Γυρνάω τις προάλλες στο σπίτι, από εκδρομή στο Κολωνάκι.
Η πολυκατοικία είναι μεγάλη και διαθέτει υπόγειο πάρκινγκ με ράμπα που βγάζει στο δρόμο.Κόβω ταχύτητα, βγάνω φλας, πάω να στρίψω δεξιά για να μπω, βλέπω βανάκι εταιρείας κούριερ έχει κλείσει την είσοδο, χαλαρά και λάιτ, δίχως καν αλάρμ.
Κορνάρω.
Κορνάρω και μια και δυο και τρεις.
Εν τω μεταξύ, έχω κόψει όσο πιο δεξιά μπορώ για να μην εμποδίζω τους από πίσω.
Δυσκολεύονται λίγο αλλά περνάνε, η κυκλοφορία δεν διακόπτεται, μόνο εγώ βράζω στο ζουμάκι μου.
Με τα πολλά έρχεται ο οδηγός, μου κάνει “σόρυ”, δεν του λέω τίποτα.
Κι ενώ ανοίγει την πόρτα του βαν, σταματάει μπροστά μου τύπος με σκούτερ που ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση και ήθελε να κάνει σφήνα και δεν του βγήκε και μου φωνάζει:
“Άντε ρε, σήκω φύγε από ‘δω”!
Χωρίς να κοιτάξει το βαν που με εμπόδιζε και με είχε καθηλώσει άνευ λόγου, χωρίς να δει ότι δεν είχα μπλοκάρει τους από πίσω αλλά απλώς τους έβγαζα λίγο από την πορεία τους, ντίπ τίποτα, εκατό βαθμοί μυωπία.
Μόνο την καυλάντα του σκεφτόταν, που ήθελε να τρουπώσει πονηρά και να φύγει σφαίρα και ασταδγιάλα γιατί μου το χαλάς;
Τυφλή οργή και των γονέων με δυο λόγια, αυτή ακριβώς η οργή για την οποία μιλάω και στον τίτλο.
Η οργή που αντικρίζουμε όλο και περισσότερο γύρω μας και μοιάζει να διογκώνεται κάθε μέρα που περνάει.
Η οργή που ξεσπάει όπου να ‘ναι, όπως να ΄ναι, ό,τι είναι τώρα που λένε και οι πιτσιρικάδες.
Η οργή που δεν κοιτάζει δικαίους και αδίκους, όλους στο ίδιο τσουβάλι τους βάνει άνευ διακρίσεων.
Η οργή που θυμίζει κάπως εκείνες τις ταραγμένες ημέρες του 2012, οδηγώντας ορισμένους σχολιαστές με βάθος σκέψεως (my ass…) να κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, παναγίτσα μου μη γυρίσουμε σε εκείνους τους καιρούς και κινδυνεύσουμε πάλι να βρεθούμε εκτός Ευρώ και Ευρώπης.
Με μια ουσιώδη διαφορά:
Τότε, η κατεύθυνση ήταν προς τα πάνω!
Τότε ο κόσμος, η μάζα, το πόπολο κυκλοφορούσε με τη βρεμένη σανίδα, ψάχνοντας τις πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές ελίτ, μπας και κατάφερνε να βγάλει το άχτι του με κάποιο τρόπο.
Τώρα, γυρνάνε σαν τα ακέφαλα κοτόπουλα, σαν τα κατσούλια που δεν έχουν ακόμη ανοίξει τα μάτια τους, όπου να ‘ναι, όπως να ‘ναι κι όποιον βρουν μπροστά τους αυτός θα το πληρώσει.
Έχει δεν έχει σχέση με την ταινία τρόμου που εκτυλίσσεται στην Ελλάδα 2.0…
Ε ναι, αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες, για ταινία τρόμου μιλάμε, δεν μιλάμε για καρτούν του Disney.
Υπάρχουν ένα σωρό λόγοι που ο κόσμος, η μάζα, το πόπολο εξάπτεται, δεν είναι απλώς μια μανία της εποχής και μια ομαδική κρίση χαζομάρας.
Σας τα έγραψα την περασμένη εβδομάδα με το νι και με το σίγμα, να μην τα ξαναλέω απ’ την αρχή, αλλά όλοι και όλες ξέρουμε πλέον ότι το παραμύθι δεν έχει δράκο.
Ποτέ δεν είχε για τους πιο υποψιασμένους, τώρα όμως, με αφορμή το έγκλημα των Τεμπών και την αδιανόητη ακρίβεια το έχει καταλάβει και ο τελευταίος μπαγλαμάς…
Ναι, αλλά γιατί είναι τυφλή η οργή και ιδίως σε πολιτικό επίπεδο όπως βλέπουμε από τις τελευταίες μετρήσεις;
Επ’ αυτού απευθύνθηκα για μια ακόμη φορά στον φίλο μου τον Βαγγέλη (ας τον πούμε Βαγγέλη), μάχιμο ψυχίατρο που την ψάχνει τη δουλειά. Και μου έθεσε ένα πλαίσιο:
“Κοίτα ρεπόρτερ, η οργή είναι διάχυτη γιατί δεν υπάρχει κάτι να τη συσσωματώσει και να τη μεταγγίσει σε ελπίδα. Αυτό έγινε το 2012 με τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ το 2025 δεν έχουμε ένα πολιτικό υποκείμενο να προσφέρει μια διέξοδο.
Οπότε η οργή είναι τυφλή και συνδυάζεται με απογοήτευση και παραίτηση.
Με δυο λόγια, η κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας θυμίζει έναν άνθρωπο λίγο πριν από το θάνατο.
Είναι οργισμένος γιατί πεθαίνει…”
Χρήστος Ξανθάκης
Voices / Newpost
