Τότε που ξεκινάγαμε σε αυτό το επάγγελμα (συγγνώμη, σε αυτό το λειτούργημα!), κάπου εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ογδόντα, μας λέγανε οι παλαιότεροι ότι δυο είναι τα πυρηνικά όπλα του δημοσιογράφου:
➤ Η τηλεφωνική του ατζέντα και
➤ Το αρχείο του
Κατανοητόν, διότι τα καλά τα νούμερα ήταν και είναι από λίγο ως πολύ πριβέ και δεν τα βρίσκεις στους καταλόγους τους ιντερνετικούς. Θέλει κόπο και τρόπο για να τα αποκτήσεις και όταν τα καταφέρεις τα φυλάς ως κόρη οφθαλμού. Οι πόρτες σου είναι για το πιο πολύτιμο αγαθό του κλάδου, την πληροφορία.
Όσο για το αρχείο, άμα ήταν μια φορά χρήσιμο πριν από την εποχή του ίντερνετ, τώρα είναι δέκα.
Να σας πω γιατί;
Διότι το ίνφο που δεν έχει ψηφιοποιηθεί είναι σαν να μην υπάρχει!
Κάντε μια απλή δοκιμή και θα με καταλάβετε.
Κάντε ένα ψάξιμο στο κυβερνοδιάστημα, για γεγονότα του όχι και τόσο απώτερου παρελθόντος, της δεκαετίας του ογδόντα καλή ώρα, και θα βρείτε ελάχιστα πράγματα.
Μη σου πω και καθόλου σε “ελεύθερη μορφή”, ποιος θα κάτσει τώρα για την γκαβλάντζα του να περάσει σε ψηφιακά αρχεία, με τα απαραίτητα ταγκς, όλον αυτόν τον τεράστιο όγκο της ειδησεογραφίας;
Καθότι ακούγονται τα μύρια όσα τον τελευταίο καιρό ότι αυτός ο μπίλιονερ ο Μπέζος έχει επιβάλλει λογοκρισία στυγνή και δεν αφήνει τους δημοσιογράφους να γράψουν κατά συνείδησιν και φταίει ο Τραμπ φυσικά (για όλα φταίει ο Τραμπ, ξεκάθαρα!) και που οδεύομεν κύριοι και ξαναγίνεται επάγγελμα από λειτούργημα η δημοσιογραφία, πάω να σκίσω τα ιμάτιά μου όσο προλαβαίνω ακόμη…
Και κάπου εδώ είναι που μπαίνει το αρχείο στη μέση.
Το αρχείο υπό μορφή βιβλίου, μιας και στο τομίδιο υπό τον τίτλο “Generation of swine” είναι συγκεντρωμένες δεκάδες στήλες του μέγιστου Χάντερ Τόμπσον από τη συνεργασία του με τον “San Francisco Εxaminer” στα μέσα της δεκαετίας του ογδόντα.
Χτες, λοιπόν, που με είχε βαρέσει κατακούτελα η αφρικάνικη σκόνη και κάνανε πάρτυ στην κεφάλα μου τα Ζιρτέκ, έπιασα να ξαναδιαβάσω το περί ου ο λόγος πόνημα κι έπεσα πάνω σε άρθρο από το Μάιο του 1986. Κι έγραφε εκεί ο τιτάνας της αμερικάνικης δημοσιογραφίας:
“Όταν ο αρχηγός της CIA, William J. Casey πίεσε την Washington Post να ακυρώσει τη δημοσίευση εκρηκτικού άρθρου του Bob Woodward για τις πρόσφατες επιχειρήσεις της Υπηρεσίας και δεν τα κατάφερε, την πήρε τη δουλειά επάνω του ο πρόεδρος Reagan. Χαμογέλασε, είπε «ρε γαμώτι» και ύστερα σήκωσε το τηλέφωνο και κάλεσε την εκδότρια της εφημερίδας Katharine Graham. Μετά απ’ το πέρας της συνομιλίας τους, η Graham ζήτησε περικοπές και ξαναγράψιμο του κειμένου.
Ο Woodward γκρίνιαξε και μούτρωσε αλλά οι δικηγόροι τον αποκάλεσαν παρανοϊκό και το άρθρο εν τέλει ξεκοιλιάστηκε για λόγους εθνικής ασφαλείας. Ήταν τόσο ξεκάθαρη η λογοκρισία και το σφαλιαρίδι στη δημοσιογραφία εκ μέρους του Λευκού Οίκου, ώστε ακόμη και η USA Today μίλησε για ντροπή. «Η Post έκανε πίσω», έγραψε ο κόλουμνιστ Michael J. Gartner, «και δημοσίευσε ένα κολοσσιαίων διαστάσεων λογοκριμένο άρθρο που ήταν τόσο ψόφιο όσο και ανοικονόμητο».”
Αυτά για να μην ξεχνιόμαστε και νομίζουμε ότι τώρα είναι και παλιόπαιδα οι Αμερικάνοι, ενώ παλιότερα ήταν υποδείγματα ηθικής…
Κατανοητόν, διότι τα καλά τα νούμερα ήταν και είναι από λίγο ως πολύ πριβέ και δεν τα βρίσκεις στους καταλόγους τους ιντερνετικούς. Θέλει κόπο και τρόπο για να τα αποκτήσεις και όταν τα καταφέρεις τα φυλάς ως κόρη οφθαλμού. Οι πόρτες σου είναι για το πιο πολύτιμο αγαθό του κλάδου, την πληροφορία.
Όσο για το αρχείο, άμα ήταν μια φορά χρήσιμο πριν από την εποχή του ίντερνετ, τώρα είναι δέκα.
Να σας πω γιατί;
Διότι το ίνφο που δεν έχει ψηφιοποιηθεί είναι σαν να μην υπάρχει!
Κάντε μια απλή δοκιμή και θα με καταλάβετε.
Κάντε ένα ψάξιμο στο κυβερνοδιάστημα, για γεγονότα του όχι και τόσο απώτερου παρελθόντος, της δεκαετίας του ογδόντα καλή ώρα, και θα βρείτε ελάχιστα πράγματα.
Μη σου πω και καθόλου σε “ελεύθερη μορφή”, ποιος θα κάτσει τώρα για την γκαβλάντζα του να περάσει σε ψηφιακά αρχεία, με τα απαραίτητα ταγκς, όλον αυτόν τον τεράστιο όγκο της ειδησεογραφίας;
- Στο εξωτερικό που ανθίζουν τα συνδρομητικά, άμα τα σκάσεις θα βρεις το δρόμο σου.
- Στην Ελλάδα, πάλι, δύσκολα τα πράγματα, ακόμη την κλαίμε την πρόσβαση στο ηλεκτρονικό αρχείο της “Ελευθεροτυπίας” όσοι περάσαμε από εκεί…
Καθότι ακούγονται τα μύρια όσα τον τελευταίο καιρό ότι αυτός ο μπίλιονερ ο Μπέζος έχει επιβάλλει λογοκρισία στυγνή και δεν αφήνει τους δημοσιογράφους να γράψουν κατά συνείδησιν και φταίει ο Τραμπ φυσικά (για όλα φταίει ο Τραμπ, ξεκάθαρα!) και που οδεύομεν κύριοι και ξαναγίνεται επάγγελμα από λειτούργημα η δημοσιογραφία, πάω να σκίσω τα ιμάτιά μου όσο προλαβαίνω ακόμη…
Και κάπου εδώ είναι που μπαίνει το αρχείο στη μέση.
Το αρχείο υπό μορφή βιβλίου, μιας και στο τομίδιο υπό τον τίτλο “Generation of swine” είναι συγκεντρωμένες δεκάδες στήλες του μέγιστου Χάντερ Τόμπσον από τη συνεργασία του με τον “San Francisco Εxaminer” στα μέσα της δεκαετίας του ογδόντα.
Χτες, λοιπόν, που με είχε βαρέσει κατακούτελα η αφρικάνικη σκόνη και κάνανε πάρτυ στην κεφάλα μου τα Ζιρτέκ, έπιασα να ξαναδιαβάσω το περί ου ο λόγος πόνημα κι έπεσα πάνω σε άρθρο από το Μάιο του 1986. Κι έγραφε εκεί ο τιτάνας της αμερικάνικης δημοσιογραφίας:
“Όταν ο αρχηγός της CIA, William J. Casey πίεσε την Washington Post να ακυρώσει τη δημοσίευση εκρηκτικού άρθρου του Bob Woodward για τις πρόσφατες επιχειρήσεις της Υπηρεσίας και δεν τα κατάφερε, την πήρε τη δουλειά επάνω του ο πρόεδρος Reagan. Χαμογέλασε, είπε «ρε γαμώτι» και ύστερα σήκωσε το τηλέφωνο και κάλεσε την εκδότρια της εφημερίδας Katharine Graham. Μετά απ’ το πέρας της συνομιλίας τους, η Graham ζήτησε περικοπές και ξαναγράψιμο του κειμένου.
Ο Woodward γκρίνιαξε και μούτρωσε αλλά οι δικηγόροι τον αποκάλεσαν παρανοϊκό και το άρθρο εν τέλει ξεκοιλιάστηκε για λόγους εθνικής ασφαλείας. Ήταν τόσο ξεκάθαρη η λογοκρισία και το σφαλιαρίδι στη δημοσιογραφία εκ μέρους του Λευκού Οίκου, ώστε ακόμη και η USA Today μίλησε για ντροπή. «Η Post έκανε πίσω», έγραψε ο κόλουμνιστ Michael J. Gartner, «και δημοσίευσε ένα κολοσσιαίων διαστάσεων λογοκριμένο άρθρο που ήταν τόσο ψόφιο όσο και ανοικονόμητο».”
Αυτά για να μην ξεχνιόμαστε και νομίζουμε ότι τώρα είναι και παλιόπαιδα οι Αμερικάνοι, ενώ παλιότερα ήταν υποδείγματα ηθικής…
Χρήστος Ξανθάκης
