Έχω σούρει πολλά στους Αθηναίους ποδηλάτες!
Έχω σούρει ένα σωρό στους Αθηναίους ποδηλάτες και δίκιο είχα.
Μια και δυο και τρεις φορές, μπορεί και παραπάνω κόντεψα να πέσω επάνω τους με το αυτοκίνητο επειδή πήγαιναν ανάποδα σε μονόδρομο, μια και δυο και τρεις φορές, μπορεί και παραπάνω κόντεψα να πέσω επάνω τους με το αυτοκίνητο επειδή είχαν παραβιάσει το στοπ ή το φωτεινό σηματοδότη.
Δεν είμαι ο μόνος.
Αντίστοιχες ιστορίες τρόμου έχουν να διηγηθούν δεκάδες χιλιάδες γιωταχήδες ανά το κλεινόν άστυ.
Πολλές παλαβομάρες είδαμε απ’ τα ποδήλατα στην Αθήνα, σκουπίδι τον είχανε κάνει τον ΚΟΚ και παριστάνανε τους γκιουλέκες της ασφάλτου.
Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι δεν υπήρχαν και ασυνείδητοι γιωταχήδες που συμπεριφέρονταν εξίσου άθλια από την πλευρά τους σε νομοταγείς ποδηλάτες. Άλλο το ένα, άλλο το ένα, προς Θεού δεν τσουβαλιάζουμε.
Αλλάζουν, όμως, οι καιροί, αλλάζουν και τα κόζια.
Εδώ και μήνες, εδώ και χρόνια ίσως, όπως οδηγάω στο δρόμο παρατηρώ υποδειγματική συμπεριφορά από την συντριπτική πλειοψηφία των ποδηλατών!
Το γράφω και το υπογράφω και πραγματικά εντυπωσιάστηκα και χάρηκα γιατί ξέρω ποδήλατο από πέντε χρονών και το γουστάρω και καταλαβαίνω γιατί μπορεί να το λατρέψει κάποιος, έστω και σ’ αυτό φαιό νταμάρι την Αττική.
Και φυσικά, είναι εύκολο να κατανοήσει κανείς τι συνέβη.
Μόλις πέρασε η μόδα του ποδηλάτου, που ανέβασε στις δύο ρόδες τον κάθε πικραμένο, τζάσανε τα χιπστέρια, οι νεοχίπηδες και οι ψευτοοικολόγοι και μείνανε αυτοί και αυτές που πραγματικά τη γουστάρουν τη φάση. Οι οποίοι και οποίες είναι Παναγίτσες στην άσφαλτο, επειδή θέλουν να περάσουν καλά και όχι να κάνουν επίδειξη και να πουλήσουν μαγκιά. Τελεία και την αγάπη μου στέλνω!
Και που πήγανε, παρακαλώ, όσοι και όσες άφησαν πίσω τους τα ποδήλατα;
Μα στα πατίνια φυσικά, που δεν χρειάζονται ούτε ιδρώτα, ούτε ορθοπεταλιές, ούτε ισορροπία, όλα απ’ τη μάνα τους τα ‘χουν έτοιμα.
Και σκορπούν τον τρόμο στους αθηναϊκούς δρόμους, καθώς μπουκάρουν ολούρμο παρτιζάνοι στους μονόδρομους και ξεκοιλιάζουν τα στοπ και τα φανάρια. Ιδίως στις πολύ βραδινές ώρες, όταν τα καβαλάνε μεθυσμένα και κουμπωμένα πλάσματα, δεν θες να βρεθείς κοντά τους γιατί μπορεί να ξημερώσεις αυτόφωρο. Και να μη φταις καθόλου…
Τέλος πάντων, θα τα λύσει όλα το νέο νομοσχέδιο για τη “μικροκινητικότητα” μας υποσχέθηκε προχτές στον Χατζή ο υφυπουργός Οικονόμου και τον κοιτάζαμε τόσο εγώ όσο και ο θείος Τάκης με ειλικρινή απορία. Για να απορήσει ο άνκορμαν “ποιος τα ασφαλίζει αυτά τα μαντζαφλάρια;” και να ρωτήσω εγώ “γιατί δεν έχουν αριθμό δηλαδή, όπως έχουν τα μηχανάκια;”.
Όσον αφορά στο πρώτο, σύμφωνα με δημοσιεύματα του διαδικτύου “κάποιες ασφαλιστικές εταιρείες διαφημίζουν ότι έχουν ειδικά προγράμματα για ηλεκτρικά πατίνια και ποδήλατα” (είναι να γελάει κανείς, που θα έλεγε κι ο συγχωρεμένος ο Φίλιππας…) και για το δεύτερο μπορώ να σας πω ότι το 1976 που μου πήρε ο πατέρας μου το πρώτο δικό μου ποδήλατο στα Τρίκαλα (πόλη των ποδηλάτων, κυρίως γιατί είμαστε ίσιωμα) το δίτροχο έφερε κανονικά ταμπελίτσα με αριθμό. Προς αναγνώριση και για να είμαστε φίλοι και για να μην μπορεί ο καθένας να λέει άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε σε περιπτώσεις δύσκολες. Δεν ήταν θέμα αστυνομοκρατίας, παρότι η εποχή την ευνοούσε σφόδρα, ήταν θέμα κοινής λογικής.
Χώρια τα κράνη που πρέπει να φοράνε οι πατινιέρ (ένας στους εκατό και αν!), χώρια τα ανακλαστικά γιλέκα (ούτε ένας στο εκατομμύριο…), βλαστημάνε οι τροχονόμοι, παρακαλάνε οι τροχονόμοι, βράζουν στο ζουμί τους οι τροχονόμοι, νταξ, θα έρθει το νομοσχέδιο για τη μικροκινητικότητα και θα τα λύσει όλα. Αναμένω κι εγώ λοιπόν να μπει μια τάξη στο χάος, αλλά ως τότε θα μου επιτρέψετε να μπινελικώνω ασυστόλως. Και στα βλάχικα ενίοτε, ακούγονται πολύ νόστιμα πρέπει να σας πω σε συνδυασμό με τις νεραντζιές!
Χρήστος Ξανθάκης
Voices / Newpost