Η Θεσσαλονίκη το καλοκαίρι είναι υπέροχη! Ειδικά Ιούλιο και Αύγουστο. Ο κόσμος λείπει, κινείσαι με άνεση, είτε πεζός είτε εποχούμενος. Συναντάς απλώς ανθρώπους που ξέμειναν στα τσιμέντα από επιλογή ή από ανάγκη -δεν έχει σημασία- αλλά τουλάχιστον κυκλοφορούν άνετα. Συναντάς και αρκετούς τουρίστες που θαυμάζουν καθετί που δεν έχουν ξαναδεί, απ’ τον Λευκό Πύργο μέχρι τον σκύλο μου που κάθεται πάνω στη βέσπα, και φωτογραφίζουν αδιάκοπα!
Η πεζοπορία στην παραλία είναι ωραία, καθώς δεν κινδυνεύεις και τόσο από διερχόμενα πατίνια ή και ποδήλατα. Βρίσκεις εύκολα πάρκινγκ σε σημεία που τους άλλους μήνες του χρόνου δεν τολμάς να διανοηθείς - πιο πιθανό να πιάσεις το Τζόκερ! Αλλά όλο αυτό το ονειρικό τοπίο το συνθλίβει αμέσως μετά ο Σεπτέμβρης...
Ξαφνικά οι... Ούννοι επιστρέφουν από τις διακοπές. Οι κάδοι των σκουπιδιών ξεχειλίζουν σε μια νύχτα, τα Ι.Χ. τους καταλαμβάνουν ακόμη και κεντρικά πεζοδρόμια, για να διανύσεις το ιστορικό κέντρο χρειάζεται περισσότερος χρόνος απ’ το να ταξιδέψεις στην Αθήνα με το αεροπλάνο!
Και το χειρότερο; Ερχονται... οι πολιτικοί! Πρωθυπουργοί, υπουργοί, υφυπουργοί, ανθυποϋφυπουργοί, γενικοί γραμματείς, νεροκουβλητές, φαρισαίοι και πλήθος καλοντυμένων χαρτογιακάδων και φερέλπιδων κομματικών στελεχών. Και διαφημίζουν έργα που ξεκίνησαν πριν από 30 χρόνια σαν να τα έκαναν τώρα, άλλα που δεν θα γίνουν ποτέ και ακόμη κάποια άλλα που θα γίνουν μετά 30 χρόνια αλλά τα ανακοινώνουν τώρα. Κι η πόλη ξαφνικά γίνεται δυσλειτουργική, δυσάρεστη, φορτωμένη, απροσπέλαστη, ακίνητη, στάσιμη. Η Θεσσαλονίκη γίνεται αφόρητη πόλη...
Νίκος Φωτόπουλος / ΕφΣυν