 |
| Φωτογραφία: Εβίτα Σκουρλέτη |
Ο Γιάννης Καφάτος είδε την παράσταση της bijoux de Kant στο HOOD art space και γράφει στο viewtag
Τρεις νεκροί άνθρωποι. Τρεις νεκρές ψυχές. Μια γυναίκα – η πρωταγωνίστρια. Δύο άντρες – εργαλεία για να δώσουν ακόμη μεγαλύτερη υπόσταση στην υστερία και το κενό της πρωταγωνίστριας. Έρωτας – θάνατος – απώλεια – ματαίωση. «Μάθε με να φεύγω» λέει με σπαραγμό η πρωταγωνίστρια στον εραστή που την ματαίωσε και την έκανε μια υστερικά κυνική γυναίκα που ζει σαν να έχει πεθάνει!
Το έργο του ‘Ακη Δήμου που ανεβαίνει για δεύτερη σεζόν από την bijoux de Kant και την σκηνοθετική μπακέτα του Γιάννη Σκουρλέτη, είναι μια ακόμη εξαιρετική δουλειά της ομάδας ερευνητικού θεάτρου που δίνει τροφή για σκέψη στους θεατές και, κυρίως, προσφέρει πάντα μοναδικές ερμηνείες.
Ο Χάρης Χαραλάμπους-Καζέπης απέδωσε με μαεστρία το ρόλο της Αγνής. Μαραμένη ζωή όπως τα μαραμένα τριαντάφυλλα – μέρος του εξαιρετικού σκηνικού – πάνω στο τραπέζι που γυαλίζει τα πολύ ιδιαίτερα «τρόπαια» αλλοτινών ερώτων της.
Η μαγεία της παράστασης είναι η επιλογή του Γιάννη Σκουρλέτη να δώσει τον ρόλο της πρωταγωνίστριας σε έναν άντρα.
Νομίζω ότι έτσι τα στοιχεία του έργου, το δράμα, η φάρσα, η υπερβολή, το γκροτέσκο μπόρεσαν να αναδυθούν και να κεντρίσουν τους θεατές. Όπως ένα υπέροχο ρόφημα που όσο το αφήνεις, τα συστατικά του ενώνονται και οι σαγηνευτικές τους μυρωδιές αναδεικνύονται και σε μαγνητίζουν.
Το μακιγιάζ των ηθοποιών τους μετατρέπει σε κωμικές φιγούρες ενώ την ίδια ώρα υποδηλώνει την νεκρότητα τους.
Είναι νεκροί οι τρεις πρωταγωνιστές και προσπαθούν να απελευθερωθούν από όλα όσα τους κρατούν δέσμιους στις χαμένες τους ζωές.
Εξίσου καταπληκτικά τα κοστούμια της παράστασης που επιμελήθηκε η Βασιλική Σύρμα.
Ο ανεκπλήρωτος έρωτας, πανταχού παρών στο έργο είναι η κινητήριος δύναμη και τα χαλινάρια που κάνουν τους ήρωες να αφηνιάζουν προσπαθώντας να τα σπάσουν.
Ο Στέλιος Δημόπουλος ξεχωρίζει με τον τρόπο που αποδίδει τον ομοφυλόφιλο αδελφό της Αγνής.
Και οι δύο ηθοποιοί – όπως στις περισσότερες παραστάσεις της bijoux de Kant – σωματοποιούν τόσο θαυμαστά τους ρόλους τους. Η διδασκαλία της επιτηδευμένης κίνησης αποδίδεται από τους ίδιους τόσο αβίαστα, εκλεπτυσμένα και στιβαρά. Δεν χορταίνεις να τους βλέπεις!
Παρόλο που το κείμενο και η σκηνοθεσία τονίζουν κάποια κωμικά στοιχεία, προσωπικά δεν μπορούσα να γελάσω, όπως αρκετοί από τους συν-θεατές μου, καθώς το τραγικό της κατάστασης των ηρώων με συνεπήρε περισσότερο και δεν μου πήγαινε να γελάσω – αισθάνθηκα ότι αν το έκανα θα ήταν σα να τους χλεύαζα.
Ο Θανάσης Δήμου με μικρό ρόλο επί σκηνής, συντήρησε την ατμόσφαιρα που είχαν χτίσει με τις ερμηνείες τους και απέδωσε εξαιρετικά τον χαρακτήρα που του άντρα που προτιμάει να κυνηγάει τις χίμαιρες του από το να ζήσει την παρόρμηση του έρωτα και φυσικά, πληρώνει το τίμημα γι’ αυτό!Οι φωτογραφίες της παράστασης είναι της Εβίτας Σκουρλέτη
Θέλω να αναφερθώ και πάλι στη σκηνογραφία του Νίκου Παπαδόπουλου καθώς το σκηνικό του λειτούργησε ως ένας ακόμη «χαρακτήρας» της παράστασης. Πλούσιο και λιτό συγχρόνως με όλες τις λεπτομέρειες που ανέδυαν το άρωμα της λήθης και της παρακμής των συναισθημάτων των ηρώων του έργου.
Η παράσταση ανεβαίνει στο Hood art space έναν πολύ ιδιαίτερο θεατρικό χώρο στο κέντρο της Αθήνας, στο δεύτερο όροφο της οδού Πολυκλείτου στις παρυφές του Μοναστηρακίου.
Τρεις νεκροί άνθρωποι. Τρεις νεκρές ψυχές. Μια γυναίκα – η πρωταγωνίστρια. Δύο άντρες – εργαλεία για να δώσουν ακόμη μεγαλύτερη υπόσταση στην υστερία και το κενό της πρωταγωνίστριας. Έρωτας – θάνατος – απώλεια – ματαίωση. «Μάθε με να φεύγω» λέει με σπαραγμό η πρωταγωνίστρια στον εραστή που την ματαίωσε και την έκανε μια υστερικά κυνική γυναίκα που ζει σαν να έχει πεθάνει!
Το έργο του ‘Ακη Δήμου που ανεβαίνει για δεύτερη σεζόν από την bijoux de Kant και την σκηνοθετική μπακέτα του Γιάννη Σκουρλέτη, είναι μια ακόμη εξαιρετική δουλειά της ομάδας ερευνητικού θεάτρου που δίνει τροφή για σκέψη στους θεατές και, κυρίως, προσφέρει πάντα μοναδικές ερμηνείες.
Ο Χάρης Χαραλάμπους-Καζέπης απέδωσε με μαεστρία το ρόλο της Αγνής. Μαραμένη ζωή όπως τα μαραμένα τριαντάφυλλα – μέρος του εξαιρετικού σκηνικού – πάνω στο τραπέζι που γυαλίζει τα πολύ ιδιαίτερα «τρόπαια» αλλοτινών ερώτων της.
Η μαγεία της παράστασης είναι η επιλογή του Γιάννη Σκουρλέτη να δώσει τον ρόλο της πρωταγωνίστριας σε έναν άντρα.
Νομίζω ότι έτσι τα στοιχεία του έργου, το δράμα, η φάρσα, η υπερβολή, το γκροτέσκο μπόρεσαν να αναδυθούν και να κεντρίσουν τους θεατές. Όπως ένα υπέροχο ρόφημα που όσο το αφήνεις, τα συστατικά του ενώνονται και οι σαγηνευτικές τους μυρωδιές αναδεικνύονται και σε μαγνητίζουν.
Το μακιγιάζ των ηθοποιών τους μετατρέπει σε κωμικές φιγούρες ενώ την ίδια ώρα υποδηλώνει την νεκρότητα τους.
Είναι νεκροί οι τρεις πρωταγωνιστές και προσπαθούν να απελευθερωθούν από όλα όσα τους κρατούν δέσμιους στις χαμένες τους ζωές.
Εξίσου καταπληκτικά τα κοστούμια της παράστασης που επιμελήθηκε η Βασιλική Σύρμα.
Ο ανεκπλήρωτος έρωτας, πανταχού παρών στο έργο είναι η κινητήριος δύναμη και τα χαλινάρια που κάνουν τους ήρωες να αφηνιάζουν προσπαθώντας να τα σπάσουν.
Ο Στέλιος Δημόπουλος ξεχωρίζει με τον τρόπο που αποδίδει τον ομοφυλόφιλο αδελφό της Αγνής.
Και οι δύο ηθοποιοί – όπως στις περισσότερες παραστάσεις της bijoux de Kant – σωματοποιούν τόσο θαυμαστά τους ρόλους τους. Η διδασκαλία της επιτηδευμένης κίνησης αποδίδεται από τους ίδιους τόσο αβίαστα, εκλεπτυσμένα και στιβαρά. Δεν χορταίνεις να τους βλέπεις!
Παρόλο που το κείμενο και η σκηνοθεσία τονίζουν κάποια κωμικά στοιχεία, προσωπικά δεν μπορούσα να γελάσω, όπως αρκετοί από τους συν-θεατές μου, καθώς το τραγικό της κατάστασης των ηρώων με συνεπήρε περισσότερο και δεν μου πήγαινε να γελάσω – αισθάνθηκα ότι αν το έκανα θα ήταν σα να τους χλεύαζα.
Ο Θανάσης Δήμου με μικρό ρόλο επί σκηνής, συντήρησε την ατμόσφαιρα που είχαν χτίσει με τις ερμηνείες τους και απέδωσε εξαιρετικά τον χαρακτήρα που του άντρα που προτιμάει να κυνηγάει τις χίμαιρες του από το να ζήσει την παρόρμηση του έρωτα και φυσικά, πληρώνει το τίμημα γι’ αυτό!Οι φωτογραφίες της παράστασης είναι της Εβίτας Σκουρλέτη
Θέλω να αναφερθώ και πάλι στη σκηνογραφία του Νίκου Παπαδόπουλου καθώς το σκηνικό του λειτούργησε ως ένας ακόμη «χαρακτήρας» της παράστασης. Πλούσιο και λιτό συγχρόνως με όλες τις λεπτομέρειες που ανέδυαν το άρωμα της λήθης και της παρακμής των συναισθημάτων των ηρώων του έργου.
Η παράσταση ανεβαίνει στο Hood art space έναν πολύ ιδιαίτερο θεατρικό χώρο στο κέντρο της Αθήνας, στο δεύτερο όροφο της οδού Πολυκλείτου στις παρυφές του Μοναστηρακίου.