Τα νέα κόμματα σκάνε σαν δυναμιτάκια γύρω μας. Όχι σήμερα, πάντα. Και στη Μεταπολίτευση και πριν από αυτήν. Κόμματα-αστραπές που έλαμψαν, υποσχέθηκαν, πίστεψαν ότι θα κυβερνήσουν ή ότι θα επηρέαζαν τη διακυβέρνηση της χώρας, έμειναν για λίγο ή λίγο περισσότερο και έσβησαν. Ένα βουνό από ακρωνύμια υψώνεται στην κοινοβουλευτική Ιστορία: ΔΗΑΝΑ, ΔΗΜΑΡ, ΚΟΔΗΣΟ, ΛΑΟΣ, ΡΙΚΣΣΥ, ΑΝΕΛ, ΕΣΚ, ΚΕΠ, ΠΟΛΑΝ και άλλα, σοβαρά ή όχι, πομπώδη ή χαμηλότονα, θνησιγενή από το ξεκίνημά τους ή βιώσιμα για ένα διάστημα, όπως το Ποτάμι (χωρίς αρκτικόλεξο αυτό), που εν τέλει κατέληξαν...
Κόμματα που έρχονται και παρέρχονται. Αριστερά (και «αριστερά»), κεντρώα, κεντροαριστερά, κεντροδεξιά, δεξιά, ακροδεξιά, οικολογικά, εγωκεντρικά. Συνήθωςκάνουν έναν κύκλο γύρω από τον εαυτό τους ή γύρω από τη σκηνή, και φεύγουν. Νέα φρούτα που τα δοκιμάζουν κάποιοι ψηφοφόροι και δύσκολα τα καταπίνουν. Ενίοτε το εκλογικό κοινό τα φτύνει. Τέτοια φρούτα από την Εδέμ των πολιτικών φιλοδοξιών έχουμε και τώρα. Να δούμε αν η ιστορία θα επαναληφθεί. Υπομονή μερικά χρόνια.
Harddog
