Από πού μπορεί κανείς να αντλήσει αισιοδοξία σήμερα, όταν σύννεφα τον πολιορκούν από παντού; Η Ευρώπη είναι σε οικονομική, δημοκρατική και κοινωνική υποχώρηση, ο Τραμπ προβάλλει σαν ο μπαμπούλας του πιο κυνικού ιμπεριαλισμού, ο πόλεμος στην Ουκρανία ανατρέπει βεβαιότητες, η γενοκτονία στην Παλαιστίνη έχει γίνει κανονικότητα, η Ελλάδα βρίσκεται υποταγμένη στο καθεστώς του Μητσοτάκη. Δυστοπία! Και οι κοινωνίες, της δικής μας μη εξαιρουμένης, βρίσκονται θαρρείς σε ύπνωση, με έλλειμμα ηγετών, προσωπικότητας, οράματος, ελπίδας να τις χαρακτηρίζει. Ενώ οι όποιες αντιδράσεις εμφανίζονται χλωμές, διάσπαρτες, ανίκανες να αλλάξουν τη ροή των γεγονότων. Με αποτέλεσμα να σκοντάφτουμε συνεχώς πάνω στο στερεότυπο: Τίποτε δεν γίνεται!
Προφανώς, βέβαια και γίνεται. Προφανώς, δεν ήρθε ούτε το τέλος της δημοκρατίας ούτε η οριστική υποταγή στον μονόδρομο του Ίλον Μασκ. Προφανώς, πρέπει να εφεύρουμε και πάλι το δικαίωμα της Αριστεράς στην αισιοδοξία. Θα καταργούσε τους νόμους της Ιστορίας να πιστέψει κανείς ότι μπροστά σε τέτοια δράση υποδούλωσης δεν θα υπάρξει αντίδραση ελευθερίας. Στη διαδρομή του χρόνου υπήρξαν πολλές φορές τέτοια κι ακόμα χειρότερα πισωγυρίσματα, που τα συνόδευε το ίδιο στερεότυπο, αλλά πάντα ο τυφλοπόντικας δούλευε κάτω από τη σιγουριά των ελίτ και προετοίμαζε τις «απροσδόκητες» ανατροπές. Με αποτέλεσμα αυτό που φαινόταν αιώνιο και ακατάλυτο να γκρεμίζεται, προς μεγάλη έκπληξη των ληξίαρχων της Ιστορίας. Έτσι θα γίνει και τώρα, αυτό φωνάζει η εμπειρία.
Δεν θα γίνει βέβαια από μόνο του. Η Ιστορία δεν προσφέρει ευκαιρίες παρά σε κείνους που τις κατανοούν και είναι σε θέση να τις αξιοποιήσουν. Και για να προσγειωθούμε στο τι μπορεί να γίνει, μιλώντας για τη δική μας χώρα και τον δικό μας κερματισμένο προοδευτικό χώρο, η Αριστερά έχει σήμερα έναν ιδιαίτερο, καθοριστικό ρόλο. Είναι μειοψηφία; Μάλιστα. Αλλά είναι η μόνη που μπορεί να γίνει ο αναφλεκτήρας στον κινητήρα της ανατροπής και της αλλαγής πορείας. Η μόνη που μπορεί να εμπνεύσει ένα κίνημα κοινωνικής αφύπνισης, κόντρα στην ανοησία των σωτήρων και στην ανοσία των μνηστήρων. Η μόνη που μπορεί να παράγει ελπίδα, και η ελπίδα σε συνθήκες όπως οι σημερινές είναι σχεδόν επαναστατική.
Ξέρουν τι πρέπει να κάνουν. Το έχουν ξανακάνει οι πολιτικοί μας πρόγονοι. Ξέρουν πόσο κρίσιμος είναι ο ρόλος μιας συντεταγμένης, ταγμένης, αποφασιστικής, ανυπάκουης μειοψηφίας σε συνθήκες απογοήτευσης της πλειοψηφίας. Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να διεκδικήσει σήμερα την πολιτική εξουσία; Όχι φυσικά. Μπορεί όμως και πρέπει να αμφισβητήσει αποφασιστικά, μαχητικά, σε όλα τα μέτωπα, την εξουσία, την παντοδυναμία, την απολυταρχία όσων ασχημονούν στο σώμα της Ελλάδας. Κι αν καταφέρει να το κάνει, θα προσφέρει την πιο αποφασιστική υπηρεσία στην κοινωνία και την πιο ουσιαστική δυνατότητα αναγέννησης στον εαυτό του.
Θανάσης Καρτερός
Aυγή (07.01.2025)
