Μιλάω προχτές το βράδυ με τον φίλο και συνάδελφο Φώτη Παπούλια. Τον ξέρω σαράντα χρόνια από τότε που φραξιονίζαμε παρεάκι στην μοδάτη ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος. Μαζί με άλλα παρφέ άτομα που εκείνη την εποχή μας αποκαλούσαν σοσιαλδημοκράτες εμένα και τον Φώτη, αλλά στη διαδρομή είδαν το φως το αληθινό και σήμερα αποτελούν πυλώνες του πολιτικού και όχι μόνο συστήματος. Εγώ κι ο κολλητός δεν προκόψαμε…
Τέλος πάντων, είπαμε τα χρόνια πολλά, είπαμε τα ποδοσφαιρικά, είπαμε τα κουτσομπολιά, είπαμε και για το θέμα του. Ότι δηλαδή ο νέος πρόεδρος της ΕΡΤ, που όπως μας πληροφορούν καλά ενημερωμένοι συνάδελφοι ενδιαφέρεται προσωπικά για την αναβάθμιση της ραδιοφωνίας, την κόβει την εκπομπή “Με τούτα και μ’ εκείνα” του Φώτη. Μπορεί να τον πειράζει που είναι προοδευτικό παιδί ο δικός μου, μπορεί να τον ενοχλεί που ακούγονται όλες οι φωνές στα μικρόφωνά του, μπορεί να μη γουστάρει που είναι καταυλακιώτης (νταξ κι εγώ δε γουστάρω!), μπορεί να μην ξέρει καν ότι “κόβεται” η εκπομπή, τόσα και τόσα γίνονται στο πολύπαθο Ραδιομέγαρο. Επέμεναν, ωστόσο, τα ρεπορτάζ ότι “το έχει πάρει προσωπικά το ραδιόφωνο”…
Να μην τα πολυλογώ, αφού έβγαλα καπνούς από μύτες και αυτιά, το γύρισε ο Παπούλια στο χαμογελαστό (έχει πάντα αυτή την καταυλακιώτικη ικανότητα να σε φέρνει βόλτα χωρίς να το καταλάβεις!) και με ρώτησε:
“Τι θα γίνει, θα παίξεις καμιά πόκα φέτος;”
Γνώριζε γαρ ο άνθρωπος για τις παλαιότερες επιδόσεις μου στην πράσινη τσόχα (έχω μαδήσει κόσμο και κοσμάκη!) και σου λέει “μήπως επέστρεψε στην ενεργό δράση, να μας πει κάνα φρέσκο στόρι να διασκεδάσουμε;”
“Μαζέψου ρε”, του απάντησα, “δεν είναι για την ηλικία μας αυτά”!
Για να μου υπενθυμίσει ο Φώτης ότι μια κολασμένη Πρωτοχρονιά δεν είχα σηκωθεί επί 21 ώρες απ’ το τραπέζι, να τον αρχίσω εγώ στα μπινελίκια, να απαντήσει εκείνος με μοιραλέικα, μούρλια την περάσαμε την παραμονή.
Και μόλις το κλείσαμε, θυμήθηκα κι εγώ με τη σειρά μου πριν από τριάντα πέντε χρόνια που είχαμε στρωθεί στα Τρίκαλα από νωρίς στο χαρτί και επί τρεις ώρες με είχε πάει αίμα η τράπουλα, κόντευα να φαλίρω. Προσευχές έκανα, υπομονή για κάνα καλό κόλπο, σωνόσαντε τα λεφτά. Ώσπου σκάει μύτη ένα “δορυφόρος” (don’t ask…) πολύ περιποιημένος και κρατάω στο χέρι κρυφό φουλ του Ρήγα με δεκάρια. Πήγα ρέστα, μάζεψα ό,τι υπήρχε και δεν υπήρχε από τους γύρω μου, ανάσανα και από εκείνη την ώρα δεν ξανακοίταξα πίσω. Από εκείνη την ώρα γύρισε το φύλλο και είδα φως μεγαλειώδες και φαντασμαγορικό. Και κάπως έτσι, τις έξι το πρωί αποχώρησα απ’ το μπουχαρί της καφετέριας με τις τσέπες γεμάτες πεντοχίλιαρα!
Το αυτό εύχομαι και επιθυμώ και δι’ υμάς αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες, μόνο που δεν βλέπω πως θα επιτευχθεί άνευ θεϊκής παρεμβάσεως τύπου φουλ του Ρήγα. Μαύρα τα μαντάτα απ’ τη Σερενάτα, λυπούμαι πολύ, οι γονείς μας χτίσαν σπίτια και σπούδασαν παιδιά με δυο μισθά κι εμείς σήμερα ίσα ίσα καταφέρνουμε να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις των κατοικιδίων μας. Και με κλειστή πλέον την εξ Ανατολής κάνουλα του φυσικού αερίου, τώρα θα δείτε ομορφιές που πρωί βράδυ θα αγκαλιάζουμε τα γατιά (θερμοκρασία σώματος 39 βαθμοί..) μπας και ζεσταθούμε. Οπότε ναι, κάνε κάτι Γιαραμπή, κάνε το θαύμα σου μπας και τη βγάλουμε κούτσα κούτσα και φέτος. Γιατί η φτώχεια μπορεί και να αντέχεται καμιά φορά, η ξεφτίλα όμως ποτέ…
Χρήστος Ξανθάκης
Voices / Newpost
