.jpg)
Είχε σπάσει ταμεία πριν εξήντα και βάλε χρόνια η Αστέρω με τη Βουγιουκλάκη και τον Παπαμιχαήλ. Μελό, φουστανέλα και στο κέντρο του δράματος ένας έρωτας μεγάλος, της Αστέρως με τον Θύμιο, που ο μπαμπάς του ο Μήτρος δεν τον ήθελε -τον έρωτα το μεγάλο-, γιατί είχε άλλα σχέδια για την Αστέρω και τον Θύμιο. Και η σκοτεινή και πανούργα Σταματίνα να σκαρφίζεται διαρκώς τεχνάσματα και συνωμοσίες για να εμποδίσει να σμίξουν οι δύο ερωτευμένοι, προκαλώντας εκρήξεις οργής στο κοινό της εποχής.
Καλά, αλλά τι σχέση έχει η Αστέρω με τα δικά μας; Συγγνώμη, αλλά όποιος ρωτάει κάτι τέτοια δεν έχει εντρυφήσει στη διαδικτυακή πίκρα του στιχουργού και σεναριογράφου, που αναπαράγει την Αστέρω στο πιο σύγχρονο, και σκίζει τα ιμάτιά του για τον Θύμιο -όχι τον Γεωργόπουλο, τον άλλο, τον όμορφο, που απέλυσε τον Γεωργόπουλο. Τον σύγχρονο Θύμιο, που τον εμποδίζει η πανούργα Σταματίνα να σμίξει με τον έρωτά του, την εφταώροφη Αστέρω της Κουμουνδούρου, που το κοινό, η βάση, επιθυμεί και απαιτεί.
Και έχει πλαντάξει στο δάκρυ το διαδίκτυο με το σύγχρονο ψυχόδραμα της Αστέρως και του Θύμιου. Την ποιμενική νομενκλατούρα, που δεν αφήνει το δεσμό να ανθίσει, τον απαίσιο Μήτρο από την Κρήτη, το βολεμένο τσελιγκάτο που θέλει να εξοντώσει τον ερωτευμένο βοσκό της αγάπης. Και κυρίως τη Σταματίνα, που διαρκώς μηχανορραφεί κατά του αγνού έρωτος. Και κλάμα ο αυτουργός του δράματος, και τραύμα ο στιχουργός του άσματος, που δε θέλει άλλον ήρωα, μόνο τον Θύμιο. Γιατί ο Θύμιος μόνο αξίζει στην Αστέρω την εφταώροφη.
Κλάμα και τραύμα και για ένα λόγο άκρως προσωπικό. Γιατί ο σεναριογράφος λάτρεψε για χρόνους δώδεκα τη Σταματίνα, που δεν είχε καταλάβει πόσο ήταν της μηχανορραφίας, και θυσιάστηκε γι’ αυτή, και της αφιέρωσε στίχους και πεζά χρόνους δώδεκα, χωρίς να κερδίσει τίποτε. Για ένα ερίφιο τρυφερό, για μια Αστέρω. Και τώρα, θύμα της αφέλειάς του -όπως ο Θύμιος- , θρηνεί διαδικτυακώς για τη χαμένη Σταματίνα της νιότης του. Που δεν ήταν όπως την πίστεψε χρόνους δώδεκα, αλλά όπως την είδε μήνες δώδεκα.
Αχ, βρε Σταματίνα, στυπτική δεξαμενή η καρδιά σου. Αλλά να το ξέρεις, πως η βάση θα μιλήσει και ο έρωτας θ’ ανθίσει. Και ο ΣΥΡΙΖΑ θα σκίσει. Με το Θύμιο αγκαλιά με την Αστέρω…
Θανάσης Καρτερός
Αυγή (19.9.2024)