O Γιάννης Καφάτος είδε την παράσταση με τον Γιώργο Γαλίτη, σε σκηνοθεσία Βλαδίμηρου Κυριακίδη, και γράφει στο viewtag
Τι συμβαίνει όταν ερμηνευτικά έχεις τη φινέτσα του Ντίνου Ηλιόπουλου, εκφράσεις στα μάτια που θυμίζουν Νικήτα Πλατή, κείμενα που έχουν την οξυδέρκεια του Τζίμη Πανούση, μπρίο και φωνητικές εναλλαγές που θυμίζουν τις καλύτερες στιγμές του Γιώργου Μαρίνου και συγχρόνως είσαι ο εαυτός σου; Απλώς είσαι ο Γιώργος Γαλίτης επί σκηνής και κάνεις ένα κατάμεστο θέατρο (Altera Pars) να παραληρεί και να κλαίει από τα γέλια εκφωνώντας επικηδείους!
Η παράσταση του Γιώργου Γαλίτη «Τα ραδίκια Ανάποδα» είναι εκείνη η λαμπρή στιγμή που η επιθεώρηση – έστω και με έναν ηθοποιό επί σκηνής – και η ελληνική ποπ κουλτούρα του θεάτρου και του σινεμά συναντιούνται και μπροστά στα μάτια των θεατών αποκαλύπτουν ένα θέατρο που το έχουμε ανάγκη για να φύγουμε χαμογελαστοί και λίγο μετά ν’ αρχίσουμε να σκεφτομάστε την ευφυία και την οξυδέρκεια του συγγραφέα – αφού τελικά περιγράφει τις ζωές μας.
Η (νέο)ελληνική κοινωνία παρελαύνει ως πτώματα από μπροστά μας. Οι επικήδειοι που εκφωνεί ο Γιώργος Γαλίτης και ο τρόπος που μεταμορφώνεται ενδυματολογικά, κινησιολογικά και ερμηνευτικά αποτυπώνουν όλη την ελληνική παθογένεια μέσα από διάφορους τύπους ανθρώπων απολύτως αναγνωρίσιμων.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι στον επικήδειο του ράπερ/χιπχοπά άκουσα μια φωνή από την πίσω θέση: ωπ, εδώ είμαι εγώ!
Το θέατρο ήταν γεμάτο με τους χαρακτήρες του έργου. Εμείς, η κοινωνία είμαστε οι πρωταγωνιστές της παράστασης «Τα ραδίκια ανάποδα», οι πράξεις και οι παραλείψεις, τα ψέματα, τα προσωπεία μας, όλα! Και o Γιώργος Γαλίτης μας τα «πετάει» έτσι στη μούρη μέσα από την ιδιοφυή ιδέα των επικηδείων του.
Η παράσταση – τα κείμενα κυρίως – εκτός από την έξυπνη και σπαρταριστή απόδοση διαπνέεται από μια ευγένεια που άλλωστε είναι ίδιον του πρωταγωνιστή, καλλιτέχνη Γιώργου Γαλίτη.
Κάθε αναφορά, κάθε πτυχή του λόγου για την πολιτική και κοινωνική κατάσταση δεν χαρίστηκε εκεί που έπρεπε (με ανακούφιση είδα και την σωστή αντιμετώπιση από το κοινό) αλλά δεν πρόσβαλλε και δεν εκβίασε το γέλιο και τις αντιδράσεις του κοινού. Και για το πετύχει αυτό ο συγγραφέας σημαίνει ότι δούλεψε κάθε λέξη, κάθε φράση και κάθε του κίνηση με ενσυναίσθηση.
Η σκηνοθεσία του Βλαδίμηρου Κυριακίδη μέσα στο σκηνικό που έστησε ο συγγραφέας του έργου, Γιώργος Γαλίτης έχει συμβάλλει καίρια στο καλοκουρδισμένο αποτέλεσμα που, όπως είπα και θα ξαναπώ, δεν αφήνει το θεατή ήσυχο! Γέλια, επιφωνήματα, χειροκροτήματα από τη σκηνή, μια επθεωρησιακής λογικής αλλά με μέτρο επικοινωνία του Γαλίτη με το κοινό είναι κι αυτά κομμάτι της εμπειρίας του να βλέπεις … τα ραδίκια ανάποδα.
Οι μουσικές επιλογές του Τόλη Κετσελίδη, επίσης ως ένα ακόμη χαρακτήρας, συμβάλλουν στην απογείωση της παράστασης που φέτος βρίσκεται στο δέκατο χρόνο που κερδίζει το θεατρικό κοινό της Αθήνας.
Δεν θα κάνω σπόιλερ, αλλά ο επικήδειος του Ζάχου, του βλάχου, στο χωριό, και ο κόντρα τρόπος που μας παρουσίασε την ελληνική επαρχία σπάζοντας κάθε εικόνα που χρόνια καλλιεργείται ήταν, στο δικό μου κεφάλι, μια από τις καλύτερες στιγμές της παράστασης. Άλλωστε πόσους ξέρεις πού πέθαναν επειδή έπεσε στο κεφάλι τους Μαγικό Βουνό;..
Μ’ άλλα λόγια: Γιώργος Γαλίτης – Τα ραδίκια ανάποδα: μια παράσταση που οφείλετε στον εαυτό σας!
Γιάννης Καφάτος
Viewtag (19.2.2025)
