Ακούγεται δυνατά!

• 
  
  Ακούω Mazoha – «Στη χώρα των νεκρών» και αισθάνομαι ζωντανός να συνεχίσω να αντέχω αυτά που δεν μπορώ, ακόμη, να ανατρέψω
• Κάτι σαν κριτική δίσκου από τον Γιάννη Καφάτο

Το γεγονός ότι ο Mazoha, από τότε που τον γνώρισα, μουσικώς εννοώ, έχει σχεδόν πάντα μια θέση στα dj set που κάνω και η αντίδραση που συναντώ – πάντα υπάρχει κάποι@ που θα πει … «α τι είναι αυτό» φυσικά και με έκαναν να περιμένω με ανυπομονησία τον καινούργιο, έβδομό του δίσκο, «Στη χώρα των νεκρών».

Είναι χρόνια που προσπαθώ να κατανοήσω συμπεριφορές, δικές μου, άλλων, φίλων, συγγενών, γνωστών, συναδέλφων και με τα χρόνια που έχω στην πλάτη μου στο ντιβάνι έχω καταλήξει ότι η φάση «σύνδρομο Στοκχόλμης», αυτό δηλαδή που αγαπάς τον απαγωγέα σου – με τις αναγωγές του είναι ένα βασικό πρόμπλεμ για όλους μας. Άλλοτε λιγότερο άλλοτε περισσότερο.
Τέλος πάντων όταν άκουσα το ομώνυμο τραγούδι , ένιωσα ότι έχω έναν ιδιότυπο σύντροφο στις σκέψεις μου.

«Θα’ρθουν οι μέρες, θ’ακουστούν όλων μας οι φωνές,
θα’ρθουνε μέρες που δε θα’χουμε άλλες πληγές,
θα ‘ρθουν οι μέρες χωρίς άλλες σιωπηλές κραυγές,
θα’ρθουνε μέρες, Θα’ρθουν νύχτες τόσο όμορφες.
Δε φοβάμαι».

Ο φόβος! Μεγάλος μπελάς.
Η μουσική πάντα λειτουργεί σαν το απόλυτο ξόρκι. Οι στίχοι που μιλάνε ελληνικά ξέρουν να χτυπάνε τη φλέβα – που χρειάζεται μια αφαίμαξη για να πάρεις την ανάσα που χρειάζεται για να αντέξεις!

Ο δίσκος του Mazoha, Τζίμη Πολιούδη, «Στη χώρα των νεκρών», μιλάει τη σκληρή γλώσσα που ξέρει να αμφισβητεί και να σχολιάζει ό,τι συμβαίνει γύρω μας.
(Αν και δημοσιογράφος πάντα κλωτσάω όταν ακούω γενικεύσεις για το επάγγελμά μου, νομίζω όμως ότι διαθέτω την πείρα για να καταλάβω την γενική εικόνα και να μην το παίρνω προσωπικά τελικά.)
Το «Μίσος για όλες τις ώρες» (πάντα και παντού) λέει σκληρές αλήθειες με ένα καταιγιστικό πανκ ρυθμό.

Ακούω το «Στην Ψ» και αναπολώ χρόνια στο ντιβάνι και την πολυθρόνα με λέξεις και φράσεις που λειτουργούν αλλιώς όταν πεις φωναχτά.
Παλιά δεν ήταν αυτονόητο ότι θα μιλούσαμε για την ψυχοθεραπεία μας. Ούτε τώρα είναι για πολλούς. Ευτυχώς είναι κατανοητό στον μικρόκοσμο μας. Αυτοί οι μικρόκοσμοι μας είναι που χρειάζεται να ενωθούν και να λειτουργήσουν ως πυρήνες μιας κοινότητας που θα μας κάνει να νιώσουμε πλειοψηφία και όχι ότι «ζούμε ανάμεσά τους». Και η μουσική είναι ένας τρόπος να κολλήσουμε.
Πρώτα θα κουνηθούμε σε μια μπάρα, θα ζαλιστούμε με κανά ξυδάκι, θα χορέψουμε μαζί, και η μουσική γλυκά και στέρεα θα κάνει τη δουλειά της. Θα μας κάνει να αντέξουμε.
Αυτή είναι η δουλειά της. Και η μουσική του Mazoha στον καινούργιο του δίσκο «Στη χώρα των νεκρών» με κάνει να νιώθω ζωντανός και να ψάχνω την αγέλη μου, που θα με βοηθήσει καθώς ίσως βοηθάω κι εγώ κάποι@ να συνεχίσω να αντέχω αυτά που δεν μπορώ, ακόμη, να ανατρέψω.

Η πλάκα είναι ότι για κάποιους ακροατές του άλμπουμ μπορεί κι εγώ να είμαι «φασαίος που θα με τρώγανε για πρωινό» για να παραφράσω τον τίτλο του τρίτου τρακ, όπως και για μένα κάποιοι επίσης. Νομίζω ότι είμαι απλώς …μεγαλύτερος!

Ακούω το άλμπουμ δυνατά και χορεύω μέσα στο αυτοκίνητο κι ας τρομάζουν οι διπλανοί.

Στο φουμπου ο Mazoha σημειώνει, μεταξύ άλλων: 

Φουλ επιστροφή στις κιθάρες και στα γρήγορα tempo με punk ήθος και ύφος και πάντα στο mood ενός κολοσσιαίου σιχτιρ.
Ένα album για όσους νιώθουν ακόμη ζωντανοί.
Ένα album που το χρωστούσα στον εαυτό μου.
Μαζοχισμός σε βαθμό αυτό ανάφλεξης.

Ακούστε το κι εσείς δυνατά! Με παρέα, κατά προτίμηση. (αλλά και μόνοι αν είστε, αγαπήστε τον εαυτό σας και χορέψτε μαζί του – δεν είναι κακό!)

Γιάννης Καφάτος / Viewtag