Είμαι τις προάλλες στο Κολωνάκι με έναν φίλο, πίνουμε καφέ. Λέμε για τα πολιτικά, λέμε για τα ποδοσφαιρικά, λέμε για τα ομορφόπαιδα που περνούν (“η μέρα που θα σταματήσουμε να κοιτάμε, είναι η μέρα που θα ψοφήσουμε”, όπως είχε πει κι ο Πατσίνο στην ταινία!), φτάνει κάποια στιγμή η κουβέντα και σε έναν σύλλογο τζαζόφιλων που είχε ιδρυθεί εν Αθήναις πριν από αμέτρητα χρόνια και δεν είχα ιδέα για τα πεπραγμένα του. Ο φίλος τα γνώριζε, γιατί ήταν οι γονείς του μέλη και του μεταφέρανε όλα όσα συνέβαιναν σε εκείνο το θορυβώδες ημιυπόγειο γνωστής πλατείας του κλεινού άστεως.
Ανάμεσά τους και οι ζωγραφιές γιγάντων της τζαζ που κοσμούσαν τους τοίχους του διαμερίσματος, δια χειρός μεγίστου σκηνοθέτη του ελληνικού κινηματογράφου.
“Είτε το πιστεύεις είτε όχι, υπάρχουν ακόμη”, μου είπε ο φίλος και κόντεψε να μου φύγει το φλιτζάνι του εσπρέσο απ’ τα χέρια.
“Έλα ρε”, του απάντησα, “μιλάμε ότι βγαίνει καταπληκτικό ρεπορτάζ, να γλύφεις τα δάχτυλά σου”! Με κοίταξε λες και του ζήτησα να θυσιάσει το παιδί του στον Βάαλ κι αλλάξαμε αμέσως κουβέντα…
Εκείνη την ώρα δεν το είχα κατανοήσει ξεκάθαρα το άγριο βλέμμα, αργότερα όμως που το ξανασκέφτηκα ένοιωσα πόσο δίκιο είχε. Να γίνει, δηλαδή, το ρεπορτάζ, να παιχτεί ξερωγώ στην τηλεόραση, στο γιουτούμπι, στο τίκτοκ και ν’ αρχίσουν από κάτω τ’ αηδόνια: Έλα μωρέ με τον ατάλαντο!
Ο κόσμος πεινάει κι εσείς ασχολείστε με μαλακίες!
Εισαγγελέας δεν υπάρχει για το ναζίδι;
Και πάει λέγοντας…
Οπότε γιατί να μην το κρατήσει πριβέ το στόρι ο κολλητός, για τον εαυτό του και δέκα ανθρώπους που μπορούν να εκτιμήσουν πραγματικά τη διαχρονική μαγεία της υποθέσεως; Και την αλήθεια της, παρακαλώ, και την αλήθειά της, αυτή ακριβώς την αλήθεια (βάλτε όσα εισαγωγικά θέλετε, νταξ) που αναζητούν εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου τις τελευταίες εβδομάδες, πλημμυρίζοντας τις κινηματογραφικές αίθουσες για να παρακολουθήσουν την βιογραφία του Στέλιου Καζαντζίδη. Δια χειρός Γιώργου Τσεμπερόπουλου το “Υπάρχω” και όχι δεν ήταν αυτός ο σκηνοθέτης που ζωγράφισε τους τζάζμεν. Αλλά έβαλε την υπογραφή του, στο νούμερο ένα σουξέ της τρέχουσας σαιζόν, που σπάει ταμεία και εξελίσσεται σε κανονικό φαινόμενο!
Απρόσμενο σουξέ θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς, μιας και ο Στελάρας έχει αποδημήσεις εις Κύριον εδώ και σχεδόν εικοσιπέντε έτη, τα δε τραγούδια του δεν βρίσκουν και τόσο συχνά το δρόμο τους στις πλεηλίστες των δημοφιλών ραδιοφωνικών σταθμών. Πολύ βαρύς γαρ για τους θιασώτες του εντέχνου και πολύ μονότονος για τους μπουζουκόβιους νέας κοπής. Χώρια ο πόνος, ο καημός, ο νταλκάς της ερμηνείας του, που ασφυκτιούν στην οθόνη του κινητού και δεν χωράνε με τίποτα στα σόσιαλ. Κι όμως, ιδού οι ουρές στα σινεμά και τα σολντ άουτ στις αίθουσες…
Πως συνέβη αυτό; Συνέβη γιατί σε έναν κόσμο όπου όλα είναι πολλαπλά αντίτυπα και πολλαπλά αντίγραφα, ο Στελάρας ήταν μοναδικός! Με τα καλά του και τα στραβά του, με τις παραξενιές του και τις αγωνίες του, με την μικροψυχία και το μεγαλείο του, με όλα κομπλέ, ήταν μια φιγούρα από αυτές που δεν βγαίνουν πια, έσπασε το καλούπι. Κι αυτό τον κατέστησε αληθινό μέσα σε έναν κόσμο ψεύτικο, που μπορεί να λειτουργήσει μόνο με στατιστικά φούμαρα και επικοινωνιακές παπαρολογίες. Οπότε καταφεύγουμε ομαδικά στην ανάμνηση του εικοστού αιώνα, μπας και καταφέρουμε να στολίσουμε με νοήματα μια εποχή τίγκα στα νάιλον ντέφια και στα ψόφια κέφια. Έχω άδικο να αναμένω συντόμως και ανάλογο πρότζεκτ για Πολ Σιδηρό;
Υ.Γ.: Με την αγάπη μου στη μνήμη του Γιάννη Νούσια, αλησμόνητου φίλου από τη Μπούρτζιανη Τρικάλων που με μύησε στο μαγικό σύμπαν του Στελάρα. Δεν γούσταρα στην αρχή γιατί ήμουνα ροκάς με φιόγκους και κουδούνια, αλλά ύστερα από μπόλικα μεθυσμένα βράδια μου φανερώθηκε το μυστικό. Και κατάλαβα…
Χρήστος Ξανθάκης
Voices / Newpost
