Δακρύζεις με μια αθλητική νίκη; Μια νίκη στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ, στον στίβο, στο πόλο –παντού; Δακρύζεις, έχει συμβεί. Το φέρνει η επιτυχία μετά από τη μεγάλη προσπάθεια, το ψυχοφθόρο άγχος, την ψυχολογική πίεση. Αλλά το δάκρυ των Ελλήνων το βράδυ της Πέμπτης για τον θρίαμβο της Εθνικής στο Γουέμπλεϊ ήταν διαφορετικό από όλα τα άλλα. Ανάβλυζε από τα βάθη της ψυχής για έναν αδόκητο θάνατο, για τον ξαφνικό χαμό ενός νέου ανθρώπου που ανήκε και σε αυτήν την ομάδα, την θριαμβεύτρια επί της Αγγλίας, της φιναλίστ του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος.
Και δεν ήταν μόνο το καταπληκτικό 2-1 της Εθνικής Ελλάδος. Ήταν η φανταστική εμφάνιση μέσα στον ποδοσφαιρικό «ναό» της Ευρώπης. Μια εμφάνιση βγαλμένη λες μέσα απόένα παραμύθι, από μια φανταστική αφήγηση. Μια εμφάνιση χωρίς ηττοπάθεια, χωρίς ηρωική άμυνα, αλλά με παίκτες που είχαν τις μεγαλύτερες ευκαιρίες από τους αντιπάλους τους, που εκμηδένιζαν τις προσπάθειες των Άγγλων, που κάλυψαν άπειρα χιλιόμετρα ως το τελευταίο δευτερόλεπτο, χωρίς ίχνη κόπωσης, χωρίς μία στιγμή συντηρητικού παιχνιδιού για να κρατήσουν στο 1-0 το κεκτημένο.
Αυτό που βλέπαμε, το «ίσοι (και καλύτεροι) εναντίον ίσων», ήταν ανεξήγητο με την ποδοσφαιρική λογική, εξηγήσιμο μόνο από την επιστήμη της ψυχολογίας. Εκείνο που εξελισσόταν στον αγωνιστικό χώρο του λονδρέζικου γηπέδου φαινόταν σαν κάτι υπερβατικό, κάτι που έμοιαζε μεταφυσικό. Και αν το τελευταίο είναι υπερβολικό, σίγουρα η δύναμη της Εθνικής πήγαζε και από αυτό που δήλωναν με την ανακοίνωσή τους οι διεθνείς στο συγκινητικό μήνυμά τους για τον θάνατο του Τζορτζ Μπάλντοκ: «Απόψε θα προσπαθήσουμε να φτάσουμε τη δύναμη της ψυχής του». Έφτασαν!
- από το harddog.sport
