοπήσεις, που συζητούν από την καλή κι απ’ την ανάποδη ή και αναζητούν τον Τσίπρα. Δεύτερον, η συζήτηση και η αναζήτηση αυτή προφανώς έχουν σχέση με την εικόνα του, αλλά έχουν σχέση και με το χάλι του πολιτικού συστήματος. Και τρίτον, το χάλι αυτό αφορά και την αδυναμία της δημοκρατικής αντιπολίτευσης να αμφισβητήσει αποτελεσματικά τον Μητσοτάκη. Κι έτσι, καθόλου ανεξήγητα, το πολιτικό κεφάλαιο του Τσίπρα παραμένει αρκετά ψηλά για να προκαλεί ποικίλες δράσεις και αντιδράσεις.
Κι αυτό το κεφάλαιο, που σήμερα το αξιοποιεί προσεκτικά με τις παρεμβάσεις και τις σιωπές του, εύλογα μπορεί να προβλέψει κανείς ότι δεν πρόκειται αύριο να το καταθέσει στις οφσόρ του συστήματος ή να το σπαταλήσει σε μάχες χαρακωμάτων. Θα το επενδύσει όταν και όπως και για όσα θεμελιώδη πίστευε. Και πιστεύει. Τα υπόλοιπα είναι για τους σεναριογράφους, τους αστρολόγους και τον Φρόιντ…
Θανάσης Καρτερός
ΑΥΓΗ (14.4.2025)
