Αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις. Ξεχειλωμένο, πολύσημο αλλά και ελπιδοφόρο είναι το επίθετο «ριζοσπαστικός» στην τρέχουσα πολιτική φρασεολογία. Από παλιά. «Ριζοσπάστης» η εφημερίδα του ΚΚΕ, Εθνική Ριζοσπαστική Ενωσις το κόμμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός η επίσημη ιδεολογία της Νέας Δημοκρατίας, ριζοσπαστικοποίηση θερμόαιμων νέων προς την Ακροδεξιά ή τον τζιχαντισμό, Partito Radicale το ιταλικό κόμμα-σούπα που το 1987 εξέλεξε στην Ευρωβουλή την πορνοστάρ Τσιτσιολίνα.
Και –εδώ είμαστε– Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς-Προοδευτική Συμμαχία είναι ο τίτλος του στα καθ’ ημάς κόμματος τον οποίο θέλει να αλλάξει ο Στέφανος Κασσελάκης, αφού όλα τα άλλα ζητήματα της αξιωματικής αντιπολίτευσης τα (δι)έλυσε επιτυχώς.
Η μαύρη αλήθεια είναι ότι η ριζοσπαστική Αριστερά δεν διάγει εποχή ανθοφορίας στην Ευρώπη. Μετά τη διεθνή οικονομική κρίση του 2008, το όνειρο της συμμετοχής στην κυβέρνηση έγινε πραγματικότητα σε χώρες όπως η Ελλάδα, η Ισπανία και η Πορτογαλία. Αλλά σήμερα το σκηνικό έχει ανατραπεί.
Επτά συν ένα ευρωπαϊκά κράτη κυβερνώνται ή συγκυβερνώνται από την Ακροδεξιά: Ι
ταλία, Ολλανδία, Σουηδία, Φινλανδία, Ουγγαρία, Σλοβακία, Κροατία. Και, πιθανότατα μετά τις εκλογές της 29ης Σεπτεμβρίου, Αυστρία.
Ταυτόχρονα, η σοσιαλδημοκρατία το παλεύει στο Ηνωμένο Βασίλειο, ενώ έχει πέσει στο καναβάτσο στην Ομοσπονδιακή Γερμανία. Το πρώτο τέταρτο του 21ου αιώνα εξελίσσεται σε ταξίδι στο άγνωστο για την ευρωπαϊκή ριζοσπαστική Αριστερά. Προηγήθηκαν ιστορικοί σταθμοί. Το μακρύ 1968 φούντωσε η εξ ευωνύμων κριτική στα μεγάλα σοσιαλιστικά και κομμουνιστικά κόμματα. Το 1989 κατεδαφίστηκε η σωτηριολογία του «υπαρκτού». Στο γύρισμα του αιώνα εξαπλώθηκε το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης. Το 2015 κλιμακώθηκε η μεταναστευτική κρίση. Και, πλέον, η κλιματική αλλαγή είναι φλέγουσα πλανητική καθημερινότητα.
Για εκατομμύρια Ευρωπαίους απαντήσεις σε όλα αυτά δίνουν ο εθνικισμός, ο προστατευτισμός, η ανυπακοή στο ιερατείο των Βρυξελλών, η δαιμονοποίηση των μεταναστών και ηγέτες-σωτήρες τύπου Βίκτορ Ορμπαν στην Ουγγαρία.
Για εκατομμύρια Ευρωπαίους απαντήσεις σε όλα αυτά δίνουν ο εθνικισμός, ο προστατευτισμός, η ανυπακοή στο ιερατείο των Βρυξελλών, η δαιμονοποίηση των μεταναστών και ηγέτες-σωτήρες τύπου Βίκτορ Ορμπαν στην Ουγγαρία.
Πού βρίσκεται όμως κρυμμένη η ριζοσπαστική Αριστερά της Γηραιάς Ηπείρου;
- διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου που υπογράφει ο Γιώργος Ι. Αλλαμανής στην ΕφΣυν ΕΔΩ