Πολλοί λένε ότι ο Σαμαράς την έπεσε με τον τρόπο που την έπεσε («τόσο χοντρά!») στον Μητσοτάκη, ακριβώς για να διαγραφεί. Πιστεύει, λένε, ότι είναι η τελευταία ευκαιρία του να πάρει τη ρεβάνς. Όχι μόνο από τον Μητσοτάκη που τον θεωρεί ούτε λίγο ούτε πολύ… «εθνοπροδότη» και φοβερό «πουλητάρι», αλλά και «από αυτό το τσογλανάκι τον Τσίπρα», που «κατάφερε να τον ανατρέψει και να μην τον αφήσει να ολοκληρώσει τη δουλειά»…
Την τετραετία εννοούν, προφανώς, αλλά η πολιτική στην εποχή μας, ακόμα και στο υψηλότερο επίπεδο – το επίπεδο της κυβερνητικής εξουσίας, δεν είναι πια παρά μια «δουλειά», ένα επάγγελμα: «Η πολιτική, αντί να εξελιχθεί σε αποδέσμευση» όπως ελπιζόταν μετά την πτώση του Τείχους και την κατάρρευση των ιδεολογιών, «έγινε φανατική και στενόμυαλη δέσμευση, άρνηση κάθε κριτικής και αμφισβήτησης - μια απεχθής εργασία, μια δουλειά», παρατηρούσε 34 χρόνια πριν, ο Ευγένιος Ιονέσκο…
Σωστά: ο Μητσοτάκης, πιεσμένος ασφυκτικά το τελευταίο τετράμηνο από την καταιγιστική εσωκομματική αμφισβήτηση της συνιστώσας Σαμαρά, «εργαλειοποίησε» την συνέντευξή του στο ΒΗΜΑ και τον… απέλυσε πριν προλάβει να τον φθείρει τελειωτικά, να τον ανατρέψει, να του πάρει τη δουλειά!.. Αλλά και ο άλλος, «φοβερό γατόνι», λέει, είχε προβλέψει την «απόλυσή» ως πιθανή εξέλιξη και είχε έτοιμη την εναλλακτική: «ο Αντώνης Σαμαράς έχει συνάψει ήδη πολιτικό συμβόλαιο με την Αφροδίτη Λατινοπούλου και θα συμπορευθεί με τη «Φωνή Λογικής» – είτε ως φανερός, είτε ως σκιώδης αρχηγός – για να σαλπίσει την έφοδο του τραμπισμού στην Ελλάδα»…
Το αποκαλύπτει μια αξιόπιστη ρεπόρτερ ενός αξιόπιστου εντύπου αλλά δεν το πιστεύω, χωρίς να παίρνω όρκο ότι δεν θα το κάνει. Προκειμένου να μη μείνει… άνεργος κατ’ αρχήν, παρ’ ότι διανύει ηλικία συνταξιούχου. Βλέπετε, το επάγγελμα του πολιτικού στον 21ο αιώνα δεν έχει συνταξιοδοτικά όρια: ο Ντόναλντ Τραμπ για παράδειγμα, στα 78 του – πέντε χρόνια μεγαλύτερος απ’ τον Σαμαρά, μια χαρά τα κατάφερε να βρει δουλειά. Και μάλιστα ως δεύτερη φορά Πρόεδρος των ΗΠΑ…
Πρόεδρος – εκδικητής αυτή τη φορά, με εξασφαλισμένη τη δύναμη να πραγματώσει τις δεδηλωμένες προθέσεις του, να επιτεθεί μετωπικά, δηλαδή, στους εχθρούς του και να μην κάνει τα ίδια λάθη που έκανε την πρώτη του φορά στο… επάγγελμα: «Αυτή τη φορά θα διορίσει μόνο ΠΙΣΤΟΥΣ στην αφεντομουτσουνάρα του, προβλέπει ο Ελληνοαμερικανός φίλος, καθηγητής του Στάνφορντ, Νικ Αρβανιτίδης: «Δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό, αφού θα κάνει ό,τι υποσχέθηκε προεκλογικά ότι θα κάνει, αρκεί οι «πιστοί» να μην είναι τόσο «πιστοί» και τόσο…. κατάλληλοι για τη δουλειά, όσο ο Pete Hegseth (σ. σ: ένας πρώην βετεράνος στρατιωτικός του σκοινιού και του παλουκιού και νυν… παρουσιαστής και πολιτικός σχολιαστής τύπου Αυτιά στο Fox News) τον οποίο προτίθεται να διορίσει υπουργό Αμύνης – υπεύθυνο για τη διαχείριση ενός προϋπολογισμού της τάξης του τρισεκατομμυρίου δολαρίων και 3 εκατομμυρίων υπαλλήλων», σαρκάζει. Ή όσο ο Matt Gaetz (σ. σ: ένας κατηγορούμενος για εμπορία παιδιών, trafficking και βιασμό ανηλίκου δικηγόρος) τον οποίο προτίθεται να διορίσει υπουργό Δικαιοσύνης», προσθέτει απηυδισμένος…
Απηυδισμένος όσο και η πλειονότητα των Ελλήνων πολιτών (στο 70% τους υπολογίζουν οι μετρήσεις) από τους Έλληνες πολιτικούς ηγέτες και ηγετίσκους όλων των κομμάτων. Οι οποίοι, ξεχνώντας ότι η πολιτική είναι ύψιστο εθελοντικό λειτούργημα, συμπεριφέρονται σαν στυγνοί επαγγελματίες, ξεπουλώντας ψυχή και σώμα, προκειμένου να μην χάσουν το παντεσπάνι (τους παχυλούς μισθούς) που τους εξασφαλίζει η «δούλεψή» τους στις κυβερνήσεις και στα κόμματα: τα «μαγαζιά» τους, όπως, θρασύτητα τα αποκαλούν off the record, ακόμα και οι τελευταίοι εναπομείναντες υποψήφιοι πρόεδροι του αποδεκατισμένου ΣΥΡΙΖΑ…
Στυγνοί επαγγελματίες πολιτικοί – ελέω Τσίπρα θρονιασμένοι στην κορυφή στο παρελθόν, όταν «ανθίστηκαν» ότι ο Κασσελάκης, έχοντας την πλειοψηφία των μελών, θα τους «πάρει το μαγαζί», τον καθάρισαν!.. Με συνοπτικές πραξικοπηματικές διαδικασίες σταλινικού τύπου!.. Τώρα ξεμαλλιάζονται σαν τις γριές γειτόνισσες της ξέψυχης μαντάμ Ορτάνς (σ σ: στον «Αλέξη Ζορμπά» του Νίκου Καζαντζάκη), ποιος απ’ τους τέσσερις θ’ αρπάξει την χηρεύουσα προεδρική καρέκλα του εξαϋλωμένου… «μαγαζιού» της Πλατείας Κουμουνδούρου…
Βλέπετε, η πολιτική στην εποχή μας, ακόμα και στο υψηλότερο επίπεδο – το επίπεδο της κυβερνητικής εξουσίας, δεν είναι πια παρά μια «δουλειά», ένα επάγγελμα: ένας παράλογος αγώνας για την εξουσία και το χρήμα, που κινητοποιεί και μονοπωλεί όλες τις δυνάμεις του σύγχρονου ανθρώπου. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει πια ιδεολογία, ούτε φιλοσοφία, ούτε τέχνη – ακόμα και η επιστήμη, στα ψευδώνυμα «δημοκρατικά» καθεστώτα του παρόντος, έχει υποταχθεί στην πολιτική: ζούμε σ' ένα χάος με το οποίο κανείς δεν είναι ευχαριστημένος, ένα χάος στο οποίο δρουν και σοβούν οι ταπεινότερες, οι πιο υλικές και ανόσιες στην τύφλωσή τους, άλογες δυνάμεις.
