Όταν τελειώνει το εκατό μηδέν και μένεις ξεβράκωτος…

Μου το έχει πει ο κουμπάρος μου ο Δημητράκης, που ήταν επί δεκαετίες ανταποκριτής της ΕΡΤ στη Ρώμη, αλλά το ξέρουμε ρε μπρο κι από τη διεθνή ειδησεογραφία.Κάθε τρία, κάθε τέσσερα, κάθε πέντε χρόνια, γίνεται στην Ιταλία μια επιχείρηση “καθαρά χέρια”.
Όπου ανταριάζονται ο νόμος και η τάξις και πέφτουν συλλήψεις αράδα και τρέχουν δίκες απνευστί και στο τσακ μπαμ αντικρίζουν τον κόσμο πίσω από τα κάγκελα μερικές δεκάδες καϊνάρια της υψηλής παρανομίας.
Διακοπές στη μπουζού, με έξοδα του κράτους!

Και δεν είναι επειδή διαθέτουν βάρος στη συνείδησή τους οι γείτονες ή διότι τους βασανίζουν τύψεις και δεν καταφέρνουν να κλείσουν μάτι τις νύχτες.
Είναι γιατί, γνωρίζουν πολύ καλά ότι καθεστώς καπιταλιστικό δεν μπορεί να σταθεί άμα δεν σέβεται κάπως τα προσχήματα.
Για την ακρίβεια, αυτή είναι η μεγάλη η δύναμή του, ότι δίνει την εντύπωση στους πολίτες πως υπάρχει κράτος και το κράτος τους σέβεται και νταξ καμιά φορά παίρνει κάναν υπνάκο αλλά σε καμία περίπτωση δεν θ’ αφήσει να εκτροχιαστεί το στόρι και να καταλήξουμε ζούγκλα ράιτ θρου, να κυβερνάνε τα μασίν γκανς και τα πρέντατορς.
Δεν είμαστε, όμως, ούνα φάτσα ούνα ράτσα, όσο και να μας παραμυθιάζει η “λαϊκή σοφία”…
E όχι, δεν είμαστε!

• Στην Ελλάδα τα προσχήματα τα έχουμε καταντήσει ποτηρόπανο, μη σου πω και χαλάκι του μπάνιου.
• Στην Ελλάδα, δεν κουνιέται φύλλο κι ας βρέχει ο Θεός φωτιά κι άμα κουνηθεί θα είναι για να εισπράξει κάνας μπάρμπας ποινή δυο χρόνια με αναστολή.
• Στην Ελλάδα, εφευρίσκονται κάθε είδους απίθανες δικαιολογίες και αδιανόητοι ευφημισμοί για να μην διωχθούν κανένας και καμιά.
• Στην Ελλάδα, αισθάνονται τόσο άνετα τα πρόσωπα που παρανομούν ώστε δεν κρύβονται καν πλέον, στα μούτρα σου μπροστά κάνουν τη δουλίτσα τους κι άμα κοτάς βγάλε γλώσσα μωρή κορόιδα.
• Στην Ελλάδα ισχύει το εκατό μηδέν, που το βιώσαμε πριν από κάτι χρόνια και στο μέτωπο της μπάλας.
• Όταν τα ‘σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά, μιας και ο Ολυμπιακός δεν άφηνε ούτε καρφίτσα να πέσει κάτω, όλα δικά του τα ήθελε και όλα τα ενθυλάκωνε.

Πράγμα το οποίο είχε ως αποτέλεσμα να γεμίσει τις προθήκες του με πρωταθλήματα και κύπελλα, ενώ την ίδια ώρα το ελληνικό ποδόσφαιρο όχι απλώς κατά διαόλου πήγαινε αλλά παραλίγο να βρεθούμε κάτω κι από την Ουζουμπούρου (αθάνατε Γιώργο Τράγκα!) στον πίνακα της παγκόσμιας κατάταξης.
Με αποτέλεσμα τα “σίγουρα έσοδα” από την Ευρώπη να στερέψουν για το σύνολο των ομάδων μας, μέσα κι ο Ολυμπιακός που κονόμαγε γερά και τίγκαρε τα ταμεία του αβασάνιστα.
Εκεί, λοιπόν, στράβωσε η φασούλα, στράβωσε για τα καλά και καταντήσαμε στην ξέρα και στην άπνοια εν Ελλάδι, μακριά απ’ τις μπριλάντε απολαύσεις της “στρογγυλής θεάς”.

Ώσπου ξυπνήσανε τ’ αφεντικά και είπανε “ως εδώ, θα το καταστρέψουμε οριστικά το προϊόν” και συνεννοηθήκανε και βρήκανε κοινό έδαφος και δώσανε τα χέρια και από τότε, ναι, το ξέρω, το γνωρίζω, το κατέχω δεν κάνει παρέα με τα αγγελούδια το ποδόσφαιρό μας αλλά τα προσχήματα τουλάχιστον τηρούνται. Και στην Ευρώπη, από εκεί που ήμασταν τελείως ανυπόληπτοι, ανεβαίνουμε κάθε χρόνο και μας κοιτάνε με ενδιαφέρον αντί για περιφρόνηση.
Θα μπορούσε, άραγε, να γίνει κάτι ανάλογο και στην καθημερινότητά μας, όπου ρουφάμε αυγό από κάθε δυνατή κατεύθυνση;
Τι να σας πω, δεν διατηρώ μεγάλες ελπίδες, αλλά άμα δεν μπορούν τα δικά μας τα τζιμάνια να βρούνε λύσεις, ας πράξουμε όπως στα ντέρμπυ τα μεγάλα της Σουπερλίγκας:
Ξένους διαιτητές εκείνοι, ξένους πολιτικούς και δικαστές εμείς!

Υ.Γ.: Όσο για τη διαχείριση του VAR πιστεύω ότι θα πρέπει να την αφήσουμε στους συγγενείς των 57 αδικοχαμένων ψυχών από το έγκλημα των Τεμπών. Τόσο που έχουν αδικηθεί οι ίδιοι, δεν νομίζω ότι θα θέλουν να αδικήσουν κανέναν…

Χρήστος Ξανθάκης

Voices / Newpost