Μια κριτική ανάγνωση από τον Γιάννη Καφάτο
Ο Αύγουστος Κορτώ είναι ένας ακάματος εργάτης της γραφής, χρόνια τώρα. Λατρεύει το διάβασμα, τα βιβλία και έχει καταφέρει να δημιουργήσει το δικό του μοναδικό στιλ γραφής, που προσωπικά μου αρέσει και κάθε φορά που διαβάζω ένα βιβλίο του αισθάνομαι γεμάτος συναισθήματα.
Συναισθήματα έχουμε πάντα θα μου πεις! Οκ κάθε φορά που διαβάζω ένα βιβλίο του Αύγουστου Κορτώ αισθάνομαι τα συναισθήματα μου, το μέσα μου να πάλλεται λίγο διαφορετικά από ότι πριν αρχίσω το βιβλίο του.
Αυτό συνέβη και με το καινούργιο του βιβλίο «Η καρδιά του πατέρα μου» που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη.
Ο συγγραφέας θέλει να «κλείσει» τους λογαριασμούς με το χθες. Όλοι μας το θέλουμε αυτό με έναν τρόπο. Προσωπικά με πάνω από δεκαετία ψυχανάλυσης, εκεί στο παρελθόν – το φανερό και το ακόμη κρυμμένο – αναζητώ τον εαυτό μου. Φαντάζομαι όλοι, ο καθένας με τον τρόπο του.
Το βιβλίο αυτό φαινόταν ότι το «χρώσταγε» ο Αύγουστος Κορτώ στον Τάσο, τον πατέρα του. Είναι μια κατάθεση ψυχής, μια συγγνώμη, ένα κατηγορώ, μια νοητή αγκαλιά, είναι ό,τι πιο τρυφερό έχει γράψει αφού έχει την τύχη να το κάνει με τον πατέρα του εν ζωή. Γιατί αλλιώς «κλείνεις» λογαριασμούς με κάποιον που θα κάνετε το τσιγάρο σας μαζί αύριο το πρωί και αλλιώς με όσους έχουν φύγει οριστικά.
Αυτό που έχει καταφέρει ο Αύγουστος Κορτώ από την εποχή που αποφάσισε να αλαφρώσει το βάρος που τον πλάκωνε δημοσιοποιώντας είναι κάτι που τον κάνει πολύ σπουδαίο στα δικά μου μάτια. Έχει δώσει φωνή, θάρρος και κουράγιο σε πρόσωπα που ήταν άφαντα, αόρατα, αδύναμα πιθανώς και λόγω της ψυχικής διαταραχής που τα βασανίζει.
Είναι ένας στρατευμένος συγγραφέας που μιλάει και λόγω της δημόσιας θέσης που έχει δίνει φωνή σε αδύναμους. Και πρόσεξε: «λόγω της δημόσιας θέσης που έχει» σημαίνει απλώς ότι κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, οι αναγνώστες του του αναγνωρίζουν το δημόσιο λόγο του. Δεν λέω ότι είναι κάν΄ας κρατικοδίαιτος κήνσορας.
Έχει πονέσει και πληρώσει με σχόλια μίσους τις απόψεις του.
Έχει καταφέρει αυτό που σε πρώτη ανάγνωση φαίνεται προσωπικό του να το μετατρέπει τελικά σε μια πραγματικότητα που μας αφορά όλους.
Αν μάλιστα τυχαίνει εκτός από αναγνώστης/αναγνώστρια με γονιούς να είσαι και γονιός τότε το βιβλίο αποκτά ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον!!!
Αυτό λοιπόν το επίτευγμα διατρέχει το βιβλίο για τον πατέρα του. Ξεχειλίζει από αγάπη. Η πρώτη σελίδα σε πιάνει από τα μούτρα! Ειδικά αν είσαι παιδί με γονείς που μεγαλώνουν και ζουν μόνοι τους. Ο τρόπος που περιγράφει την αγωνία του είναι συγκλονιστικός. Χωρίς φιοριτούρες, όπως τον αισθάνομαι κι εγώ που οι ηλικιωμένοι γονείς μου ούτε μόνοι τους ζουν και μένουν πέντε λεπτά μακριά από το σπίτι μου, όχι που ο δικός του είναι κοντά πεντακόσια χιλιόμετρα μακριά.
Τα κεφάλαια του βιβλίου θυμίζουν ένα ημερολόγιο συναισθημάτων, η Κατερίνα είναι φυσικά παρούσα, πώς θα μπορούσε να μην είναι άλλωστε αφού καθόρισε με έναν τρόπο τη σχέση πατέρα και γιου και όσο ζούσε και με τον τρόπο που αποχώρησε από τις ζωές τους.
Το φινάλε, που με έναν τρόπο εξηγεί και τον τίτλο – φυσικά δε θα το αποκαλύψω – είναι μια ένεση γλύκας σε μια εποχή η γλυκύτητα είναι ντεμοντέ και ο κυνισμός τείνει να επικρατήσει και μας απειλεί.
Με λίγα λόγια χαρείτε τους γονείς σας όσοι τους έχετε! Και διαβάστε το «Η καρδιά του πατέρα μου» του Αύγουστου Κορτώ γιατί μπορεί να βρείτε χαμένους τρόπους επικοινωνίας, σήματα μορς που δεν βρέθηκε κάποιος να τα αποκρυπτογραφήσει και περιμένουν μετάφραση.
Γιάννης Καφάτος / Viewtag