Είμαι 6-7 χρονών και η γιαγιά μού διαβάζει κάθε βράδυ από ένα κεφάλαιο του Όλιβερ Τουίστ. Μεγάλη έννοια το είχα εκείνο το αγοράκι. Μια νύχτα το βιβλίο τέλειωσε, ο Όλιβερ βρήκε οικογένεια. Και μετά, γιαγιά; Τι μετά, παιδί μου; Τι έγινε μετά; Πώς περνάει; Πού είναι τώρα; Έκανε δικά του παιδιά; Τέλειωσε η ιστορία, αγάπη μου. Πώς τέλειωσε; Δεν γίνεται. Αφού είναι φίλος μου, θέλω να ξέρω τι κάνει.
Ύστερα ήρθαν οι Μικρές Κυρίες. Διαβάζω μόνη μου πια. Είμαι η Τζο, θέλω κι εγώ να γράψω για τη ζωή των αδελφών Μαρτς. Θέλω να ζήσω μαζί τους. Αυτή τη φορά, μαθαίνω τι απέγινε η αγαπημένη μου ηρωίδα. Έχει και δεύτερο βιβλίο/συνέχεια. Αλλά δεν μ’αρέσει. Δεν φανταζόμουν έτσι το μέλλον μου.
Έφηβη, ταξιδεύω με τον Ρομαίν Ρολάν. Μαγεμένη ψυχή. Συνεπαρμένη. Τι απέγιναν οι δυο αδελφές; Όπως στα παραμύθια, έζησαν αυτές καλά κι εμείς καλύτερα; Τι σοφό τελείωμα. Πάντα εμείς να ζήσουμε καλύτερα. Έτσι πρέπει.
Όλα τα χρόνια, σε όλες τις γωνιές, με ένα βιβλίο στο χέρι. Στην πρώτη εποχή της ωριμότητας έχω σχεδόν ξεχάσει την αγωνία μου για το τέλος των ηρώων. Διαβάζω αλλιώς τώρα. Καφές και τσιγάρα και Απομνημονεύματα του Αδριανού, Ρολάν Μπαρτ, Πασκάλ Μπρυκνέρ. Σκέψη βαθιά.
Κι άξαφνα ξανά. Ξέρω τι έγινε ο Ρασκόλνικοφ, η Καρένινα. Αλλά η Τζέην Ευρ; Τι απέγινε η Τζέην Ευρ; Η οικογένεια της Λωξάντρας; Πού πάνε οι χαρακτήρες όταν το βιβλίο κλείνει; Τελειώνω το μυθιστόρημα και την άλλη μέρα τους ψάχνω. Το πάθος χιλιάδες φορές. Τι απέγιναν οι ήρωες της Ζυράννας; Δεν θέλω να τους αφήσω να φύγουν. Μου λείπουν. Όπως οι ζωντανοί άνθρωποι. Όπως μου λείπουν οι πεθαμένοι. Πού πήγαν; Μια ερημιά, μια γεύση προδοσίας. Ζαβολιά.
Καλά, Εσύ σκοτώθηκες νωρίς, αλλά εμένα Η μυρωδιά τους με κάνει να κλαίω.
- Το κείμενο είναι της Ζωής Ρηγοπούλου και το ανάρτησε στο fb με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου, στις 23 Απριλίου.
