Σε μία κανονική χώρα, μετά τα χθεσινά μεγαλειώδη συλλαλητήρια για τα Τέμπη, θα έπρεπε να συμβούν τρία πράγματα:
- Να υπάρξουν παραιτήσεις και ξήλωμα στην δικαιοσύνη
- Να υπάρξουν παραιτήσεις και ξήλωμα στην διοίκηση του ΟΣΕ
- Να υπάρξουν τριγμοί στην κυβέρνηση, η οποία θα όφειλε να επανεξετάσει με επείγουσες διαδικασίες την όλη υπόθεση ώστε να διαλευκανθεί το έγκλημα των Τεμπών. Χωρίς να αφήνει αυτή τη φορά την παραμικρή σκιά για σκοπιμότητες συγκάλυψης. Κι αν δεν μπορεί να το κάνει, να οδηγηθεί σε πτώση.
Και το χειρότερο; Βγήκαν και ορισμένα «πλυντήρια» για να συμψηφίσουν, να υποβαθμίσουν, να απαξιώσουν και να αποδώσουν κομματικά κίνητρα στο κοινωνικό ξέσπασμα. Να βγάλουν εξ’ορισμού «αθώα», ακόμα και πολιτικά, την κυβέρνηση για το γεγονός ότι επί δύο χρόνια έχει στηθεί γύρω από τα Τέμπη ένα πέπλο συγκάλυψης και προσβολής του κοινού νου.
Για όσους δεν καταλαβαίνουν ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, υπάρχουν σοβαροί λόγοι για το λαϊκό ξέσπασμα και την πάνδημη απαίτηση για απονομή δικαιοσύνης.
Η αίσθηση ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη, η εξαφάνιση στοιχείων (ολόκληρων βαγονιών και ηχητικών – «εξαφάνιση» ακομα και ανθρώπων!!!), οι αδικαιολόγητες καθυστερήσεις στις δικαστικές έρευνες σε συνδυασμό με την εκκωφαντική αγνόηση στοιχείων και μαρτυριών, συνθέτουν μια ζοφερή κατάσταση.
Από την άλλη η αδιανόητη προσπάθεια των κυβερνώντων να βγάλουν εκ των προτέρων «πόρισμα» για τα αιτία – από τον μηχανοδηγό μέχρι την άρνηση για τα εύφλεκτα υλικά- , να αρνηθούν κατά βάση ακομα και τις πολιτικές ευθύνες, προσβάλει και τους συγγενείς και ολόκληρη την κοινωνία.
Υπάρχει ο αβάσταχτος πόνος της αδιανόητης απώλειας – άνθρωποι σκοτώνονται επειδή μπήκαν σε ενα τρένο και προφανώς υπάρχουν μεγάλες, βαρύτατες ευθύνες γι αυτό.
Αλλά υπάρχει και η ατελείωτη οργή γιατί δεν ειπώθηκε ποτέ η αλήθεια, δεν χύθηκε φως και επιχειρείται να συγκαλυφθούν οι πραγματικές ευθύνες. Μάνες, πατεράδες, αδέλφια, παιδιά, φίλοι των θυμάτων, δεν έχουν μάθει την αλήθεια, δεν γνωρίζουν καν αν έθαψαν τους δικούς τους ανθρώπους, δεν έχουν την παραμικρή εμπιστοσύνη ότι θα δικαιωθεί η μνήμη των ανθρώπων τους.
Προκειται για την ύψιστη των ύβρεων προς τους νεκρούς, τους συγγενείς και την κοινωνία.
Αυτό μάλλον δεν θέλουν να καταλάβουν ή σκοπίμως αγνοούν και οι κυβερνητικοί και ορισμένοι δικαστικοί, μεταξύ των οποίων φοβάμαι ότι είναι στην ηγεσία της Δικαιοσύνης. Αυτό παραποιούν και τα «πλυντήρια».
Είναι η συστηματική προσπάθεια να «ξεχαστεί» η υπόθεση, να επιβληθεί σιωπή, να θεωρηθούν τα Τεμπη ένα «μπαγιάτικο» θέμα, το οποίο «κρίθηκε στις εκλογές»!
Σημείωση: κανείς δεν ήθελε να ενοχοποιήσει εξ αρχής και εξ ορισμού την κυβέρνηση. Αλλά φρόντισε η ίδια γι αυτό, με την ενοχική και προκλητική συμπεριφορά της, με τα όσα έκανε και τα άλλα τόσα που δεν έκανε στην υπόθεση!
ΥΓ: Αλήθεια, μπορεί να εκλεγεί Πρόεδρος Δημοκρατίας ένας πολιτικός που αντιμετωπίζει λαϊκή κατακραυγή;
Γιάννης Μακρυγιάννης / Το Ποντίκι