Έχω δυο φίλες, παιδιά τζιμάνια.
Απόφοιτες αμφότερες πολύ ταπεινών σχολών, απ’ αυτές που οι αγαπούλες της “αριστείας” δεν γυρνάνε καν να τις κοιτάξουν.
Ούτε καν, που λένε οι πιτσιρικάδες.
Υπό κανονικές συνθήκες, λοιπόν, θα τις είχε ξεράσει η ελληνική κοινωνία, άντε καμιά σκάλα, κάνα σίδερο, τίποτις τζάμια στα φανάρια.
Κι όμως, πρόκοψαν!
Λεφτά βγάζουν και οι δύο, η μία στελεχό σε επιχείρηση, η άλλη με μαγαζί δικό της (μαγαζί στην εποχή του Κωστή Χατζηδάκη, τι Σουλιώτισσα και Μανιάτισσα μου λες ρε μαλάκα…), μια χαρά στέκονται, σπίτια κουλαντρίζουν, σύζυγο με προβλήματα φέρνουν βόλτα, παιδιά από άλλο γάμο, σκυλιά από άλλο δεσμό, κώλο δεν βάνουν κάτω, όλο στη σβούρα είναι.
Τα κορίτσια που όφειλαν να αποτύχουν…
Τα κορίτσια που όφειλαν να κρατάνε σκυφτό το κεφάλι σε αυτή την κοινωνία των εξυπνάκηδων.
Σε αυτό τον βόρβορο των εξυπνάκηδων, που βαφτίσαμε “αρίστους”.
Στο εξωτερικό, οι άριστοι κάνανε εφευρέσεις, λύνανε τα μυστήρια του σύμπαντος, σώζανε κόσμο από συμφορές.
Στην Ελλάδα, οι “άριστοι” με κάποιο μαγικό τρόπο βγάζανε χρήμα απ’ το πουθενά.
Παλιά, κάτι τέτοιους τύπους τους αποκαλούσε “αεριτζήδες” η πιάτσα και τους κερνάγανε τσίπουρα για να λυθούν οι γλώσσες τους και ν’ αμολήσουν φίδια και δράκους.
Στον εικοστό πρώτο αιώνα, τους κερνάνε ΕΣΠΑ και Ταμείο Ανάκαμψης, μια χαρά χαρίτσα…
Αλλά όλα τα ωραία πράγματα έχουν ένα τέλος.
Ακόμη και τα πιο ωραία, εκεί όπου φύονται τα μουστάκια τα “παραλιακά”.
Ακόμη και στην Ελλάδα 2.0, το αφεντικό της τέταρτης βιομηχανικης επανάστασης, έρχεται κάποια στιγμή το φαπίδι της δημοσκόπησης με το 86 % να δηλώνει ως κυρίαρχα συναισθήματα “για όσα συμβαίνουν γύρω μας” την οργή, την ανασφάλεια και την απογοήτευση. Και μόλις το 13 % να διακατέχεται από ελπίδα, αισιοδοξία και σιγουριά.
Mistah Kurtz—he dead…
Απλό είναι παιδιά, μην το παιδεύουμε πολύ.
Τα προβλήματα του καταναλωτικού καπιταλισμού είναι δομικά και δεν λύνονται.
Ιδίως στο μπανανιστάν της ΝοτιοΑνατολικής Μεσογείου, που βλέπει κάθε χρόνο το εμπορικό του ισοζύγιο να παίρνει όλο και περισσότερο την κάτω βόλτα.
Οπότε;
Οπότε έπρεπε να αντιμετωπιστούν με κάποιου είδους θεολογική προσέγγιση, το χρησμό δηλαδή ότι αρκούν η αριστεία και η πίστη στις θαυματουργές της ικανότητες για να ξεφύγουν οι μεσαιοταξίτες (που κάνουν συχνά τον κόπο να ψηφίζουν!) από τη μιζέρια και την καντήφλα.
Δούλεψε η παραμύθα αρκετά έτη (με τη βοήθεια και της δημοσιογραφικής κοινότητας βεβαίως, βεβαίως), αλλά πλέον ψόφησε με έναν θάνατο πιο άδοξο κι από εκείνο της κατσίκας του γείτονα.
Διότι εν τέλει δεν υλοποίησε ούτε τα ελάχιστα από εκείνα που υποσχόταν.
Σκατά με φράουλες έτρωγε πριν η μεσαία τάξη της μαμάς πατρίδος, σκατά με φράουλες τρώει και το 2025.
Εξ ου και επιστρέφει στην ορίτζιναλ πίστη, μπας και δει Θεού πρόσωπο…
Τέλος οι “άριστοι” εν ολίγοις, τέλος οι λειτουργικά αναλφάβητοι που παρίσταναν τις μεγαλοφυΐες, ήρθε η ώρα για “προφήτες” ντούρους και πούρους.
Κάτι που γνωρίζουν πολύ καλά όσοι και όσες ασχολούνται με τα εκκλησιαστικά και θεοτικά, τα μέτρα τους τα έχουν πάρει εδώ και αρκετό καιρό.
Και θα τους βρούμε μπροστά μας θέλουμε δεν θέλουμε τα επόμενα χρόνια.
Νερό να πάρετε κυρίες και κύριοι, από ξηρασία άλλο τίποτα στο εγγύς μέλλον…
Y.Γ. 1: Στο Φυσικό Αθηνών, μας κάρφωσαν στην κεφάλα το εξής:
Με δυο τρόπους μαθαίνεις, με το πείραμα και την παρατήρηση.
Γι’ αυτό προχώρησαν και πρόκοψαν οι φιλενάδες μου κι ας μην διέθεταν πτυχία παρφουμέ.
Υ.Γ. 2: Όσο για τα πτυχία τα παρφουμέ, ψάξτε το ντοκιμαντέρ “The shadow scholars” (προβλήθηκε προσφάτως και στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης) και πολλά θα καταλάβετε.
Χρήστος Ξανθάκης
Voices / Newpost
