Ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη απ’ όλες τις αναγνώστριες και όλους τους αναγνώστες που δεν διαμένουν Αθήνα (κι εγώ από Τρίκαλα είμαι, δεν παριστάνω τον γκάγκαρο!), αλλά μιας και ξεπέρασε τα πέντε μύρια ο πληθυσμός στο Λεκανοπέδιο, που και που πρέπει να αφιερώνουμε ένα ξεχωριστό κείμενο στην πάλαι ποτέ διαμαντόπετρα στης γης το δαχτυλίδι. Άσε που ένας σωρό κόσμος μπορεί να κατοικεί Θεσσαλία ξερωγώ, Μακεδονία, Ήπειρο και τα λεφτά του να τα κάνει ντουβάρια στα πέριξ του Δακτυλίου. Μη μου το παίζετε Παναγίες πληζ, γνωρίζω πολύ καλά τα κάθε είδους νταλαβέρια της κτηματαγοράς…
Τέλος πάντων να μην τα πολυλογώ, είναι κάτι μέρες τώρα που οδηγώ στο κέντρο και βλέπω τις διαφημιστικές πινακίδες των λεωφορειοστάσεων να φιλοξενούν αφίσες με τη φράση “Η Αθήνα αλλάζει”. Υποπτεύομαι ότι σε κάποια καμπάνια του δήμου Αθηναίων αφορούν, δραστήριος ο Χάρης αναμφίβολα, έκανα ένα πρόχειρο ψάξιμο στο γκουγκλ δεν βρήκα κάτι, αν είναι να τηλεφωνήσω σε Ταχτσίδη ή Μελιγγώνη θα τους πάρω για πιο σοβαρά πράγματα. Και ούτως ή άλλως, ούτως ή άλλως λέγω, για ν’ αλλάξει η Αθήνα υπάρχει ένας και μοναδικός τρόπος, τον καταθέτω στον σημερινό τίτλο:
Γκρεμίστε, γκρεμίστε, γκρεμίστε!
Έτσι είναι παιδιά, έτσι είναι μπρο μου, μην το παιδεύουμε με θεωρίες και ουτοπίες.
Η Αθήνα δεν ήταν βιώσιμη πόλη ούτε καν στα τέλη της δεκαετίας του εβδομήντα, όταν οραματιζόταν ο Στέφανος Μάνος τις “αντίπαλες πόλεις”. Επτά “αντίπαλες πόλεις” μάλιστα, γιατί “Ελλάδα, δεν είναι μόνο η Αθήνα”. Ξεκίνησε τότε το πρόγραμμα διοικητικής αποκέντρωσης με την εκπόνηση μελετών για τη δημιουργία 7 αντιπάλων της Αθήνας πολεοδομικών συγκροτημάτων (Θεσσαλονίκη, Βόλος Λάρισα, Πάτρα, Ηράκλειο, Γιάννενα, Καβάλα, Πτολεμαϊδα Κοζάνη), τα οποία με τη βοήθεια έργων υποδομής και κινήτρων για την εγκατάσταση πληθυσμού και δραστηριοτήτων, θα προσέλκυαν πληθυσμό που κατευθυνόταν ως τότε στην υδροκέφαλη πρωτεύουσα. Ωραίο ανέκδοτο, πως δεν το είπε κανείς στο Σεφερλή να χαλάσει κόσμο!
Χώρια όλες οι υπόλοιπες εμπνεύσεις ανά τις δεκαετίες, όλες οι υπόλοιπες μεγαλοφυείς εμπνεύσεις, καθόταν ο άλλος στο γραφείο του και εκπονούσε σχέδια επί σχεδίων για τη σωτηρία της πρωτευούσης και το λαμπρό μέλλον της, ακόμη συνεχίζεται ο χορός των φαντασιώσεων. Αν δεν κάνω λάθος πριν από δυο εβδομάδες φιλοξενούσε η “Καθημερινη” στο κυριακάτικο φύλλο πεντέξι αρχιτέκτονες και πολεοδόμους που κατέθεταν οράματα και θάματα αντίστοιχα εκείνων του αλησμόνητου στρατηγού. Λουξ, δε λέω, και παρφουμέ μέχρι εκεί που δεν παίρνει, η λύση, όμως, ήταν, είναι και θα είναι μία:
Γκρεμίστε, γκρεμίστε, γκρεμίστε!
Το είχε καταλάβει αυτός ο τσάκαλος ο Νικήτας Κακλαμάνης και είχε ανατινάξει ένα κτίριο πίσω απ’ την Ομόνοια κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του καμπάνιας το 2010, αλλά ήταν πολύ αργά πια για να σώσει τα άσωστα, το προσωνύμιο “Ομέρ Πρυώνης” δεν μπόρεσε να το ξεφορτωθεί. Η πρωτοβουλία, ωστόσο, παρότι εντελώς αποσπασματική, ήταν προς τη σωστή κατεύθυνση. Μόνο αν ισοπεδωθούν ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα, θα μπορέσει να πάρει μια ανάσα η Αθήνα και να κοιτάξει προς τα εμπρός αντί να κλυδωνίζεται στην άβυσσο.
Και μη μου πείτε “δεν γίνονται αυτά, είναι πάρα πολύ δύσκολο”, γιατί είδαμε όχι πολύ δύσκολα αλλά πολύ εύκολα σε γειτονιές του κέντρου να ενθυλακώνουν γάτουλες αλλοδαποί πολυκατοικίες ολόκληρες. Αφού μπορούν αυτοί να ξεπεράσουν την καταραμένη γραφειοκρατία και τις ακόμη πιο καταραμένες κληρονομιές, μπορεί και ο δήμος Αθηναίων, με τη βοήθεια φυσικά των συναρμόδιων υπουργείων –έγινε ήδη στη Βαρκελώνη, το διάβασα στη “Lifo”, αγόρασε ο δήμος πολυκατοικία κομπλέ για να μη γίνει airbnb.
Αν θέλουν, βέβαια, τα υπουργεία να συνδράμουν και δεν περιμένουν να ξαναγυρίσει ο κύριος Κώστας για να κουνηθούν…
Υ.Γ.: Δεν ξεχνώ ότι επί Μπακογιάννη ξεκίνησε η πρωτοβουλία των πόκετ παρκς και μπράβο του. Επίσης δεν λησμονώ, ότι φτιάχτηκε πόκετ πάρκ σε πενήντα μέτρα απόσταση από το Άλσος Παγκρατίου!
Χρήστος Ξανθάκης
