Ήταν η πιο οργανωμένη κομπανία πιτσιρικάδων καλαντιστών που έχω δει. Με διευθύνσεις, ορόφους, σχεδιαγράμματα – φυσικά και χάρτη της γειτονιάς. Δίπλα στα ονόματα υπήρχαν σύμβολα, το καθένα με τη δική του σημασία. Τα σπίτια των ανέργων, τα σπίτια εκείνων που δουλεύει ένα άτομο, τα σπίτια των δύο εργαζομένων κ.λπ. Βέβαια, είχε προηγηθεί προεργασία ημερών αναζητώντας πληροφορίες για όλα αυτά. Αλλά και για τη γαλαντομία ή μη, από προηγούμενα χρόνια, των επικείμενων στόχων.
Σωστή επαγγελματική δουλειά, για να ξεπεραστούν οι ιδιαιτερότητες της Κρίσης. Και τα κατάφεραν. Χτυπούσαν επιλεκτικά τα κουδούνια που είχαν καταγραφεί στις κατηγορίες «τα δίνουν χοντρά», «τα δίνουν καλά» και απλώς «τα δίνουν».
Τα σπίτια των ανέργων δεν τα αγνοούσαν. Τα έλεγαν δωρεάν. «Δεν θέλουμε λεφτά», ήταν η απόκριση πριν καν απλωθεί το χέρι. «Είναι δώρο του σχολείου μας, έτσι μας είπαν», δικαιολογούνταν. Το πολύ να δέχονταν κάνα μελομακάρονο. Όπως στα χρόνια της δικής τους Κρίσης γινόταν με τους παππούδες τους.
Σκέφτονται – αλλά δεν το έχουν αποφασίσει ακόμα – το βράδυ να μοιράσουν το μισό της βαριάς είσπραξης σε αστέγους. Πέρσι και πρόπερσι είχαν δώσει λεφτά και σε παιδιά των φαναριών. Το είδος που έχει πλέον ολοκληρωτικά εκλείψει. Είναι και αυτό, ένα από τα «επαγγέλματα» που τα εξαφάνισε η κρίση
Η ιστορία μπορεί να είναι και πραγματική.
Δημοσιεύτηκε στο Harddog στις 24 Δεκεμβρίου 2015
Σκέφτονται – αλλά δεν το έχουν αποφασίσει ακόμα – το βράδυ να μοιράσουν το μισό της βαριάς είσπραξης σε αστέγους. Πέρσι και πρόπερσι είχαν δώσει λεφτά και σε παιδιά των φαναριών. Το είδος που έχει πλέον ολοκληρωτικά εκλείψει. Είναι και αυτό, ένα από τα «επαγγέλματα» που τα εξαφάνισε η κρίση
Η ιστορία μπορεί να είναι και πραγματική.
Δημοσιεύτηκε στο Harddog στις 24 Δεκεμβρίου 2015
