Στο παλιό πράσινο προάστιο των παιδικών μας χρόνων υπήρχαν οι λουλουδοκλέφτες! Αθώοι «παράνομοι» που έκοβαν όσα τριαντάφυλλα και άλλα άνθη εξείχαν από τις μάντρες και τις περιφράξεις με τα περίτεχνα, γεμάτα καμπύλες και κύκλους, κάγκελα. Ουσιαστικά δεν ήταν κλέφτες. Έπαιρναν το περίσσεμα από την αφθονία των κήπων, δηλαδή εκείνα τα ατίθασα λουλούδια που άπλωναν τα κεφαλάκια τους πέρα από την ασφάλεια του περίγυρου αφήνοντας πίσω τούς προστατευμένους πλούσιους ανθώνες. Περαστικοί τα έκοβαν για να τα προσφέρουν ή για να τα βάλουν σε ένα μικρό βάζο του σαλονιού τους. Μπορεί και για να τα παραδώσουν σε κάποιο άλλο άνθος της ζωής τους, σε ένα κορίτσι, σε ένα ταίρι, σε μια μαμά.
Η πραγματική άλωση ανθοκομικών περισσεμάτων, όμως, γινόταν την παραμονή της Πρωτομαγιάς για τα στεφάνια του Μάη. Λουλούδια «κλεμμένα» από τους κήπους ενίσχυαν τη συγκομιδή από τα αγριολούλουδα των αγρών και γίνονταν οι κύκλοι με τα άνθη που στόλιζαν τις εξώπορτες. Ανθοκλοπές χωρίς πολέμους, κυνηγητά και απειλές. Γιατί; Γιατί υπήρχε αφθονία και η αφθονία έφερνε ανοχή.
Σήμερα οι μερακλήδες που καταφέρνουν να δώσουν ζωή σε μερικά λουλούδια στα μπαλκόνια και στις πόρτες τους, δεν έχουν καμιά ανοχή –και δικαιολογημένα. Όπως ο/η ενοχλημένος/ενοχλημένη που έβαλε αυτήν την ταμπέλα στην είσοδο πολυκατοικίας σε γειτονιά της Αθήνας. Αγανακτισμένη επιγραφή και απειλητική: τα λουλούδια είναι ψεκασμένα. Απειλή, πάντως, όχι ιδιαίτερα φοβιστική με τόσους ψεκασμένους γύρω μας.
- από το harddog
