Οι τραγωδίες στην άσφαλτο βάφουν στα μαύρα και βυθίζουν στην απόγνωση οικογένειες. Νεκροί, ακρωτηριασμένοι, ψυχικά άρρωστοι είναι ο βαρύς απολογισμός σε μια χώρα όπου η αυθαιρεσία (αυθαιρεσία είναι και η οδήγηση με «κουδούνι» το κεφάλι από το ποτό) ευδοκιμεί ανεμπόδιστη και θριαμβεύει προκαλώντας οδύνη. Αλλά μυαλό δεν μπαίνει –ούτε στο κράτος (που μόλις τώρα προσπαθεί να κινηθεί ουσιαστικότερα με ελέγχους αλκοτέστ και ταχύτητας) ούτε στους ανεπίδεκτους μαθήσεως πολίτες του.
Δεν χρειάζεται πολλή σκέψη, αλλά μόνο καθαρή ειλικρίνεια χωρίς προσμίξεις δικαιολογιών, για να θυμηθούμε περιστατικά δικών μας ανθρώπων που φεύγουν από το γιορτινό οικογενειακό τραπέζι, από την ταβέρνα, από το μπαρ έχοντας πιει «λίγο παραπάνω», αλλά διαβεβαιώνουν ότι είναι καλά, ότι θα φτάσουν σώοι, ότι θα προσέχουν.
Μήπως και εμείς οι ίδιοι, που φωνάζουμε και αγανακτούμε, είμαστε μέσα σε αυτούς που έχουν οδηγήσει κάποια στιγμή είτε μεθυσμένοι είτε ελαφρώς ζαλισμένοι; Μήπως είναι οι φίλοι, οι συγγενείς και εμείς οι ίδιοι οι τυχεροί που δεν σκοτώσαμε ή δεν σκοτωθήκαμε, δεν τραυματίσαμε ή δεν τραυματιστήκαμε;
Μήπως η αντιμετώπιση των τροχαίων πρέπει να αναχθεί σε εθνικό θέμα και να εξελιχθεί σε σταυροφορία; Η οποία θα πάρει χρόνια για να αποδώσει πλήρως καρπούς –έως ότου γίνει κοινή συνείδηση η ασφαλής οδήγηση– αλλά στο μεταξύ, σιγά σιγά, θα μειωθεί η δυστυχία που προκαλούν οι δόμοι και θα λιγοστέψει το αίμα των ανθρώπων που ποτίζει την άσφαλτο.
- από το harddog
