Ανακοίνωση της ΟΚΔΕ για τα ιστορικά, μεγαλειώδη συλλαλητήρια για τα Τέμπη:
"Σε κοσμοπλημμύρα ιστορικών διαστάσεων μετατράπηκαν οι συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις στην επέτειο των 2 χρόνων από το έγκλημα στα Τέμπη στις 28/2. Πάνω από 200 πόλεις, κωμοπόλεις, χωριά σε όλη τη χώρα έζησαν ιστορικές στιγμές, με πολλές από αυτές να πραγματοποιούν τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις της Μεταπολίτευσης. Για όσους βρεθήκαμε στον δρόμο, η μαζικότητα μάς διαπέρασε σαν ωστικό κύμα: Αθήνα περίπου 1 εκ., Θεσσαλονίκη 300.000, Πάτρα 60.000, Γιάννενα 25.000, Σέρρες 10.000 κ.ά.
Μόλις έναν μήνα μετά την «αυθόρμητη» κοινωνική έκρηξη της Κυριακής 26/1, έχουν μεσολαβήσει και αποτυπώθηκαν εξαιρετικά σημαντικές και βαθιές κοινωνικές διεργασίες:
α) Το στίγμα των εργαζομένων, της εργατικής τάξης ήταν αυτή τη φορά ισχυρό. Η κήρυξη 24ωρης Απεργίας από ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ ουσιαστικά είχε επιβληθεί από τις μαζικές διαθέσεις των εργαζομένων και της νεολαίας. Οι εργαζόμενοι χρησιμοποίησαν το όπλο της απεργίας για να μπορέσουν να στηρίξουν μια κινητοποίηση. Η δήλωση απεργίας από τους εργαζόμενους έφτασε σε πρωτοφανή επίπεδα, που είχαν να εμφανιστούν για πάρα πολλά χρόνια (ίσως και δεκαετίες). Σε πολλούς κλάδους (μεταφορές, τηλεπικοινωνίες, δημόσιοι υπάλληλοι κ.ά.) η συμμετοχή ενδέχεται να ξεπερνά το 50%,
β) Η εμφάνιση της νεολαίας στο προσκήνιο, ιδιαίτερα της πιο νέας (π.χ. μαθητές Γυμνασίου). Ενώ η μαθητική και φοιτητική πορεία στις 7/2 ήταν μια θετική πρώτη εικόνα, η εντυπωσιακή εμφάνιση μαθητικών μπλοκ, καταλήψεων σχολείων κ.λπ. σήμερα έδειξε τις δυνατότητες για επόμενους αγώνες. Για παράδειγμα, ενάντια στα Ωνάσεια και γενικά ενάντια στον ταξικό αποκλεισμό-ξεκλήρισμα. Μια γενιά που τόσο σκληρά χτυπιέται από το σύστημα, την κρίση, την καταστολής, την πολιτική αθλιότητα κ.λπ. αρχίζει να σταθεροποιεί τα βήματά της στον δρόμο του αγώνα – και αυτό είναι ίσως η πιο ελπιδοφόρα παρακαταθήκη για το μέλλον.
γ) Όλη η χώρα παρέλυσε, μαζί και πάρα πολλές μικρές επιχειρήσεις, με επαγγελματικούς συλλόγους να δηλώνουν μια δίχως προηγούμενο συμμετοχή (φαρμακοποιοί, εμπορικά καταστήματα, γυμναστήρια, κομμωτήρια κ.ά.). Πλατιά μικροαστικά στρώματα, βασικό στήριγμα του Μητσοτάκη (ή έτσι νόμιζε) όταν κόμπαζε για την «κυριαρχία» του, έχουν έρθει πλέον σε ρήξη με την κυβέρνηση της ΝΔ, ίσως και αγεφύρωτη.
Η ιστορική μέρα σήμανε ακόμα πιο καθαρά το τέλος του Μητσοτάκη, όποτε και όπως και αν έρθει αυτό τυπικά. Κάθε πανικόβλητη κίνηση των υπουργών του (ιδιαίτερα από τα φασιστοειδή Άδωνι και Βορίδη) ή των αργυρώνητων δημοσιογράφων του για να δικαιολογήσουν το μπάζωμα, την εξαφάνιση της εμπορικής αμαξοστοιχίας, τα χαλκευμένα βίντεο, την ιδιωτικοποίηση των τρένων κ.ά., συναντούν την οργή της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας, που κραυγάζει για τη συγκάλυψη. Αν επιχειρήσει να προχωρήσει άμεσα οποιαδήποτε από τις υπόλοιπες επιθέσεις (ιδιωτικά πανεπιστήμια και διαγραφές, νέο «ασφαλιστικό» κ.ά.) ρισκάρει την άμεση κατάρρευσή της κυβέρνησής του.
Για τους εργαζόμενους και τη νεολαία ανοίγεται μια μεγάλη ευκαιρία: με τη δύναμη της σημερινής κυριαρχίας μας στον δρόμο, να ενισχύσουμε την ενότητα και οργάνωσή μας, να αναπτύξουμε όλους τους αγώνες μας σε χώρους δουλειάς, σχολές, σχολεία, γειτονιές. Για να πάρουμε «ανάσα» ενάντια στις επιθέσεις, στην ακρίβεια, τη φτώχεια. Ενάντια στις δολοφονικές Ιδιωτικοποιήσεις – για Δημόσια Υγεία, Παιδεία, Κοινωνικές Υπηρεσίες για όλους. Ενάντια στην ακρίβεια και τα αντεργατικά μέτρα – για ΣΣΕ με πραγματικές αυξήσεις. Ενάντια στην αιμορραγία των εξοπλισμών και την απειλή του πολέμου – για Λεφτά για τις Κοινωνικές Ανάγκες. Ενάντια στην καταστολή – με τη μαζική αυτοάμυνά μας στον δρόμο. Αυτός είναι και ο καλύτερος τρόπος να προετοιμάσουμε το επόμενο μεγάλο «ραντεβού» ενάντια στη συγκάλυψη. Να μην αφήσουμε αυτή την τεράστια κοινωνική δυναμική να χαθεί μέσα σε συζητήσεις για προτάσεις δυσπιστίας στη βουλή και «λύσεις» στις κάλπες.
Όπως σε όλες τις μεγάλες στιγμές του ελληνικού εργατικού κινήματος, στη σημερινή απεργία και στις συγκεντρώσεις κυριάρχησε ξεκάθαρα ο πολιτικός χαρακτήρας τους, με τη στόχευση σε πολύ βασικά αιτήματα αιχμής, όπως η «τιμωρία των ενόχων» και ακόμα πιο ξεκάθαρα: να καταδικαστεί και να χτυπηθεί, να φύγει η κυβέρνηση δολοφόνων του Μητσοτάκη. Εργαζόμενοι και νέοι καταλαβαίνουν ή νιώθουν πολύ καλά ότι μια τέτοια εξέλιξη, υπό το βάρος μαζικών κινητοποιήσεων, καταγράφεται ως δική τους νίκη. Αυτός ο πολιτικός χαρακτήρας της Γενικής Απεργίας ήταν και ένα στοιχείο τεράστιας ενοποίησης και δύναμης. Η μαζική ενωτική κίνηση προς τέτοιους σκοπούς, έπαιξε καθοριστικό ρόλο γι’ αυτές τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις (και όχι προφανώς η αναμονή για στημένες «προανακριτικές» επιτροπές του κοινοβουλίου, που σιγοντάρει μια κενή αντιπολίτευση). Δείχνει ακόμα πόσο ακατάλληλη είναι η συνηθισμένη πολιτική της συνδικαλιστικής ηγεσίας/γραφειοκρατίας ή και των κοινοβουλευτικών κομμάτων: γιατί βλέπουν τις απεργίες ως «εθιμοτυπικές» ή «συμβολικές» και την πολιτική να μην ξεφεύγει από τις εκλογικές ή κοινοβουλευτικές διαδικασίες.
Η ΟΚΔΕ χαιρετίζει τη μαζική δύναμη που διατράνωσαν οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα και η νεολαία. Θα συνεχίσουμε να παλεύουμε στην πρώτη γραμμή για το δυνάμωμα των αγώνων σε κάθε χώρο δουλειάς, σχολείο, σχολή γειτονιά, για να ξεδιπλωθούν νέοι αγώνες που θα βάλουν οριστικό τέλος στην δολοφονική κυβέρνηση Μητσοτάκη και στους επίδοξους συνεχιστές του".
