Η δημοσιογράφος της Εφημερίδας των Συντακτών Αρτεμις Σπηλιώτη με ένα αποχαιρετιστήριο μήνυμα στο fb ανακοινώνει την αποχώρησή της, μετά από 11 χρονια από την ΕφΣυν αλλά ταυτόχρονα αποτυπώνει με γλαφυρό τρόπο την εικόνα και το κλίμα που επικρατεί στους εργασιακούς χώρους μιας εφημερίδας αλλά και γενικά τον τρόπο που ζει και λειτουργεί το δημοσιογραφικό σινάφι. Η Σπηλιώτη αναφέρεται στο κλίμα της Κολοκοτρώνη 8, ιστορική έδρα της Ελευθεροτυπίας και τώρα της ΕφΣυν. Γράφει η Αρτεμις Σπηλιώτη στο συναισθηματικά φορτισμένο κείμενό της στο fb:
"Eκλεισε χθες ο επαγγελματικός κύκλος που άνοιξε για εμένα στην Εφημερίδα των Συντακτών, τον Φεβρουάριο του 2013 και ενώ είχαν προηγηθεί δύο δύσκολα αλλά υπέροχα, γιατί απέκτησα τη κόρη μου, χρόνια ανεργίας. Πάμε για άλλα, τα οποία δεν ξέρω αν και πότε θα έρθουν…. Μια ντουζίνα χρόνια μετά αισθάνομαι πιο ώριμη και πιο σοφή.
Προσπάθησα πάντα να κάνω το καλύτερο για την εφημερίδα, για τους αναγνώστες μας και αυτό είχε μεγάλο προσωπικό κόστος. [...]
[...] Δεν ήταν εύκολη η απόφαση να αποχωρήσω μετά από μια σχεδόν ντουζίνα χρόνια, από την Κολοτρώνη 8 και την πρώτη συνεταιριστική εφημερίδα που δημιούργησε η ανάγκη της κρίσης που χτύπησε με μεγάλη βιαιότητα την ελληνική κοινωνία και τον κλάδο μας που ήδη μετρούσε τα λουκέτα της Ελευθεροτυπίας, της Απογευματινής, του Ελεύθερου Τύπου (της Γιάννας), του Alter κ.λπ….
Θα είμαι πάντα ευγνώμων που σε μια τόσο δύσκολη συγκυρία η Εφημερίδα των Συντακτών που έδωσε «ψωμί», ασφάλιση, εργασιακή ασφάλεια και ελευθερία λόγου.
Και δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι η Ελένη Κωσταρέλου, ένας από τους ανθρώπους που οραματίστηκε και έστησε το «μαγαζί μας» ήταν αυτή που μου άνοιξε την πόρτα της Κολοκτρώνη 8. Την πόρτα που είχα περάσει για πρώτη φορά τη δεκαετία του ’80, όταν μαθήτρια του δημοτικού επισκεφθήκαμε με την τάξη μου την Ελευθεροτυπία και είδα από κοντά αυτούς που έγραφαν την εφημερίδα που έμπαινε κάθε μέρα στο σπίτι μας. Την εφημερίδα που τσακωνόμουν με την αδερφή μου ποια θα την πάρει πρώτη μετά τον πατέρα μας …
Και τα έφερε έτσι η ζωή που πολλά χρόνια μετά, επέστρεψα στην Κολοκτρώνη 8 και ήμουν πλέον μια από αυτούς που κάποτε διάβαζα με δέος. Και ήταν μια βουτιά σε πολύ βαθιά και πολύ σκοτεινά νερά.
Μνημόνια, πολυνοσχέδια, διαπραγματεύσεις με τους θεσμούς, δημοψήφισμα, εκλογές, ξενύχτια, ξηλώματα σελίδων μαύρη νύχτα για να έχουμε την τελευταία εξέλιξη του ρεπορτάζ, πιέσεις, εντάσεις, νεύρα, κούραση, διαφωνίες αλλά και ικανοποίηση, γέλια, συμφιλιώσεις, πλάκες, ποτά…. Νίκες και ήττες.
Πολλές ευχαριστίες στα αγόρια του Οικονομικού που μου εμπιστεύτηκαν την αρχισυνταξία του τμήματος από το φθινόπωρο του 2013 μέχρι τον Ιούλιο του 2019, όταν και παραιτήθηκα από τη θέση, τον Μάριο Χριστοδούλου, τον Κώστα Τσάβαλο που ακόμα με φωνάζει «διευθύντρια» και «Λαγκάρντ» (το copy write ανήκει στη Μαρία Δήμα), τον Βασίλη Γεώργα, τον Τζώρτζη Ρούσσο, τον Κώστα Μοσχονά με τους οποίους χώρισαν οι δρόμοι μας αλλά δεν χαθήκαμε (εντελώς), τον Μπάμπη Μιχάλη που μένει πίσω και είναι ο τελευταίος της παλιάς, της πρώτης φουρνιάς του οικονομικού ρεπορτάζ.
Ευχαριστίες για την συνεργασία και τη φιλιά τους στον Χάρη Ιωάννου, τον Δημήτρη Κουκλουμπέρη, την Ελενα Βαρίνου, τον Νικόλα Ζηργάνο, τον Γιάννη Παντελάκη, την Κατερίνα Κατή, τον Νικο Ασημακόπουλο, τον Θύμιο Ασημακόπουλο, τη Χριστίνα Κοψίνη και αρκετούς άλλους.
Ημουν πολύ τυχερή που συνεργάστηκα με ανθρώπους που έφυγαν πρόωρα από τη ζωή όπως η σπουδαία Χαρά Τζαναβάρα, που θα έπρεπε να διδάσκεται στις δημοσιογραφικές σχολές, πληθωρικός ο Βαγγέλης Καραγιώργος – ο αγαπημένος Χλέμπουρας – που πάντα ήταν to the point….
Πολλές ευχαριστίες στους συντάκτες ύλης που αδιαμαρτύρητα «ξήλωναν» σελίδες, έβρισκαν χώρο για την είδηση της τελευταία στιγμή και έκαναν «χαριτωμένα» και διαβαστερά δύσκολα θέματα (Νανούρη το «Αντίο Ντέλια….» έχει γραφτεί στην ιστορία!) και κυρίως τον Γιάννη Μπαζαίο που «ξήλωνε» με μεγάλη ευκολία σελίδες και πολλές, πάρα πολλές φορές εκτελούσε και χρέη ταξιτζή , στους διορθωτές που ταλαιπώρησα με τα πολύ τεχνικά, εξειδικευμένα θέματα και τις ασυνταξίες μου, στους συναδέλφους στο ατελιέ για τα «κοψίματα» και τις διορθώσεις τις τελευταία στιγμής «πάνω στη σελίδα», στο φοβερό δίδυμο της τεχνικής υποστήριξης που έκανε πάντα τα μαγικά του όταν τα «έπαιζαν» υπολογιστές, κοβόταν το internet και το εγκεφαλικό έρχονταν...
Θα μου λείψουν τα ξενύχτια αποφόρτισης και ….ομαδικής ψυχοθεραπείας στην πλατεία Καρύτση και στα πέριξ (αν και κόπηκαν λόγω πανδημίας) με Λήδα Θωμάκου, Δώρα Σελλά και τ’ άλλα παιδιά…
Ευχαριστώ όλους όσοι με εμπιστεύθηκαν και με βοήθησαν όχι μόνο εντός της εφημερίδας αλλά και εκτός. Και κυρίως τους συναδέλφους από τα άλλα Μέσα που μοιράστηκαν πληροφορίες και τηλεφωνικές ατζέντες σε πολύ δύσκολες εποχές με τεράστιο όγκο δουλειάς και μας έδιναν τα εύσημα ακόμα και όταν τους ρίχναμε «γκέλες». Αλλά και στους συναδέλφους σε γραφεία Τύπου, στις πηγές μας που μας βοήθησαν, που δεν μας «κάκιωσαν» αλλά μας «έβγαλαν το καπέλο» ακόμα και για ρεπορτάζ που τους έφεραν σε δύσκολη θέση.
Ήταν όλα ιδανικά και ήμασταν πάντα μια ωραία ατμόσφαιρα στον 2ο όροφο της Κολοκοτρώνη 8; Είχαμε όλοι το ίδιο όραμα και την ίδια αντίληψη, την ίδια οπτική για τα πράγματα; Σίγουρα όχι. Δεν θα μπορούσαμε άλλωστε, γιατί σε αυτό το «μαγαζί» χωρίς αφεντικό βρεθήκαμε 200 διαφορετικοί άνθρωποι. Διαφορετικές προσωπικότητες, με διαφορετικές φιλοδοξίες και επιδιώξεις, με διαφορετικά βιώματα και ανάγκες. Σε πολλούς δεν θα λείψω και δεν θα μου λείψουν. Λογικό και ανθρώπινο…
Και προφανώς δεν διεκδικώ το αλάθητο του Πάπα και γι’ αυτό ζητάω συγνώμη για λάθη, παραλείψεις μου. Και όπως αισθάνομαι ότι κάποιες φορές αδικήθηκα προφανώς και κάποιοι άλλοι όλα αυτά τα χρόνια να αισθάνονται ότι τους αδίκησα, όμως δεν είχα πρόθεση.
Εύχομαι στον διευθυντή και φίλο μου Σωτήρη Μανιάτη κάθε επιτυχία και καλή δύναμη. Για το καλό της εφημερίδας, των εργαζόμενων και των αναγνωστών. Η ΕφΣυν έχει χρέος να προσφέρει στην πολυφωνία και στην ελευθεροτυπία….
Εις το επανιδείν…"
Εις το επανιδείν
Ηταν τέτοιες ημέρες πριν από 12 χρόνια, κάπου μέσα στον Οκτώβρη του 2012, όταν περνούσα το κατώφλι της Κολοκοτρώνη 8. Λίγες ημέρες νωρίτερα είχα μιλήσει με τον συνάδελφο Χρήστο Μπόκα, τον κοινοβουλευτικό συντάκτη του «Πρώτου Θέματος» μέχρι και σήμερα, με τον οποίο είχαμε αφιερώσει άπειρες ώρες από τη ζωή μας σε εκείνη την αξέχαστη εξεταστική επιτροπή της Βουλής για το σκάνδαλο Siemens την περίοδο 2010-11. «Ψάχνω δουλειά, έχε με υπόψη σου», του λέω, καθώς είχε ολοκληρωθεί μια σύμβαση που είχα με το παλιό Mega. Μερικές ημέρες αργότερα, με καλεί η συνάδελφος Ελενα Βαρίνου. Δεν φανταζόταν ούτε η ίδια, όταν με ρωτούσε αν ενδιαφέρομαι να καλύψουμε μαζί το κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ για μια νέα εφημερίδα από δημοσιογράφους της παλιάς «Ελευθεροτυπίας», ότι θα δουλεύαμε στο ίδιο μετερίζι για πάνω από 10 χρόνια.
》«Εφημερίδα των Συντακτών». Μεγάλο όνομα για εμπορικό σήμα, αλλά χαρακτηριστικό. Δεν ξεχνιέται. Ηταν η εποχή που ο Τύπος στην Ελλάδα κατέρρεε. Τα μεγαλύτερα εκδοτικά συγκροτήματα χρεοκοπούσαν και εκπλειστηριάζονταν, τα ΜΜΕ έκλειναν το ένα μετά το άλλο, ως απότοκο της οικονομικής κρίσης που σάρωνε τα πάντα. Αυτό που ονομάσαμε «μνημόνιο», γιατί φοβηθήκαμε ως λαός να το πούμε όπως θα το γράψουν τα βιβλία: Οτι δηλαδή η Ελλάδα χρεοκόπησε και τέθηκε για άλλη μια φορά στην ιστορία της υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο. Την ταραγμένη δεκαετία των μνημονίων η μικρή «Εφ.Συν.» μετατράπηκε σε ένα δημοσιογραφικό καράβι ασφάλειας, αξιοπιστίας και ανεξαρτησίας, που κατάφερε να επιβιώσει, χωρίς να έχει κάποιον μέτοχο χρηματοδότη, αλλά με το πιο πολύτιμο κεφάλαιο, αυτό των εργαζομένων της και κυρίως των αναγνωστών της.
》Η χρεοκοπία της χώρας, η κατάρρευση του πάλαι ποτέ δικομματισμού, η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ, ο κατακερματισμός του πολιτικού συστήματος, η άνοδος της Ακροδεξιάς και κυρίως της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής, η φτώχεια, η εξαθλίωση και η απελπισία ενός ολόκληρου λαού για αρκετά χρόνια έδωσαν μπόλικη δημοσιογραφική ύλη. Η χώρα στα 12 αυτά χρόνια άλλαξε πέντε πρωθυπουργούς (χώρια τους υπηρεσιακούς), δοκίμασε έξι κόμματα στη διακυβέρνηση, έβαλε πολύ περισσότερα στη Βουλή για κάποιο διάστημα και σήμερα πορεύεται κάπως καλύτερα, αλλά με τραύματα βαθιά στην κοινωνία, την οικονομία της και στους θεσμούς της.
》Δώσαμε και δίνουμε τον καλύτερό μας εαυτό για να τα καλύψουμε δημοσιογραφικά όλα αυτά. Με τις επιτυχίες και τις αστοχίες μας, τις αποκαλύψεις και τις εμμονές μας, τις αρχές μας και τις ιδεοληψίες μας, τα σωστά και τα στραβά μας. Αξέχαστες και οι κάποτε θυελλώδεις συνελεύσεις μας και οι αντιπαραθέσεις μας, άλλοτε γόνιμες κι άλλοτε όχι. Η αυτοδιαχειριζόμενη «Εφ.Συν.» ήταν για μένα μια εμπειρία ζωής που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Αλλωστε, 12 χρόνια δεν είναι λίγα. Μόλις χθες με τον συνάδελφο της ύλης, Σωτήρη Γούλατη, λέγαμε ότι ένα παιδί που γεννήθηκε όταν κυκλοφόρησε η εφημερίδα, σήμερα πάει στο Γυμνάσιο. Τα μαλλιά πολλών γκρίζαραν (ή απλώς… έπεσαν), αλλά ελπίζω το δημοσιογραφικό πνεύμα να παρέμεινε αδάμαστο! Αλλωστε οι εφημερίδες όπως και όλα τα ΜΜΕ, πλην ορισμένων πειρατών με αφανείς χρηματοδότες, υπάρχουν όσο υπάρχουν οι αναγνώστες, οι ακροατές και οι τηλεθεατές τους. Ενημέρωση χωρίς κοινό δεν γίνεται. Μόνο που σήμερα φτάσαμε να πάσχουμε από υπερβολική δόση (αποσπασματικής) πληροφόρησης και ταυτόχρονα μεγάλο έλλειμμα ενημέρωσης. Αυτό είναι και το στοίχημα για τα ΜΜΕ στη σημερινή εποχή.
》Οσον αφορά τον γράφοντα, έφτασε δυστυχώς ο καιρός να πάρω την απόφαση πως το ταξίδι για μένα τελειώνει εδώ. Εύχομαι από καρδιάς στην «Εφ.Συν.» που μας μεγάλωσε και μεγαλώσαμε μαζί της δημοσιογραφικά για μεγάλο διάστημα, καθώς και σε όλους τους συναδέλφους που συμπορευτήκαμε όλα αυτά τα χρόνια, μακροημέρευση και επιτυχίες. Και θα ζητούσα και από τους αναγνώστες μας να κάνουν και εκείνοι το καθήκον τους, αγοράζοντας το έντυπο. Γιατί χωρίς αυτούς η δική μας δουλειά δεν θα είχε νόημα. Auf Wiedersehen λοιπόν και ίσως κάποτε στα ίδια μέρη να ξαναβρεθούμε, όπως λέει και το τραγούδι…