Αλήθειες να λέμε παιδιά, κερδισμένος έχει βγει ο Κυριάκος από τις μάχες που έδωσε ως τώρα.
Τις μάχες εντός των συνόρων, διευκρινίζω, γιατί εκτός, τα βρακιά μας έχει πάρει ο Ερντογάν, γουστάρουμε δεν γουστάρουμε.
Σκέψου να μην ήταν και “ετοιμοθάνατος” τα τελευταία είκοσι χρόνια, τι χουνέρια θα παθαίναμε!
Μέσα, όμως, εδώ στη Χώρα της Φαιδράς Πορτοκαλέας, τι να πρωτοθυμηθεί κανείς;
- Τις ομορφιές στις εσωκομματικές εκλογές της Νέας Δημοκρατίας, που άφησαν τον Μεϊμαράκη παγωτό;
- Την συγκρότηση και ανάπτυξη του αντιΣύριζα μετώπου, που ενοποίησε επιτυχημένα ένα σωρό ετερόκλητες δυνάμεις κόντρα στους “κατσαπλιάδες”;
- Τη διαχείριση της πανδημίας, με καραντίνες σοβιετικού τύπου που αίρονταν μόλις ζέσταινε λίγο ο καιρός για να πέσει μπακίρι στην αγορά; Χώρια οι ΜΕΘ, που τι ανάγκη τις είχαμε τελικά, αφού δεν υπήρχαν μελέτες να τις υπερασπιστούν…
- Το ξύρισμα με πορτοκαλάδα της γαλάζιας ραχοκοκαλιάς, των ελευθέρων επαγγελματιών δηλαδή, που έκανε τον Κατρούγκαλο να μοιάζει με Άη Βασίλη;
- Το παραμυθάκι της ξενόφερτης ακρίβειας στην ενέργεια και στα τρόφιμα, που θα το ζήλευε ακόμη κι ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν;
- Την ακραία υποτίμηση των υπουργών, που στην συντριπτική πλειοψηφία τους δεν είχαν και δεν έχουν ιδέα τι ετοιμάζει για τα χαρτοφυλάκιά τους το “επιτελικό κράτος”;
- Τον σαρωτικό έλεγχο της ροής πληροφοριών προς το πόπολο, που δεν τον συναντήσαμε ούτε στα “χρυσά χρόνια” του Κώστα Σημίτη;
- Και την επιλογή Γκρίνμπεργκ, φυσικά, που μάντεψε σωστά ότι η οργή των πρώτων ημερών για τα Τέμπη θα εξανεμιζόταν σε σύντομο χρονικό διάστημα, οπότε με μια μικρή αναβολή των προσχεδιασμένων εκλογών πάλι καβάλα στ’ άλογο θα ήταν η Νέα Δημοκρατία!
Ενδιαφέρουσα άποψη, δεν λέω, αλλά εκτός από το χρήμα πρέπει να διαθέτεις και αντίληψη για να πεις “όχι” ή “ναι” εκεί που πρέπει στις υποδείξεις των κάθε είδους “ειδικών”.
Έστω ένστικτο αυτοσυντήρησης, που ουκ ολίγες φορές σε οδηγεί με ασφάλεια στη λεωφόρο της νίκης.
Κι άσε τους εχθρούς σου να σε υποτιμούν πρωί, μεσημέρι, βράδυ…
Τι γίνεται, όμως, στην περίπτωση, όπου είναι τόσο μεγάλη η αγανάκτηση των πλεμπαίων ώστε και τα πιο μεγαλοφυή κόλπα της επικοινωνίας φαντάζουν με απλές στρακαστρούκες σε πυρηνικό πόλεμο;
Τι συμβαίνει όταν δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι συνασπίζονται όχι απέναντι στους “αναρχοάπλυτους” αλλά κόντρα στους γραβατάκηδες που μέχρι προχτές ξεχείλιζαν από “αριστεία”;
Τι κάνουμε με το φάντασμα των Τεμπών, που αρνείται να κλειστεί στο χρονοντούλαπο και κροταλίζει όλο και πιο απειλητικά τις αλυσίδες του;
Με συμπαραστάτες του χαροκαμένους γονείς που γίνεται κάθε μέρα και πιο δύσκολο να τους βγάλεις τρελούς κι αδέσποτους…
- Η πρώτη πρωτοβουλία ήταν η τηλεοπτική συνέντευξη απέναντι σε έναν δημοσιογράφο που σεβάστηκε τόσο το ρόλο του όσο και τη δεοντολογία.
- Δεν πήγε καλά. Δεν πήγε καθόλου καλά. Ανάψανε τα λαμπάκια πολύ κόσμου.
- Η δεύτερη πρωτοβουλία, ήρθε από καθέδρας και εξαγρίωσε τους ψηφοφόρους σε βαθμό ανήκουστο.
- Η τρίτη, και πιο αδέξια ως τώρα, ήταν η επιστράτευση φαιδρών προσωπικοτήτων (γλυκά το λέω Μάκη μου!) όπως ο Γιώργος Καρατζαφέρης και ο Μητροπολίτης Ικονίου, ό,τι είναι τώρα, ό,τι κάτσει ρε μπρο.
Και τώρα;
Πως πορευόμαστε τώρα όταν μοιάζουν οι μέρες σαν ατέλειωτες παραμονές Χριστουγέννων στο κονάκι του γέρο Σκρουτζ;
Το τραβάμε κι άλλο το σκοινί, με κίνδυνο να σπάσει;
Ή μήπως ακολουθούμε την αμερικάνικη συμβουλή του “ξεφόρτωνε και ξεμπέρδευε”;
Αν ήξερα την απάντηση, δεν θα με ταλαιπωρούσε τέσσερις δεκαετίες η δημοσιογραφία.
Έχω, ωστόσο, την εντύπωση, ότι μερικές φορές ακόμη και οι καουμπόηδες μελαγχολούν…
Υ.Γ.: Στη συνέντευξή του στην “Καθημερινή” την Κυριακή, ο πρωθυπουργός πέρασε από το “δεν πρόκειται ποτέ εγώ προσωπικά να κατηγορήσω γονιό που έχει χάσει το παιδί του σε ένα δυστύχημα που υπάρχει και ευθύνη του κράτους” στην αποδοκιμασία της “τυφλής διαμαρτυρίας, που κάποτε γίνεται άναρθρη κραυγή δίχως προοπτική”.
Σε μερικές μέρες θα φανεί αν πρόκειται για τακτική ή στρατηγική κίνηση…
Χρήστος Ξανθάκης
