Αυτό που έζησε χθες η Ελλάδα από τη μία άκρη ως την άλλη είναι ένα χαστούκι, απ’ αυτά που ρίχνεις στον λιπόθυμο να ξυπνήσει – κόντρα σε όλες τις ιατρικές σχολές. Οι εκατοντάδες χιλιάδες που σε όλη την Ελλάδα φώναζαν συνθήματα για δικαιοσύνη και δικαίωση των νεκρών παιδιών έστειλαν πολλά μηνύματα σε πολλούς αποδέκτες.
(Ποιοι τα έλαβαν τώρα είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία αλλά ακόμη κι αυτό είναι μέρος της πολιτικής μας ιστορίας. Αυτής που γράφεται στις μέρες μας και άρα είναι κάπως δύσκολο να την καταγράψει κάποιος με ασφάλεια και τη νηφαλιότητα που απαιτεί μια επιστημονικά ιστορική καταγραφή. Πάντως συμβαίνει!)
Αφήστε με να πέφτω πάντα από τα σύννεφα όσο χαμηλά και να πέφτουν οι κυνικοί, άκαρδοι συμπολίτες μας – ακόμη και κι όταν κατέχουν κυβερνητικά ή άλλα αξιώματα – και να μιλάνε άσχημα για γονείς που έχασαν τα παιδιά τους. Όσο και να ξέρω – πλέον – ότι πολιτικός αμοραλισμός μπορεί να φτάσει σε αίσχιστα επίπεδα, κάθε φορά που κάποιος το «επιτυγχάνει» εγώ θα πέφτω από τα σύννεφα γιατί αν πάψω να πιστεύω ότι μπορεί κάποιος – έστω και πολιτικός – να είναι και άνθρωπος, τότε εγώ θα έχω μετατραπεί στο τέρας που στηλιτεύω και βλέπω απέναντί μου.
Η μάνα και ο πατέρας που έχουν χάσει τα παιδιά τους είναι πρόσωπα ιερά. Βιώνουν την ανατροπή της ανθρώπινης εξέλιξης και πρέπει να τους σεβόμαστε. Εκτός αν είμαστε αγρίμια.
Αλλά όσα «αγρίμια» κι αν υπάρχουν, υπάρχουμε άλλοι τόσοι εμείς, που με τη φωνή μας στους δρόμους και όπου μπορεί ο καθένας δε θα αφήσουμε να ξεχαστεί ένα έγκλημα που έχει φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς που πρέπει να λογοδοτήσουν στη δικαιοσύνη.
Ακούστηκε μέχρι και ότι «παρεμβαίνουμε στην κρίση της δικαιοσύνης» όσοι διαμαρτυρηθήκαμε. Όχι. Νομίζω ότι είμαστε ασπίδα σε έντιμους δικαστές και πέλεκυς στους επίορκους δικαστές, πολιτικούς κλπ κλπ. Τι δεν υπάρχουν τέτοιοι στη «δικαιοσύνη»; Προφανώς και θα υπάρχουν. Όπως υπάρχουν επίορκοι γιατροί, δημοσιογράφοι, δικηγόροι, φαρμακοποιοί κλπ, κλπ!
Ναι η κοινωνική αντιπολίτευση είναι μια υπαρκτή κατάσταση που καλό είναι να την υπολογίζει κάποιος που δεν κάνει καλά τη δουλειά του. Κανείς μας δε θα πάρει το νόμο στα χέρια του. Κανείς όμως δε θα αφήσει σε χλωρό κλαρί όποιον δεν κάνει καλά τη δουλειά του.
Παλιά το λέγαμε «ξεφώνημα». Ναι να τους ξεφωνίζουμε για να μην νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν, χωρίς να ανοίγει ρουθούνι. Άσε που τα ρουθούνια και τα κεφάλια οι δυνάμεις καταστολής τα ανοίγουν με τις γνωστές προβοκατόρικες μεθόδους τους. Είναι γνωστό ότι οι χρυσαυγίτες είχαν μπει στην αστυνομία και δε νομίζω ότι έγινε καμία «επιχείρηση αρετή» (όπως αυτές που διοργανώνονται κάθε που σφίγγουν τα γάλατα για να λειτουργήσουν τα μικρο-δεξιά αντανακλαστικά) για να καθαρίσει ο τόπος από δαύτους.
Από την άλλη δεν μπορώ να μη δω και την πραγματικότητα που βλέπουμε μέσω των δημοσκοπήσεων ότι αυτή η κοινωνική αντιπολίτευση είναι «ορφανή» χωρίς έναν ηγέτη και ομάδα πολιτικής έκφρασής της. Αποτέλεσμα είναι αφενός το «41%» να έχει πάει περίπατο στα δεξιά, πολύ δεξιά, και όσο πιο δεξιά γίνεται και αφετέρου η αντίστοιχη δημοσκοπική αύξηση των ποσοστών ακροδεξιών σχηματισμών που θα μας εκπλήξουν… άσχημα στο εγγύς μέλλον – και με την παράμετρο Μασκ και Τραμπ!
Σημασία όμως έχει ότι εμείς θα είμαστε πάντα στους δρόμους δίπλα σε όσους αναζητούν το δίκιο τους. Αυτό θα μετράει πάντα. Να είμαστε παρόντες, να μην ξεχνάμε και να σεβόμαστε τους γονείς που έχασαν τα παιδιά τους!
Γιάννης Καφάτος / Viewtag
