.jpg)
Η δεύτερη δημοσιογραφική απεργία σε διάστημα τριών εβδομάδων πέφτει βαριά. Όχι για το κοινό –αυτό δεν θα χάσει ό,τι θέλει να πληροφορηθεί–, αλλά για τους ταγμένους στην απεργοσπασία. Για εκείνον τον κρυφό στρατό δημοσιογράφων και παραδημοσιογράφων που φροντίζει για τη διαδικτυακή (και όχι μόνο) ενημέρωση του κόσμου ακόμα και τότε που οι Ενώσεις δίνουν την εντολή: «Κάτω τα στιλό, τα πληκτρολόγια, τα μικρόφωνα, οι κάμερες».
Δυο απεργιακές κινητοποιήσεις σε τόσο μικρό διάστημα –η μία στις 18 Φεβρουαρίου, η άλλη σήμερα, 11 Μαρτίου– αποτελούν επιπλέον δοκιμασία για το κύρος των συνδικαλιστικών φορέων τού κλάδου που είναι ανήμποροι να ελέγξουν τους ορκισμένους απεργοσπάστες.
Γι’ αυτό και οι κινητοποιήσεις δεν έχουν την αποτελεσματικότητα άλλωνεποχών. Τότε που όταν απεργούσε ο Τύπος σταματούσε να περιστρέφεται η Γη. Ήταν σαν να μην υπάρχει πολιτική και κοινωνική ζωή, να μην συμβαίνουν γεγονότα, να μην έχουμε εξελίξεις, αθλητικούς αγώνες, δυστυχήματα, διαρρήξεις, θεάματα –τίποτα. Σκοτάδι!
Και έτσι, το μήνυμα της απεργίας, και συνακόλουθα η πίεση των ανθρώπων τής Ενημέρωσης, γινόταν αισθητή, ενοχλούσε, πονούσε. Έλειπε η είδηση, το σχόλιο, η εικόνα. Και αυτή η έλλειψη προκαλούσε κάτι σαν στερητικό σύνδρομο, μια δίψα να ξανακρεμαστούν οι εφημερίδες στα μανταλάκια, να ξαναακουστούν τα σήματα των ειδήσεων, να μάθουμε τι συμβαίνει γύρω μας ή πέρα από εμάς. Και να αρχίσει πάλι η Γη να γυρίζει.
- από το harddog