Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου διαθέτει όχι μόνο τις σπουδές αλλά και το ταλέντο που χρειάζεται ένας νέος ποινικολόγος για να χτίσει μια πετυχημένη καριέρα στα ελληνικά δικαστήρια. Και με δεδομένο ότι το επάγγελμα του δικηγόρου κατέχει τις περισσότερες έδρες στην ελληνική βουλή, δεν ξαφνιάζει κανέναν και η δική της ανάδειξη στο νομοθετικό σώμα της Ελληνικής Δημοκρατίας. Αν συνυπολογίσει κανείς ότι είναι κόρη ενός από τους σημαντικότερους δικηγόρους της 50χρονης περιόδου της Μεταπολίτευσης, ο οποίος μάλιστα κατόρθωσε να έχει παράλληλα μια εξαιρετικά πλούσια πολιτική καριέρα, από την αντιδικτατορική αντίσταση μέχρι την ανάληψη της Προεδρίας του Συνασπισμού, θα περίμενε κανείς ότι η πολιτική της διαδρομή θα ήταν στρωμένη με λουλούδια. Δεν είναι άλλωστε ανάγκη να ψάξει κανείς πολύ για να ανακαλύψει οικογενειακές ρίζες στα περισσότερα από τα πολιτικά στελέχη που αναδεικνύονται στην πρώτη γραμμή των κομμάτων, της βουλής και της κυβέρνησης.
Ωστόσο μέχρι πολύ πρόσφατα η Ζωή Κωνσταντοπούλου (στο εξής «κυρία Κ.») έμοιαζε εγκλωβισμένη στο πολιτικό περιθώριο που της επέβαλαν οι προσωπικές της αρχές, τις οποίες δεν έδειχνε καμιά διάθεση να παραβεί, αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Το αποτέλεσμα είναι να δυσκολεύονται φίλοι και αντίπαλοι να ερμηνεύσουν τον σημερινό δημοσκοπικό της θρίαμβο και να προβλέψουν τη συνέχεια.
Βιάστηκαν κάποιοι να σκεφτούν ότι η αυτή η επιτυχία της κυρίας Κ. οφείλεται αποκλειστικά στην πάνδημη κινητοποίηση για το έγκλημα των Τεμπών και δεν δίστασαν να προφητέψουν ότι πρόκειται για ένα συγκυριακό φαινόμενο που θα υποχωρήσει μόλις επικρατήσουν άλλα μεγάλα ζητήματα στην πολιτική επικαιρότητα. Νομίζω ότι κάνουν λάθος. Τα χαρακτηριστικά αυτής της υπόθεσης που προκάλεσαν την πρωτοφανή λαϊκή κινητοποίηση συνθέτουν έναν καινούριο τρόπο προσέγγισης της πολιτικής, κι αυτό το φαινόμενο δεν είναι καθόλου προσωρινό ή περαστικό. Και το σημαντικότερο: δεν συνοδεύει απλώς την καθολική απαίτηση να εξιχνιαστεί το έγκλημα των Τεμπών, αλλά σημαδεύει μια νέα πολιτική εποχή στην Ελλάδα, και σ’ όλο τον κόσμο. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο αξίζει να μελετήσει κανείς τις «Ιστορίες της κυρίας Κ.». Εδώ περιορίζομαι σε λίγες πρώτες σκέψεις.
- απόσπασμα από κείμενο του Δημήτρη Ψαρρά στο x-efimerida ΕΔΩ
