Τη νύχτα που ο εξοστρακισμένος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ Στέφανος Κασσελάκης και οι 2000 εκλογικοί αντιπρόσωποι της επιρροής του έτρωγαν πόρτα στο Γκάζι, τα τελευταία υπολείμματα του τέως κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αμπαρωμένα στο μπουζουξίδικο – πρώτο τραπέζι πίστα ο Ματζουράνης κι η κομπανία του – γλεντοκοπούσαν ποδοπατώντας την Αριστερά και τη Δημοκρατία. Κλείνοντας έτσι, με τον πιο ντροπιαστικό τρόπο, την παρένθεση στο πολιτικό έπος «πρώτη φορά Αριστερά»…
«Τελευταία έξοδος: Σωκράτης Φάμελλος», θα τιτλοφορούσε τον επίλογο της εν λόγω τραγικωμωδίας ο ευφάνταστος σεναριογράφος. Τίτλος που, σε δημοσιογραφική μετάφραση, σημαίνει την οριστική έξοδο του ΣΥΡΙΖΑ από την χορεία των κυβερνητικών κομμάτων, κάτι που τεκμηριώνεται και από τις πρώτες δημοσκοπήσεις μετά την ανάδειξη του κ. Φάμελλου στην προεδρία του κόμματος. Από την μέτρηση της Interview της περασμένης Τρίτης, π.χ., η οποία έδινε 4,3% στον ΣΥΡΙΖΑ της κοινοπραξίας Φάμελλου – Πολάκη, τοποθετώντας τον στην 7η θέση των προτιμήσεων του εκλογικού σώματος. Κάτω από το νεοσύστατο «Κίνημα Δημοκρατίας» του Στέφανου Κασσελάκη, που έκανε… πρεμιέρα με ένα αξιοπρεπές 7% – δίπλα στα τρία κοινοβουλευτικά αδερφάκια του, που προήλθαν από τις διαδοχικές διασπάσεις του ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα, και κινούνται στα όρια του +/- 3% .
Εν τέλει, οι "αριστεροί" κοινοβουλευτικοί συσχετισμοί, όπως διαμορφώνονται μετά την τελευταία (ας ελπίσουμε!..) διάσπαση – σύμφωνα με την μέτρηση της Interview, πάντα – καταγράφουν… αυτοκριτικά, κατά κάποιο τρόπο, το τέλος της κυβερνητικής ιστορίας του ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα ως εξής: Κίνημα Δημοκρατίας (Κασσελάκης): 7% / ΣΥΡΙΖΑ: 4,3% (από 6,6%) / Πλεύση Ελευθερίας: 3,5% (από 3,8%) / ΜέΡΑ25: 3% (από 3,5%) / Νέα Αριστερά: 2,5% (από 3%). Που πάει να πει, δέκα χρόνια κομμάτια και θρύψαλα, αποσύνθεση, συντριβή…
Καθόλου παράξενο… Αρκεί μια φευγαλέα ματιά στις πίσω του σελίδες, για να δούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρξε ποτέ ως κόμμα: Συγκροτήθηκε ως εγχείρημα οργανωτικής συνύπαρξης των εκτός ΚΚΕ κοινοβουλευτικών και εξωκοινοβουλευτικών σχημάτων της Αριστεράς – ως ένα «πολυτασικό» μεν, πολιτικά και οργανωτικά ενιαίο δε κόμμα. Στην πράξη, ωστόσο, οι περισσότερες τάσεις μονιμοποίησαν τα σχήματά τους λειτουργώντας ως μικρογραφίες κομμάτων εντός του κόμματος. Με κάθετη οργανωτική δομή, ακόμα και με ημιπαράνομα διοικητικά όργανα και δική τους πειθαρχία…
Έτσι, μεγάλο μέρος του στελεχικού δυναμικού του κόμματος, όλα τα προηγούμενα χρόνια (ιδιαίτερα όσο η κυβερνητική εξουσία ερχόταν πιο κοντά – κι ακόμα αργότερα, κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης Τσίπρα και μετά απ’ αυτήν, ως την έξοδό του από την ηγεσία του κόμματος), απεδύετο σε μια προσπάθεια επικράτησης του μικρού μαγαζιού του καθενός: όπου, ο καθείς και η… τάση του, θεωρούσαν ότι είχαν την πιο έγκυρη προσέγγιση στο πώς κλίνεται το επίθετο «αριστερός».
Συνοπτικά, ξεφυλλίζοντας τις πίσω σελίδες του ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε στους τίτλους δυό βασικών κεφαλαίων της πολιτείας του:
1) Καμιά επαφή με την πραγματικότητα: Δογματικά, με μια ιδιοκτησιακή αίσθηση για το «κόμμα» κρυμμένη στην αποθήκη απωθημένων τους, τα στελέχη ορισμένων «τάσεων» (με πρώτη και καλύτερη την «Αριστερή Πλατφόρμα», αργότερα την «Ομπρέλα» και τους «53+» και εσχάτως τους «87+») δεν κατάφεραν ποτέ να σπάσουν το ιδεοφαντασιακό κέλυφος, στο οποίο παρέμεναν περίκλειστοι από την εποχή της ΚΝΕ και του σοβιετικού μοντέλου, ή του «ΚΚΕ εσωτερικού» και των μεταλλάξεών του («ΑΚΟΑ», «ΣΥΝ» κλπ.) και να βγουν στον 21ο αιώνα: να δουν την σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, που είναι πραγματικότητα ευρωπαϊκή και παγκόσμια, χωρίς παρωπίδες.
2) Η σχέση κόμματος – κυβέρνησης, μια αχαρτογράφητη περιοχή: το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Τσίπρας και η παρέα του βρέθηκαν να κυβερνούν υπό την καχύποπτη… στήριξη ενός αδύναμου κομματικού κορμού ασύντακτων (πολιτικά – ιδεολογικά) δυνάμεων με ασταθή άκρα, αποτελούμενα από ένα συνονθύλευμα συντεταγμένων ιδεολογικών αποκλίσεων. Ακόμα και βουλευτές και υπουργοί πολιτεύονταν ως αντιπολιτευόμενοι εκπρόσωποι των συντεταγμένων, αυτών, αποκλίσεων: ανήμποροι, τότε, να προσλάβουν το συλλογικό πολιτικό «θέλω» των προοδευτικών Ελλήνων, το πλειοψηφικό κοινωνικό «θέλω», με τον τρόπο του φυσικού ηγέτη τους, και προέδρου του κόμματός τους, και πρωθυπουργού τους, Αλέξη Τσίπρα – ανήμποροι, τώρα, να προσλάβουν το χρονισμένο συλλογικό πολιτικό «θέλω» της πλειοψηφίας των μελών του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ και του νεοεκλεγέντος προέδρου τους Στέφανου Κασσελάκη για μια νέα, δημοκρατική, κυβερνητική Αριστερά…
Κάπως έτσι φτάσαμε στο… μπουζουξίδικο – πρώτο τραπέζι πίστα ο Ματζουράνης κι η κομπανία του – με τα τελευταία υπολείμματα της παρέας του Τσίπρα να γλεντοκοπούν ποδοπατώντας την Αριστερά και τη Δημοκρατία: ποδοπατώντας, συντρίβοντας, διαλύοντας εις τα εξ ων συνετέθη επί της ουσίας, τον κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα και της παρέας του…
Υ.Γ: Το τραγικό είναι ότι το οριστικό τέλος του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ ως πόλου κυβερνητικής εξουσίας σφραγίζεται με την πολιτική απαξίωση του ηγέτη – δημιουργού του, λόγω της… «ηχηρά σιωπηλής» συμμετοχής του στην «πραξικοπηματική» έκπτωση Κασσελάκη, αλλά και στα «σταλινομαφιόζικα» συνεδριακά παρατράγουδα στο… μπουζουξίδικο, προφανώς: ποιοτικό εύρημα της δημοσκόπησης της Interview που προαναφέρουμε, αποκαλύπτει ότι «7 στους 10 ερωτώμενους απαντούν πως μια ενδεχόμενη επιστροφή του κ. Τσίπρα στην ενεργό πολιτική δεν θα προκαλούσε καμιά αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό»…